Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Τον Κώστα Σημίτη τον ήξερα από τη δεκαετία του ΄80. Τον άκουγα από πολύ παλιότερα, στις συζητήσεις που γινόταν για το ΠΑΣΟΚ και το πως αυτό το κόμμα είχε και στελέχη που δεν φώναζαν άρον άρον για τα καλά της Δύσης και της Ευρώπης. Τον είχα πιο προσγειωμένο από άλλους συντρόφους του, στο μυαλό μου φάνταζε ως πιο συγκροτημένος, μετριοπαθής και ζυγισμένος πολιτικός. Και δεν έπεσα έξω όταν πραγματικά τον γνώρισα στις αρχές του ’90 και αργότερα όταν ήταν υπουργός Έρευνας και Βιομηχανίας του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έλεγαν οι πάντες ότι δεν τον «πήγαινε», αλλά προφανώς τον…παραδεχόταν αφού πάντα τον είχε στην πρώτη γραμμή του κόμματος και των κυβερνήσεών του. Από το πρόγραμμα Σταθερότητας του 1985 μέχρι τις επόμενες κυβερνήσεις και ειδικά όταν επανήλθε δικαιωμένος μετά το Ειδικό Δικαστήριο…
Στα 1994 ο Κώστας Σημίτης θα ερχόταν στην Κρήτη, ως αρμόδιος υπουργός, να εγκαινιάσει τις νέες εγκαταστάσεις του ΙΤΕ, στο Ηράκλειο. Και τότε κάποιοι συνεργάτες του, που είχαν αρχίσει να πιστεύουν σε αυτόν, προσπαθούσαν να τον πείσουν να μπει μπροστά στην κούρσα της διαδοχής θεωρώντας ότι αυτό είναι το νέο πρόσωπο της εποχής που έρχεται, κάτι σαν τον αντι-Ανδρέα δηλαδή. Στην Κρήτη άρχισαν οι πρώτες ζυμώσεις με στελέχη και κορυφαίους παράγοντες για το εάν θα μπορούσε να γίνει η πρώτη συγκέντρωση που δεν θα είναι κομματική, αλλά θα έχει προσωποκεντρικό χαρακτήρα, θα εστιάζει πάνω στον Κώστα Σημίτη. Του προτάθηκε να γίνει αυτή η ανοιχτή εκδήλωση και ο ίδιος είχε σοβαρές επιφυλάξεις. Σχεδόν αρνήθηκε. Δεν ήξερε πως θα λειτουργήσει όλο αυτό, σκεφτόταν τις αντιδράσεις, ίσως και τι θα μετέφεραν στον Ανδρέα Παπανδρέου. Λίγο οι συνεργάτες του στην Αθήνα, λίγο κάποιοι φίλοι του από την Κρήτη και ένα δυο σημαίνοντες παράγοντες τελικά κατάφεραν να κάμψουν τους ενδοιασμούς που είχε και η εκδήλωση οργανώθηκε σε αίθουσα του «Αρόλιθου». Έγινε…σεισμός. Τόσος κόσμος, τόσος ενθουσιασμός και διάθεση για…αλλαγή στην αλλαγή δεν ξανα υπήρξε. Φαινόταν ότι πλέον η νέα εποχή είχε έλθει και ας καθυστέρησε…1,5 χρόνο καθώς τα γεγονότα εξελίχθηκαν μετά την ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου και την επιβάρυνση της υγείας του.
Ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης εισέπραξε, για πρώτη φορά, ίσως, μια διάθεση του κόσμου να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα , να πάμε σε λογική εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης. Κι εκείνος αισθάνθηκε ότι βρήκε τα πατήματά του στην Κρήτη. Έδωσε το πράσινο φως να γίνουν ανάλογες εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Και η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται. Ο Κώστας Σημίτης με τον ΟΠΕΚ, τη συμφωνία των «4», οργανώθηκε παντού και στις εσωκομματικές εκλογές της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ πήρε την εκλογή κι έγινε πρωθυπουργός, ενώ μετά τον θάνατο του Ανδρέα έγινε και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Στα 8 χρόνια διακυβέρνησής του η Ελλάδα έζησε ίσως τις κορυφαίες μεταπολιτευτικές στιγμές της, όλοι είχαμε αισθανθεί ότι κάτι αλλάζει. Κι άλλαξε πραγματικά.
Ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν χαρισματικός ηγέτης όπως μάθαμε να τους αποκαλούμε. Έκανε και πολλά λάθη όπως όλοι που δουλεύουν και προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά άλλαξε την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Με έργα, με δομές και τομές, ήταν ουσία και θέσει ηγέτης. Έγινε ηγέτης εκείνη τη βραδιά στην Κρήτη. Και ίσως όπως έχει πει ο Μίμης Ανδρουλάκης εύστοχα τότε το εσωτερικό του ρολόι συγχρονίστηκε με το ρολόι της ιστορίας. Το πόσο μεγάλος ήταν ή όχι θα του το αποδώσει προφανώς ψύχραιμα η ιστορία και όχι ο κάθε σαλτιμπάγκος του διαδικτύου.