Η NASA πραγματοποίησε μια νέα έρευνα και υποστηρίζει ότι με βάση τα ευρήματα, ενδέχεται η ζωή στη Γη να ξεκίνησε από ηλικιακές εκρήξεις που πραγματοποιήθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.
Η nasa.gov αναφέρει πως μια σειρά χημικών πειραμάτων έδειξε πώς τα ηλιακά σωματίδια, που συγκρούονται με αέρια στην πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης, μπορούν να σχηματίσουν αμινοξέα και καρβοξυλικά οξέα, τα βασικά δομικά στοιχεία των πρωτεϊνών και της οργανικής ζωής.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Life, ενώ με βάση τη διαστημική υπηρεσία η πιο γνωστή υπόθεση ξεκίνησε στα τέλη του 1800. Τότε, οι επιστήμονες ανέπτυξαν το σενάριο ότι η ζωή μπορεί να είχε ξεκινήσει σε μια «ζεστή μικρή λιμνούλα»: μια σούπα χημικών ουσιών, που δημιουργήθηκε από κεραυνούς, θερμότητα και άλλες πηγές ενέργειας, που θα μπορούσαν να αναμειχθούν σε συγκεντρωμένες ποσότητες σχηματίζοντας οργανικά μόρια.
Το 1953, ο Stanley Miller από Πανεπιστήμιο του Σικάγο προσπάθησε να αναδημιουργήσει αυτές τις αρχικές συνθήκες στο εργαστήριο. Ο Μίλερ γέμισε έναν κλειστό θάλαμο με μεθάνιο, αμμωνία, νερό και μοριακό υδρογόνο -αέρια που πιστεύεται ότι ήταν διαδεδομένα στην πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης- και επανειλημμένα πυροδοτούσε έναν ηλεκτρικό σπινθήρα για να προσομοιώσει το φαινόμενο του κεραυνού.
Μια εβδομάδα αργότερα, ο Miller και ο σύμβουλός του Harold Urey, απόφοιτος του Πανεπιστήμιου, ανέλυσαν το περιεχόμενο του θαλάμου και διαπίστωσαν ότι είχαν σχηματιστεί 20 διαφορετικά αμινοξέα.
Αναζητώντας εναλλακτικές πηγές ενέργειας, ορισμένοι επιστήμονες επεσήμαναν τα ωστικά κύματα από τους εισερχόμενους μετεωρίτες. Άλλοι ανέφεραν την ηλιακή υπεριώδη ακτινοβολία. Ο Αϊραπετιάν, χρησιμοποιώντας δεδομένα από την αποστολή Kepler της NASA, έδειξε μια νέα ιδέα: ενεργητικά σωματίδια από τον Ήλιο μας. Το Κέπλερ παρατήρησε μακρινά αστέρια σε διαφορετικά στάδια του κύκλου ζωής τους, αλλά τα δεδομένα του παρέχουν υποδείξεις για το παρελθόν του Ήλιου.
Το 2016, ο Αϊραπετιάν δημοσίευσε μια μελέτη που υποδηλώνει ότι κατά τα πρώτα 100 εκατομμύρια χρόνια της Γης, ο Ήλιος ήταν περίπου 30% πιο θαμπός. Αλλά οι ηλιακές «υπερεκλάμψεις» – ισχυρές εκρήξεις που βλέπουμε μόνο μία φορά κάθε 100 χρόνια περίπου σήμερα – προκαλούσαν εκρήξεις μία φορά κάθε 3-10 ημέρες. Αυτές οι υπερεκλάμψεις εκτοξεύουν σωματίδια με ταχύτητα σχεδόν φωτός που θα συγκρούονταν τακτικά με την ατμόσφαιρά, δημιουργώντας χημικές αντιδράσεις.
