Μια από τις ειδήσεις που ξεχώρισαν την Δευτέρα ήταν η πρόταση για την επαναφορά της σχολικής ποδιάς που κατατέθηκε από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων σε δημοτικό σχολείο της Αττικής. Μια πρόταση που δίχασε τους γονείς των μαθητών του σχολείου καθώς κάποιοι από αυτούς βλέπουν τη ποδιά ως λύση σε κοινωνικές ανισότητες, ενώ άλλοι θεωρούν ότι περιορίζει την ελευθερία και την ατομικότητα των μαθητών. «Θυμίζει χούντα», δήλωσε μάλιστα μητέρα μαθητή που διαφωνεί με την επαναφορά της σχολικής στολής.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το λιγότερο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι αν παραπέμπει σε αυτές τις μαύρες εποχές. Σε μια κοινωνία που κάποιοι παλεύουν να γίνει αποδεκτό το διαφορετικό, άλλοι επιμένουν να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τα ρούχα που φορούν. Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι ακόμη ένα ελάττωμα των παιδιών, που είναι «σκληρά», ούτε ευθύνονται μόνο τα εκτός οικογένειας πρότυπα. Τα παιδιά μας είδαν αυτό τον κόσμο πρώτα μέσα από τα μάτια μας. Και αν τα μάτια μας ξεχωρίζουν τα επώνυμα από τα no name ρούχα, τότε και τα παιδιά μας αυτό θα κάνουν.
Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να καλύψουμε τη διαφορετικότητα με… ενιαίες φούτερ ποδιές. Θα είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι το διαφορετικό στο πλέον απλό επίπεδο, αυτό των ρούχων και της οικονομικής κατάστασης μιας οικογένειας δημιουργεί προβλήματα και εμείς, η γενιά των γονιών που «συζητάμε ανοιχτά για όλα», «είμαστε τόσο καλύτεροι από τους δικούς μας γονείς» και «συμβουλευόμαστε τους ειδικούς» προσπαθώντας να μάθουμε τα παιδιά μας να μην κρίνουν τους γύρω τους -και πολύ περισσότερο να μην τους στοχοποιούν- για την καταγωγή, την ομάδα ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους και να μπορούν να αμυνθούν σε ανάλογες περιπτώσεις, θα σηκώσουμε την ποδιά σαν άλλο χαλί και θα κρύψουμε από κάτω το πρόβλημα.
Ίσως τελικά ένας από τους λόγους που τα παιδιά είναι τόσο επιθετικά και βίαια μεταξύ τους είναι το γεγονός ότι μεγαλώνουν σε μια εποχή που δύο κόσμοι συγκρούονται. Στην εποχή στην οποία η ουσία της αποδοχής συγκρούεται με το «φαίνεσθαι». Και μέχρι η αποδοχή να πάψει να είναι απλά μέρος του προφίλ που υποκριτικά επιθυμούμε να χτίσουμε και να δείχνουμε στους γύρω μας, ενώ μέσα μας έχει στρογγυλοκαθίσει ο ρατσισμός για κάθε τι άλλο από ό,τι έχουμε συνηθίσει, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που τα ουσιαστικά ανοιχτά μυαλά θα είναι πλειοψηφία, πολύ φοβάμαι ότι τα παιδιά μας θα ζουν σε σύγχυση.
Και τα αποτελέσματά της τα βιώνουμε δυστυχώς καθημερινά. Κάποιοι ως απλοί θεατές και κάποια παιδιά ως θύματα. Είναι ώρα, νομίζω, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, πριν να είναι αργά για τα παιδιά μας…
