Και τώρα που τα Oscars 2025 ανήκουν πια στο παρελθόν, είναι η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθούμε με τα βραβεία που, η σημαντικότητά τους, δεν μετριέται σε χρυσά αγαλματίδια, αιωρούμενες τσίχλες και δάκρυα, αλλά σε αγνή αγάπη, από αυτές που δημιουργούνται στην καρδιά και μεταπηδούν αργότερα λίγο πιο δίπλα, στην ψυχή και κάτω ακριβώς από το ήπαρ, το οποίο μας αποτοξινώνει από τον ψυχαγωγία του σήμερα.
Γιατί βαρεθήκαμε κυρίες και κύριοι, φτάνει με το political correct και την woke ατζέντα σας στον κινηματογράφο και τις σειρές που μας συντροφεύουν τις νύχτες. Εμείς θέλουμε αυθεντικότητα, υποκριτικούς αυτοσχεδιασμούς που, αν ήταν μουσική, θα έμοιαζαν με αυτούς του Ornette Coleman.
Θέλουμε ταλέντο φτιαγμένο από τους κόκκους σκόνης που εντοπίζουμε στα σανίδια του θεάτρου, ταλέντο βγαλμένο από τα νεκρά κύτταρα του δέρματος, αποτέλεσμα της τριβής με την τραχιά πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι εμείς, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι όταν αντικρίζουμε αυτό το φρικαλέο ψηλό τέρας της ύπαρξης, αυτή την πελώρια σκιά που καλύπτει τον θόλο της ζωή μας.
Δεν έχουμε ιδέα τι γράφουμε, για μια σκηνή από τις Οικογενειακές Ιστορίες έγινε αυτή η εισαγωγή αλλά, να, πέσαμε κι εμείς στην παγίδα του αυτοσχεδιασμού μας. Οι αυτοσχεδιασμοί, άλλωστε, μοιάζουν (και είναι μέρος) με την τζαζ: δεν είναι για όλους. Το ίδιο ισχύει και για τις Οικογενειακές Ιστορίες: δεν είναι για όλους. Ή μήπως όχι;
Η σκηνή που ακολουθεί, άσχετα με το αν είσαι φαν της πιο καλογυρισμένης σειράς στην ελληνική τηλεόραση, ξεφεύγει από τα στενά όρια που θέτουν οι προτιμήσεις του καθενός. Είναι κάτι μεγαλύτερο, κάτι που, όλα τα Oscars μαζί δεν μπορούν να το χτυπήσουν.
