“Το φάντασμα του Φασισμού πλανάται πάνω από την Ιταλία”,διαβάζω πάλι σήμερα (σσ.Κυριακή) σε τίτλο αθηναϊκής εφημερίδας και προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές έχω διαβάσει κάτι ανάλογο τα τελευταία χρόνια,μετά από κάποια εκλογική νίκη της λεγόμενης αντι-συστημικής Δεξιάς.
[Video:Το φινάλε της Ταινίας “Sono Tornato” (“Επέστρεψα”) με τον κόσμο να υποδέχεται τον “Ντούτσε” στους δρόμους της σημερινής Ρώμης.]
“Το φάντασμα του Φασισμού” που πλανάται πάνω από κάποια χώρα,θυμάμαι να έχει ειπωθεί μετά τη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ.Μετά το “Brexit” στην Βρετανία,μετά τις νίκες των ευρωσκεπτικιστών σε Πολωνία,Ουγγαρία ,στο εκλογικό ντέρμπι στη Γαλλία με τη Λεπέν.Ενώ πιο πρόσφατα μπήκε στο κλαμπ και η Σουηδία,χώρα-σύμβολο της Σοσιαλδημοκρατίας.
Εκεί όμως που αποτυγχάνει η Σοσιαλδημοκρατία,γιγαντώνεται η φασίζουσα Δεξιά.
Αυτό δεν είδα πουθενά να το γράφουν.
Ιστορική λεπτομέρεια: Ο Ντούτσε είχε απορροφήσει, εκατό χρόνια πριν, το κοινό του Σοσιαλιστικού Κόμματος,το ίδιο και ο Χίτλερ,τη δεκαετία του ’30.
[“Πορεία προς τη Ρώμη”- 1922.Εκατό χρόνια μετά ήρθε η Μελόνι.]
Θα επιστρέψει ο Φασισμός;
Το κείμενο έχει γραφτεί πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των Εκλογών στη γειτονική μας χώρα και πολύ πριν τον ενδεχόμενο σχηματισμό “πατριωτικής” κυβέρνησης εκεί.
Λέμε “πατριωτικής” γιατί οι ίδιοι χρησιμοποιούν αυτό τον όρο για την ιδεολογία τους και επειδή ζούμε σε εποχή που ο αυτοπροσδιορισμός και η “diversity” είναι θρησκεία,πρέπει όλοι μας να σεβόμαστε το πώς θέλει να βλέπει ο καθένας τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Άσχετα με το αν είναι αυτή η πραγματική του εικόνα ή όχι.
[Video: Κήρυξη πολέμου από τον Ντούτσε. “Κατεβαίνουμε στο πεδίο της μάχης ενάντια στις αντιδραστικές πλουτοδημοκρατίες της Δύσης…”.Μιλάει έτσι η Μελόνι;”
Τι εστί Φασισμός;
Στο ερώτημα λοιπόν,αν θα μπορούσε η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει,όπως όλα δείχνουν στην Ιταλία να εφαρμόσει μια “Φασιστική Πολιτική Ατζέντα”,η απάντηση θα πρέπει να δοθεί μέσω συγκεκριμένων ερωτημάτων:
Θα μπορούσε να υπάρξει στις
μέρες μας η έννοια της Εθνικής Αυτάρκειας ; (Στα ιταλικά του Μεσοπολέμου: “Autarchia”).
Θα μπορούσε να κλείσει κάποιος τα εθνικά του σύνορα και να πει: “Εμείς θα ζήσουμε με αυτά που παράγουμε”;
Όπως έκανε ο Φασισμός,ειδικά μετά τις περίφημες “Κυρώσεις” που του επέβαλε η “Κοινωνία των Εθνών” (σημερινός ΟΗΕ) το 1935.
Αλλά και ο Κομουνισμός σε χώρες όπως η Αλβανία του Χότζα,αργότερα μετά τον Πόλεμο.
Στα αλήθεια θα μπορούσε να πει η οποιαδήποτε κυβέρνηση της εποχής μας,ακόμη και μιας Λεπέν ή μιας Μελόνι ότι εθνικοποιεί τις Τράπεζες και τυπώνει κρατικό χαρτονόμισμα;
Όπως έκανε ο Φασισμός και ο Ναζισμός στο Μεσοπόλεμο;(Bλ.Εικόνα)
Ούτε για αστείο.
[Εικόνα: Ιταλικό Κρατικό χαρτονόμισμα (1939) των 2 λιρών]
Μια “φασιστική” κυβέρνηση σήμερα θα μπορούσε να εφαρμόσει “Φυλετικούς Νόμους” και να χωρίσει τους πολίτες της σε Άριους και μη;
Με τους πληθυσμούς των μεταναστών που υπάρχουν στις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα, πρακτικά θα ήταν αδύνατο.
Όπως αδύνατο θα ήταν και το να επαναπροσδιοριστεί η θέση της γυναίκας στην κοινωνία,όπως έκαναν Φασισμός και Ναζισμός στα προπολεμικά χρόνια,όταν και απαγόρευσαν δια νόμου την εργασία των γυναικών που είχαν γίνει μητέρες.
(Σημείωση: Ήταν υποχρεωμένος να τις συντηρεί ο σύζυγος και σε περίπτωση που δεν υπήρχε,τις συντηρούσε το κράτος με βοηθήματα.Τα πρώτα βοηθήματα που δόθηκαν ποτέ σε ανύπαντρες μητέρες).
Η επιστροφή των γυναικών στο σπίτι,βασική θέση του Φασισμού,που είχε σαν σκοπό της το άνοιγμα της αγοράς εργασίας για τους άντρες,στη σημερινή εποχή,με τις γυναίκες να είναι βασικός πυλώνας της παραγωγής, είναι απλά ανέφικτη.
Ανέφικτη θα ήταν επίσης και η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας στις μέρες μας.
Στην Ιταλία μάλιστα για την οποία γράφουμε αυτό το κείμενο,έχει καταργηθεί η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία από τη δεκαετία του ’90.(Από τον Μπερλουσκόνι).
Θα μπορούσε σήμερα η οποιαδήποτε κυβέρνηση -όχι μόνο της Πατριωτικής Δεξιάς- να κρατικοποιήσει γεωργικές εκτάσεις και να τις αποδώσει σε ακτήμονες; Να χτίσει σπίτια και να τα δώσει με άτοκα στεγαστικά δάνεια σε πολίτες;
Να φτιάξει δρόμους,λιμάνια,σχολεία,νοσοκομεία και να είναι όλα τους κρατικά και δημόσια;
Όπως έκανε ο Φασισμός στο Μεσοπόλεμο;
Ούτε κατά διάνοια.
Ας είμαστε σοβαροί λοιπόν και ας μη μιλάμε για “επιστροφή του Φασισμού” ή για την “Ριζοσπαστική Αριστερά” από την άλλη.
Υπάρχουν κόμματα και πολιτικοί που χρησιμοποιούν ορολογία και κάποια σλόγκαν που μπορεί να θυμίζουν ολίγον τι από Μουσολίνι ή Λένιν (σσ. υπήρξαν οι δυο τους και σύντροφοι στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ελβετίας) ή έστω ολίγον τι από κομαντάντε Τσε Γκεβάρα αλλά το πρόγραμμα που εφαρμόζουν όταν γίνονται κυβέρνηση, είναι πρόγραμμα διαχείρισης της σημερινής πραγματικότητας.
Επιστροφή σε κόκκινα ή μαύρα Καθεστώτα είναι δύσκολο να δούμε.Γιατί και στη μία περίπτωση αλλά και στην άλλη οι Επαναστάσεις που έφεραν αυτά τα καθεστώτα,είχαν πίσω τους κάποια μεγάλα οικονομικά συμφέροντα,που τα στήριζαν.
Ο Λένιν,ας πούμε,έφυγε με σφραγισμένο τρένο από την Ελβετία και πήγε να κάνει την επανάσταση του στη Ρωσία.Ενώ πίσω από τον Ντούτσε κρύβονταν το βιομηχανικό κεφάλαιο της Ιταλίας.
Σήμερα υπάρχει κάτι ανάλογο;
Λαϊκή Δυσαρέσκεια
Το μόνο που βλέπουμε σήμερα να είναι αρκετά κοντά με την πραγματικότητα του Μεσοπόλεμου,είναι οι άστεγοι στις πόλεις του ανεπτυγμένου Κόσμου.
Για παράδειγμα ο Τζούλιο,άνεργος της Fincantieri,που νοίκιαζε θέση πάρκινγκ (!) στην πολυκατοικία που έμενα πριν από μια 10ετία στην Ιταλία και το χρησιμοποιούσε για…σπίτι.
Οι στρατοί των “Working Poor”,των ανθρώπων δηλαδή που δουλεύουν αλλά οι αμοιβές τους δεν φτάνουν για να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες.
Το απέραντο Πρεκαριάτο στο οποίο έχει μετατραπεί ο κόσμος της Εργασίας.
Η μία Κρίση που διαδέχεται την άλλη.
Η έξαρση της εγκληματικότητας, οι νέοι πληθυσμοί που μπαίνουν στις κοινωνίες των ντόπιων δημιουργώντας τους ανασφάλεια.
Τέλος η απάθεια των δημοκρατικών κεντροαριστερών και κεντροδεξιών κομμάτων στα προβλήματα του “απλού κόσμου”.
[Φωτό Ρώμη: Ορδές αστέγων στις πόλεις της Ιταλίας.]
Σε αυτές τις συνθήκες και με την Αριστερά συριζέικου ή ποντεμιακού τύπου να έχει αποτύχει οικτρά, λίγα μόλις χρόνια πριν, το μόνο παράξενο είναι που κάποιοι “σοβαροί” αναλυτές πέφτουν ακόμη από τα σύννεφα με τις εκλογικές επιτυχίες της -όπως την αποκαλούν οι Ιταλοί- “Κοινωνικής Δεξιάς” (“Destra Sociale”).
Μάλλον γιατί ζουν σε ένα άλλο παράλληλο Σύμπαν.
Σπ.Αλεξ.