Τα γεγονότα που συμβαίνουν την τελευταία περίοδο στη Βενεζουέλα, μαζί με τις διαφορετικές αντιδράσεις της παγκόσμιας κοινότητας, όπως αυτές καταγράφησαν με τις τοποθετήσεις από διάφορες χώρες, υπέρ ή κατά των δύο πολιτικών πρωταγωνιστών, προκαλούν το ενδιαφέρον και την ανησυχία της Διεθνούς κοινής γνώμης.
Το πολιτικό πρόβλημα της Βενεζουέλας έχει διεθνοποιηθεί τα τελευταία χρόνια για τους παρακάτω λογούς.
Ενώ η αντιπολίτευση είχε θριαμβεύσει τις βουλευτικές εκλογές του 2016 και εξασφάλισε συνταγματική πλειοψηφία, θέλησε να την αξιοποιήσει επιταχύνοντας την διενέργεια προεδρικών εκλογών για να απαλλαγούν από τον σημερινό πρόεδρο Μαδούρο.
Αυτός αντέδρασε και με διάφορους πολιτικούς ελιγμούς και τη δημιουργία ελεγχόμενης εθνοσυνέλευσης, κατάφερε να κερδίσει τις εθνικές εκλογές μέσα από ένα πραγματικό λουτρό αίματος.
Την περασμένη Πέμπτη το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ της αναγνώρισης του ηγέτη της δημοκρατικής Βενεζουέλας ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος, ενώ οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ συντάχθηκαν με το καθεστώς του προέδρου Μαδούρο.
Είναι γνωστό ότι έχουν δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου στενοί δεσμοί μεταξύ κυβέρνησης και Βενεζουέλας, τόσο για την έκφραση θετικών σχολίων για το μοντέλο του σοσιαλισμού της, αλλά κυρίως για την ελπίδα στήριξης της χώρας μας την εποχή της «μεγάλης ρήξης» με την Ευρωζώνη, προσδοκώντας προσφορά πετρελαίου σε χαμηλές τιμές προκειμένου να καλυφθεί η διαφορά συναλλάγματος από την αναμενόμενη αναμέτρηση.
Είναι πραγματικά απίστευτα αυτά που συμβαίνουν στην υπόθεση της Βενεζουέλας. Από τη μία πλευρά η δημοκρατική Ευρώπη υποστηρίζει την εκδήλωση ενός αντιπραξικοπήματος στο πραξικόπημα Μαδούρο και από την άλλη Τράμπ, Πούτιν και Ερντογάν εμφανίζονται ως υπερασπιστές της Δημοκρατίας του λαού της Βενεζουέλας.
Ο πρώτος, που μάχεται τον Μαδούρο απειλεί για το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης ενώ κατηγορείται ότι καταστρατηγεί το αμερικανικό Σύνταγμα όπου μπορεί και όπως τον εξυπηρετεί.
Για τον δεύτερο και το τρίτο οι οποίοι στηρίζουν το αυταρχικό καθεστώς της Βενεζουέλας, είναι γνωστό πως εννοούνται και πως αναλύονται η έννοια της Δημοκρατίας και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις δικές τους χώρες.
Δεν καταφέρθηκαν για την πολιτική αντικανονικότητα της αυτοανακήρυξης του Γκουαΐδο ως προέδρου, αλλά απλά εξέφρασαν την αμέριστη στήριξη τους στο καθεστώς, αδιαφορώντας για τα δεινά που υποφέρει ο πολύπαθος λαός της Βενεζουέλας.
Κατά τα φαινόμενα όμως ούτε οι θιασώτες της αυτοανακήρυξης του αρχηγού της αντιπολίτευσης ως προέδρου, ούτε εκείνοι που εξακολουθούν να στηρίζουν τον Μαδούρο, ενδιαφέρονται για την τύχη του λαού της Βενεζουέλας που υποφέρει.
Στην αέναη διαμάχη των μεγάλων και μικρών δυνάμεων για παγκόσμια επικράτηση και στα πετρέλαια της Βενεζουέλας, οφείλεται η ξαφνική ευαισθητοποίηση όλων για την τύχη του Βενεζουελανού λαού.
Αγαπούν τη Βενεζουέλα γιατί έχει τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα στον κόσμο, μεγαλύτερα και από εκείνα της Σαουδικής Αραβίας.
Ο πρόεδρος Μαδούρο όπως και οι περισσότεροι «δημοκρατικοί» ηγέτες διαφόρων πετρελαιοπαραγωγικών χωρών, Λιβύης, Ιράν, Συρίας κι άλλων, τυγχάνουν της στήριξης των Μεγάλων Δυνάμεων μέχρι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.
Οι περισσότεροι διατηρούνταν στην εξουσία μέσα από την κομματική λεηλασία του δημοσίου πλούτου και στο τέλος ανατρέπονταν αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν στις πιέσεις της κοινωνικής εξαθλίωσης που οδηγούνται οι λαοί τους.
Η αντίδραση της Διεθνούς κοινής γνώμης που παρακολουθεί τα γεγονότα στη Βενεζουέλα φαίνεται να είναι δυσαρεστημένη, γιατί σύμφωνα με τους παρατηρητές του Ο.Η.Ε. δρομολογούνται έκτροπα και γίνονται δολοφονίες από τον παρακρατικό όχλο και ανθρώπους του καθεστώτος.
Άμεση επιδίωξη της Ε.Ε. πρέπει να είναι η άσκηση κατάλληλων πιέσεων για την προκήρυξη δημοκρατικών προεδρικών εκλογών, που θα οδηγήσουν στον εκδημοκρατισμό και τη σωτηρία της χώρας, για να μην επαληθευτούν οι εκτιμήσεις μας, ότι το πρόβλημα της Βενεζουέλας με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από την Διεθνή κοινότητα σηματοδοτεί το τέλος της παγκόσμιας πολιτικής λογικής.