Το παραδέχονται πια όλοι. Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα είναι αυτό που συνδέεται με τις αγροτικές επιδοτήσεις και τον αμαρτωλό ΟΠΕΚΕΠΕ.
Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Είναι σκάνδαλο οικονομικό και μάλιστα καθετοποιημένο γιατί από την κορυφή μέχρι τον πάτο… έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν! Είναι σκάνδαλο κοινωνικό γιατί εξανδραπόδισε μια ολόκληρη κοινωνία και ήδη έχουν θυσιαστεί στον βωμό των παραβατικών και άνομων χρηματοδοτήσεων δύο τουλάχιστον γενιές, που δεν ξέρουν τι θα πει πραγματική δουλειά και παραγωγή, αλλά έχουν τις τσέπες γεμάτες. Κι αυτό, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι το μεγάλο ζητούμενο της επόμενης μέρας, όταν το πάρτι τελειώσει. Τι θα γίνουν αυτοί οι επιδοτούμενοι; Θα συνεχίσουν να ζουν παραβατικά και παρασιτικά ή θα κάνουν καμιά δουλειά «σεργου του Θεού»; Δύσκολο μου φαίνεται να ιδρώσουν για το μεροκάματο…
Το σκάνδαλο είναι έτσι κι αλλιώς μια ταφόπλακα για τον πρωτογενή τομέα καθώς από την αρχή το κλίμα ήταν στραβό, το ‘φαγε και ο γάιδαρος. Αντί να χρηματοδοτούνται η παραγωγή και οι επενδύσεις, κυριάρχησαν λογικές ενίσχυσης και αύξησης ενός εισοδήματος που βραχυπρόθεσμα προφανώς έδινε ανάσες, αλλά επειδή το χρήμα πήγαινε σε μη παραγωγικές επενδύσεις τύπου 4Χ4 ή βιλίτσες στο χωριό και κυρίως ήταν εύκολο και απατηλό σκορπίστηκε στους ανέμους. Ελάχιστοι έκαναν αυτό που έπρεπε για την σταφίδα, την ελιά, την κτηνοτροφία. Και αν οι δυο τελευταίοι κλάδοι αντέχουν ακόμη αυτό σχετίζεται με την προσπάθεια μερικών ρομαντικών και την ίδια την ευλογημένη ελληνική-κρητική γη.
Το σκάνδαλο όμως είναι πρωτίστως πολιτικό. Διαχρονικό (αυτονόητα η σημερινή κυβέρνηση έχει τη μερίδα του λέοντος) και απότοκο της παθογένειας μιας Πολιτείας που έγινε 200 ετών και μυαλό δεν έβαλε. Λαϊκισμός, ρουσφετολογία, κράτος-λάφυρο και μια εμμονή στην ικανοποίηση προσωπικών και κομματικών συμφερόντων που καμία σχέση δεν έχουν με τα οφέλη της χώρας. «Ελέχθη ότι τα κυριώτερα προϊόντα, τα οποία παράγει η Ελλάς, είναι η σταφίς, οι ζωοκλέπται, τα σύκα και οι Υπουργοί» έλεγε για τους πολιτικούς τον 19ο αιώνα ο Κ.Σκόκος. Τραγικοί από τότε…
Τι θα γίνει όμως τώρα; Θα κλαίμε τη μοίρα μας; Θα λέμε πως ο Έλληνας δεν αλλάζει; Δεν υπογράφει κανείς γι’ αυτό. Όσο κι αν δεν θέλουμε να αλλάξουμε παραδεχόμαστε ότι αυτή είναι η μόνη λύση. Μια θεσμική επαναστατική αλλαγή. Εκτός από τη δεδομένη έρευνα της Δικαιοσύνης και την παραδειγματική τιμωρία των αυτουργών -φυσικών και ηθικών- του σκανδάλου- που θα ανατρέψει την συνεχιζόμενη νοοτροπία του δεν βαριέσαι, της ατιμωρησίας, του Γκρούεζα και του Μαυρογιαλούρου πρέπει να γίνουν σοβαρές θεσμικές αλλαγές με πρωτοβουλία του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Το οποίο πρωτίστως πρέπει να σκεφτεί και αφού αναλάβει τις ευθύνες του να…καταργήσει με ένα τρόπο τον εαυτό του!
Και μην πάει ο νους σας σε κάτι εξτρίμ, σε κάτι πολιτικά και θεσμικά ακραίο. Μιλάμε για πράγματα που άλλες χώρες έχουν κάνει με επιτυχία. Αρκεί επίσης να αποφασίσουμε μια και καλή αυτό που και το Σύνταγμα Επιτάσσει: Διάκριση των Εξουσιών. Ξεκάθαρη, κρυστάλλινη, όχι στα λόγια , όχι γιαλαντζί όπως σήμερα.
Στη συζήτηση που είχαμε με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Νίκο Παπαδάκη αναφερθήκαμε σε μερικές αλλαγές που μπορούν άμεσα να δρομολογηθούν. Όπως το να καταργηθεί ο σταυρός προτίμησης, που ουσιαστικά θα κόψει τον ομφάλιο λώρο του ψηφοφόρου με τον πολιτευτή, θα δημιουργήσει τις συνθήκες να τελειώσουμε με τις εξυπηρετήσεις, το ρουσφέτι και τις παράνομες- παράτυπες απαιτήσεις. Έχει τα κακά και τα ανάποδα η λίστα αλλά έτσι τουλάχιστον θα απαλλαγούμε από τις στρατιές των ψηφοφόρων και πολιτικών που αλληλοεκβιάζονται για ένα σταυρό. Άσε δε που με τη λίστα βλέπαμε και μερικούς σοβαρούς ανθρώπους να εκλέγονται ( θυμάστε ποιοι πήγαιναν παλιά στο ευρωκοινοβούλιο και ποιοι πάνε τώρα; ) . Άλλο μέτρο θα μπορούσε να είναι η μείωση του αριθμού των βουλευτών ή ακόμη και να μην είναι οι βουλευτές υπουργοί, όπως στην Κύπρο , αλλά να κάνουν τη νομοθετική δουλειά τους και να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία.
Πολλά μπορεί να προτείνει κανείς, αλλά η ευθύνη για την αλλαγή πρέπει να ανήκει στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Το οποίο πρέπει να ρίξει πολιτικό σπίρτο για να αυτοπυρποληθεί-όπως θα έλεγε και η συμπαθής αοιδός Κατερίνα Κούκα- για να έχει μία ευκαιρία να αναγεννηθεί από τις στάχτες του! Αλλιώς σύντομα θα αναγκαστούν να φύγουν νύχτα κι αυτό είναι ένα τέλος χωρίς γυρισμό, που όμως θα κάνει και τη χώρα στάχτη και μπούλμπερη!