Αρκεί ένας δυνατός νοτιάς σαν τον χτεσινό, για να γεμίσει η πόλη με σκουπιδαριό.
Περιτυλίγματα και μπουκάλια, νάιλον και πλαστικά, χαρτιά και κιβώτια πλημμυρίσανε δρόμους και χωράφια, στο κέντρο και στις συνοικίες.
Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, χρειάστηκε οι διερχόμενοι οδηγοί να σταματήσουν και να παραμερίσουν κανίστρες ή ολόκληρες σακούλες γεμάτες με ανακυκλώσιμες συσκευασίες, που κείτονταν στη μέση του δρόμου.
Εύκολο το έργο του νοτιά να γεμίσει με βρωμιές την πολιτεία, μιας κι οι κάδοι είναι ορθάνοιχτοι και –συχνά- ξεχειλισμένοι.
Αυτή την παράδοση με τους κάδους που χάσκουνε, την έχουμε στον τόπο μας.
Τα καπάκια, όταν φυσικά δεν είναι εντελώς ξεχαρβαλωμένα, είναι μονίμως ανοιχτά.
Ή δεν έχουμε καταλάβει πώς λειτουργούν και ποια η αξία τους ή προτιμάμε να μη λερώσουμε τα χέρια μας κλείνοντάς τα, μόλις πετάξουμε τα σκουπίδια μας – συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντα.
Τι κι αν η γειτονιά μας μαγαρίζεται και οι περιοχές γύρω από τους κάδους σκουπιδιών θυμίζουνε χωματερές· εμείς, μια φορά, τα σκουπίδια μας τα πετάξαμε.
Θα τα πετάξουμε, μάλιστα, ακόμη κι αν ο κάδος είναι ξεχειλισμένος, αδιαφορώντας αν θα τα παρασύρει ο αέρας ή αν θα τα σκορπίσουν τα άμοιρα τα αδέσποτα ζώα, καθώς αναζητούν λίγο φαγητό.
Σπάνια θα περάσει από το νου μας να κρατήσουμε τα σκουπίδια μας για λίγο στο σπίτι, όταν οι κάδοι είναι γεμάτοι.
Έχει την ευθύνη της, ασφαλώς, και η εκάστοτε Δημοτική Αρχή. Και για τους ξεχαρβαλωμένους κάδους, αλλά κυρίως επειδή δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τη διαπαιδαγώγηση των πολιτών της.
Αλίμονο, όμως, αν ρίξουμε πάλι όλο το φταίξιμο στις αόριστες αρχές.
Ας κλείνουμε εμείς κανένα καπάκι πού και πού, και μετά μπορούμε να εγκαλέσουμε και τους αρμόδιους.
