Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η δημοσκοπική άνοδος της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν εκπλήσσει κανέναν. Ήταν η ξεκάθαρη νικήτρια, με όρους επικοινωνίας, της συζήτησης στην βουλή για την πρόταση δυσπιστίας εις βάρος της κυβέρνησης. Είναι η κύρια εκφραστής της κοινωνικής οργής που έχει φουντώσει εκ νέου για τα Τέμπη. Παίζει σε ένα “γήπεδο” που το ξέρει καλύτερα από τους περισσότερους: πουλάει αντισυστημισμό, βουτάει στον λαϊκισμό, γίνεται αυτό που πολλοί ψηφοφόροι ζητούν σήμερα: εκείνη που δεν μασάει τα λόγια της και τα χώνει στο “συστημα” έξω από τα δόντια.
Μερικά πράγματα για την Ζωή.
Προφανώς δεν είναι αντισυστημική, όποιος αντιλαμβάνεται στοιχειωδώς τι είναι αντισυστημισμός το καταλαβαίνει.
Δεν είναι καν αριστερή – αντιθέτως ψαρεύει με άνεση και στα δύο άκρα (θυμίζω και την έντονη αντίθεσή της στην συμφωνία των Πρεσπών).
Είναι τόσο δημοκράτης, που ως γνωστόν στις εκλογές του 2023, έβγαλε τους βουλευτές οι οποίοι είχαν πάρει τους περισσότερους σταυρούς στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση (και προφανώς είχαν σκιστεί για να μπει εκείνη στην βουλή), με φίλους, γνωστούς, τον σύντροφό της και άλλους, ώστε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση όταν οι βουλευτές εκλέχθηκαν μέσω λίστας, να φτιάξει την κοινοβουλευτική ομάδα της αρεσκείας της και όχι την ομάδα που εξέλεξε ο λαός.
Είναι τόσο φεμινίστρια και κατά της πατριαρχίας που μετά την χυδαία και απαράδεκτη επίθεση του βουλευτή της ΝΔ εναντίον της, δήλωσε ότι “ο Θεός έδωσε και δεν ήταν ο Διαμαντής στην αίθουσα…”, αναπαράγοντας πλήρως το στερεότυπο της γυναίκας για την οποία καθαρίζει ο άνδρας ο πολλά βαρύς!
Ο πολιτικός της λόγος εμφορείται σχεδόν αποκλειστικά από την “ιδεολογία” της καταγγελίας, της οργής και του “αντί” – είναι ένας πολιτικός λόγος ακραίος, βίαιος και τραμπούκικος στη βάση του. Ο οποίος όμως, επειδή στρέφεται κατά της εξουσίας και καθώς ζούμε σε εποχές παγκόσμιας κατάρρευσης της πολιτικής, με την εικόνα, την επίδειξη δύναμης και συχνά το κοινό μπούλινγκ να αντικαθιστούν το πολιτικό περιεχόμενο, αρέσει σε όλο και περισσότερο κόσμο.
Ξέρετε σε ποιον άλλο αρέσει η Ζωή;
Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ακόμα κι αν προσπαθούσε να κατασκευάσει έναν “μπαμπούλα” για να τρομάξει τους μετριοπαθείς ψηφοφοφόρους, δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ο αντίπαλος που θέλει ο Μητσοτάκης, ώστε το δίλημμα “εγώ ή το χάος” να αποκτήσει πρόσωπο και υπόσταση.
Μπορεί στα αλήθεια η “Πλεύση Ελευθερίας” (πιστεύω αρκετοί δεν γνωρίζουν καν το όνομα του κόμματος, μόνο τη Ζωή ξέρουν, “επιτυχία” της και αυτό) να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση;
Νομίζω όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις κιόλας.
Ωστόσο η άνοδος της Ζωής δείχνει σε μεγάλο βαθμό το σημείο στο οποίο βρίσκεται πια η ελληνική κοινωνία. Και την αποτυχία συνολικά του σημερινού πολιτικού προσωπικού να συνδεθεί με την περίσταση. Κατά τούτο, οφείλει να τους/μας προβληματίσει όλους. Και το ΠΑΣΟΚ φυσικά.
Στην πραγματικότητα, το προβληματίζει, το γνωρίζουμε.
Από τον προβληματισμό και την θεωρητική ανάλυση όμως, μέχρι τις πρακτικές κινήσεις που θα δώσουν στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης την δυναμική για ξεπεράσει την στασιμότητα και να αρχίσει να ανεβαίνει ουσιωδώς, μεσολαβεί ένα κενό.
Μεγάλο. Και προς το παρόν, το γεμίζει η Ζωή.