Στο Εθνικό Πάρκο Yosemite, επέστρεψε το μοναδικό ηθαγενές είδος χελώνας της Καλιφόρνια, χάρη στην εξάλειψη του αμερικανικού βουβαλοβάτραχου, ενός χωρακατακτητικού είδους.
Η χελώνα Northwestern pond έχει κηρυχθεί απειλούμενο είδος από τον «Κατάλογο Απειλούμενων Ειδών των ΗΠΑ» και η μεγαλύτερη απειλή της είναι ένας βάτραχος από τα ανατολικά των Βραχωδών Όρεων.
Μια υποψήφια διδάκτωρ του UC Davis, η Sidney Woodruff, διεξήγαγε έρευνα σχετικά με το αν η εξάλειψη των βατράχων θα μπορούσε να οδηγήσει στην επιστροφή της συγκεκριμένης χελώνας ή αν η μείωση τους ήταν ένα σύνθετο γεγονός.
Μεταξύ του 2016 και του 2022, η Woodruff κατέγραψε τη ζωή των βατράχων και των χελώνων σε τέσσερις διαφορετικές τοποθεσίες μέσα στο Εθνικό Πάρκο Yosemite.
Επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που παρατηρεί και καταγράφει τις επιπτώσεις της αφαίρεσης των βατράχων, η νεαρή επιστήμονας απέδειξε ότι έπρεπε να απομακρυνθούν οι βουβαλοβάτραχοι για να μπορέσει να επιστρέψει η χελώνα.
Στην αρχή της έρευνάς της, η Woodruff παρατήρησε ότι ο αμερικανικός βουβαλοβάτραχος εισήχθη το 1950 στο Εθνικό Πάρκο Yosemite. Το εκκωφαντικό κόασμα των βουβαλοβατράχων ήταν το μόνο που μπορούσε να ακουστεί, και πολλοί επισκέπτες του πάρκου φαντάζονταν ότι αυτό ήταν φυσιολογικό.
«Ένας λόγος για τον οποίο οι αμερικανικοί βουβαλοβάτραχοι συγκαταλέγονται μεταξύ των χειρότερων παγκοσμίως εισαγόμενων «παράσιτων» είναι επειδή τρώνε τα πάντα – οτιδήποτε χωράει στο στόμα τους», δήλωσε ο Brian Todd, καθηγητής του UC Davis στο Τμήμα Βιολογίας Άγριας Ζωής, Ψαριών και Διατήρησης, συν-συγγραφέας της μελέτης. «Προκαλούν μείωση των ιθαγενών ειδών όπου και αν βρίσκονται, δηλαδή σε όλο τον κόσμο».
Πράγματι, ο λαίμαργος αυτός βάτραχος έχει καταγραφεί στη νότια Βραζιλία, τη βόρεια Κολομβία, τον Ισημερινό, την Κούβα, την Ιαπωνία, τη βόρεια Ιταλία και το Βόρνεο.
Ακόμη και στην προνυμφική τους μορφή, δηλαδή ως γυρίνοι, το στόμα τους είναι ήδη μεγαλύτερο από μια μικρή χελώνα Northwestern pond. Πιστεύεται ότι κυνηγούν τα μικρά της χελώνας, καθώς και τρίτωνες, σαλαμάνδρες και άλλους μικρότερους βατράχους. Είναι εν ψυχρώ «δολοφόνοι» με την πιο κυριολεκτική έννοια του όρου.
Κατά την διάρκεια της ημέρας, η ομάδα έψαχνε και έβρισκε τα μωρά των βατράχων αυτών και τα έβγαζαν από την λίμνη και τα άπλωναν στο γρασίδι για να «στεγνώσουν» από τον Ήλιο. Τα ενήλικα πιάνονταν κατά τη διάρκεια της νύχτας και υποβάλλονταν σε ευθανασία.
«Καθώς η παρουσία των βατράχων μειωνόταν, αρχίσαμε να ακούμε ήχους και άπο άλλους βάτραχους καθώς είδαμε και τον πληθυσμό των σαλαμάνδρων να αυξάνεται και πάλι», δήλωσε η Woodruff. «Είναι ωραίο να μπορούμε να επιστρέφουμε σε αυτές τις περιοχές και να ακούμε ξανά μια «χορωδία» βατράχων που προηγουμένως δεν μπορούσαμε».
Ο Todd δήλωσε ότι σε όλη την πολιτεία, οι μόνες χελώνες γλυκού νερού που θα έπρεπε να υπάρχουν είναι οι χελώνες Northwestern pond και χωρίς αυτές, η πολιτεία θα έχανε «μέρος της φυσικής της κληρονομιάς».
