Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος τα όσα συμβαίνουν εδώ και αρκετές ημέρες στην Ουκρανία.
Μιλώντας στον Περιφερειακό Τηλεοπτικό Σταθμό CRETA και στην εκπομπή Live με την Αντιγόνη, η δικηγόρος Ειρήνη Χατζημηνά, σημείωσε πως κατάφερε μετά από αρκετές δυσκολίες να σφίξει στην αγκαλιά της, τη μητέρα και τον πατέρα της.
Όπως εξήγησε, η ίδια έχει καταγωγή από τη Ρωσία όπου βρίσκονται και οι περισσότεροι συγγενείς της ωστόσο έτυχε λόγω επαγγελματικών λόγων, όταν ήταν 7 ετών να μετακομίσει με τους γονείς της στο Κίεβο. «Έχουμε ουκρανική υπηκοότητα αλλά είμαστε Ρώσοι, ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα, η μαμά μου ήταν Εισαγγελέας επ’ Αρείου Πάγου και έχει μπει αρκετά χρόνια στη σύνταξη. Ποτέ δεν είχαμε κανένα εθνικιστικό ή ρατσιστικό θέμα, εγώ μεγάλωσα μιλάω άπταιστα Ρωσικά και Ουκρανικά. Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο σαν δικηγόρος, η πρώτη ξένη γλώσσα μου ήταν η ελληνική, έτσι έμαθα και Ελληνικά. Πήρα μέρος σε ένα πρόγραμμα που ήταν για την ανταλλαγή φοιτητών για τους δικηγόρους, ήρθα στην Ελλάδα, γνώρισα τον άντρα μου και είμαι ερωτικός μετανάστης».
Η κα. Χατζημηνά βρίσκεται στην Κρήτη από 2007 και είναι μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου. «Μέχρι εδώ ήταν όλα καλά και ωραία, μέχρι που συνέβησαν όλα αυτά στη χώρα μου. Είχαμε μια προαίσθηση ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο, μιλούσαμε μεταξύ μας αλλά ποτέ κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι θα φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο».
Σημείωσε δε, πως από την πρώτη στιγμή όλοι σκέφτηκαν πως πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να μπορέσουν να φύγουν από την Ουκρανία οι γονείς και οι συγγενείς των Ουκρανών που βρίσκονται στην Κρήτη. «Μετρούσαμε μέρες και ώρες μέχρι να τους βγάλουμε από εκεί, ακόμη παλεύουμε, γιατί έχω και άλλους συγγενείς από φίλους ή γνωστούς μου. Κάνουμε αυτή τη δουλειά συνέχεια με κάθε προσπάθεια, κάθε μέρα και κάθε ώρα όμως είναι πιο δύσκολο. Δεν ξέρουμε τον ασφαλή τρόπο. Τις πρώτες ημέρες ήταν το αυτοκίνητο, μετά το τρένο. Οι γονείς μου ήρθαν με τρένο μέσω της Βαρσοβίας. Ήταν πολύ δύσκολο, όπως βλέπουμε στις ταινίες, με εισβολή πήραν το τρένο, προσπαθούσαν μια ημέρα, γιατί δεν ήθελαν να πάνε στην Δυτική Ουκρανία, έπρεπε να περάσουν τα σύνορα με τα πόδια. Δεν θα άντεχαν, γιατί ο πατέρας μου είχε πάθει έμφραγμα πριν χρόνια. Θέλαμε να βρούμε ένα τρένο να πάει κατευθείαν στο εξωτερικό, το πρώτο ήταν στη Βιέννη δεν το κατάφεραν ούτε στη Βουδαπέστη. Δεν έχουν εισιτήρια εκεί, τα τρένα πάνε και απλά φέρνουν ανθρώπους, όποιος προλάβει μπαίνει και γίνεται χαμός. Όλα τα τρένα έγιναν ανθρωπιστικά, άνθρωποι κοιμόταν στο πάτωμα, στη σκάλα, δεν το πίστευα αυτό που βλέπαμε. Σαν να είναι σε κάποιες χώρες της Ασία ή σε ταινίες καταστροφής, δεν το πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο 2022, στην κεντρική Ευρώπη».
Η κα. Χατζημηνά συμπλήρωσε πως την πρώτη ημέρα, που βομβάρδισαν όλα τα αεροδρόμια και οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων έσπευσαν να φύγουν στα εξοχικά τους. «Οι γονείς μου πήγαν στο δικό τους, η αδερφή μου επίσης και η θεία μου. Η θεία μου, ευτυχώς έφυγε γιατί δεν υπάρχει ούτε πέτρα πλέον εκεί που ήταν».
Ωστόσο, μετά συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν πολύ ασφαλής αυτή η επιλογή καθώς δεν μπορούσαν να επιβιώσουν. «Δεν είχαν προϊόντα, δεν είχαν σούπερ μάρκετ, νερό. Αν ήθελαν να φύγουν – που πρώτα νόμιζα ότι θα έφευγαν με αυτοκίνητο – καταλαβαίναν ότι είναι αδύνατο. Εκτός από τα καύσιμα ήταν επικίνδυνο γιατί πυροβολούσαν στο δρόμο, λίγοι δρόμοι έφτασαν στα σύνορα, έκαναν 5 μέρες, πήγαιναν σε δάση, είναι ένα ρίσκο. Δεν μπορούσα να αφήσω τους γονείς μου να πάρουν τέτοιο ρίσκο, έπρεπε να ενωθούν. Ενώθηκαν με την κουμπάρα τους και έπρεπε να βρουν έναν άνθρωπο με δικό τους ρίσκο και χρήματα, στο Κίεβο στο σταθμό, να μπορούν να φτάσουν εκεί. Είναι εφιαλτική η διαδρομή».
Σύμφωνα με την κα. Χατζημηνά, οι εικόνες είναι απίστευτες ενώ η μητέρα της τρέμει ακόμη από τα όσα βίωσε. «Πέρασαν δύο τρένα και μόνο στο τρίτο, το βράδυ πέτυχαν θέση προς τη Βαρσοβία. Εκεί λίγο ηρέμησα, έκαναν 26 ώρες, ο ένας κοντά στον άλλο. Εγώ φοβόμουν να ρωτήσω γιατί ο πατέρας μου ήταν 72 ετών άνδρας, φοβόμουν να ρωτήσω, μαμά είσαι μόνη ή είσαι με τον μπαμπά; Ηρέμησα τελείως όταν πέρασαν τα σύνορα, πέρασαν 26 ώρες σιωπής και μου είπαν όταν έφτασαν στην Πολωνία ότι όλα είναι καλά και προχωρούν προς τη Βαρσοβία».
Μαζί με τους γονείς της, ήρθε και ένα 9χρονο κορίτσι η Αναστασία, την οποία έχει βαφτίσει η μητέρα της κυρίας Χατζημηνά. «Εννοείται έφυγαν μαζί με την κουμπάρα τους και ο πατέρας της είναι χειρουργός και πολεμάει στο μέτωπο. Έχουμε κάθε μέρα επαφή, ευτυχώς τους μιλάει για να τις καθησυχάσει».
Πρόσθεσε δε, πως προσπαθούν με κάθε τρόπο και δίνουν μάχη για να έρθουν στο νησί συγγενείς Ουκρανών που τα τελευταία χρόνια μένουν στην Κρήτη. «Η Μαριούπολη είναι απίστευτη, από 2 Μαρτίου δεν έχουμε επικοινωνία, μόνο ψάχνουμε όπου μπορούμε. Σε μια πόλη που παίζει σαν μπαλάκι, πάει από τη μια πλευρά στην άλλη και εκεί πολεμούμε να βγάλουμε τη μητέρα της φίλης μου και δεν έχουμε καταφέρει, με κάθε τρόπο ψάχνουμε άνθρωπο με χρήματα έστω να πάει να την παραλάβει και να πάει έστω 100 χλμ. πιο κάτω σε μια πόλη που έχουμε κανονίσει τα πάντα. Είναι μια μάχη για κάθε άνθρωπο, κάθε άνθρωπος είναι μάχη, όταν ξέρουμε ότι κάποιος είναι, φτάνει η πληροφορία στο αυτί μας και αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε; Με την αδερφή μου το ίδιο έγινε, εντελώς τυχαία μια πελάτισσα μου, μου είπε ότι κατάγεται από το Τσέρνομπιλ, έχει κλειστό διαμέρισμα και είναι ολοκαίνουριο, την επόμενη ημέρα η αδερφή μου έφυγε από το Κίεβο και πήγε εκεί».
Η κα. Χατζημηνά σημείωσε πως ακόμη και τώρα που οι γονείς της έχουν φύγει από την εμπόλεμη ζώνη, έχουν ανήσυχο ύπνο και κάθε δυνατός θόρυβος τους ξυπνάει και τους τρομάζει ακόμη και όταν δεν κοιμούνται. «Η μητέρα μου δεν σταματάει να κλαίει, προσπαθούσα χθες στην πορεία να την απασχολώ, να μην σκέφτονται διότι όλη την ώρα αυτό έχουν στο μυαλό τους. Έχουν πολλές ελπίδες, τους φαίνεται ότι θα τελειώσει πολύ γρήγορα όλο αυτό, θα φύγουν. Κάνω κάποια σχέδια για τη νομοθεσία, λέω για το ειδικό καθεστώς που προσφέρει η Ελλάδα, για τους Ουκρανούς που ξεκινάει η ισχύ του από τις 28 Μαρτίου, δεν το πιστεύουν. Λένε ότι θα έχουν φύγει μέχρι τότε, δεν μπορούν να το πιστέψουν ότι θα συνεχιστεί».
Κλείνοντας, η κα. Χατζημηνά σημείωσε πως στο νησί έρχονται μέχρι στιγμής μόνο παιδιά από την Ουκρανία που έχουν συγγενείς ή φίλους. «Εμείς σαν Σύλλογος προσπαθούμε όχι μόνο να μαζέψουμε ανθρωπιστική βοήθεια αλλά να μαζέψουμε τη βάση δεδομένων, τη βάση βοήθειας επίσης και αυτών που έρχονται για να δούμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τα ασυνόδευτα παιδιά. Αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουμε κανένα».
