Οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – έχουμε περπατήσει σε σοκάκια και κεντρικούς δρόμους της πόλης που ο καθένας διαμένει. Η περιδιάβαση στους δρόμους και τις γειτονιές μπορεί να γίνεται λόγω υποχρεώσεων ή για θέματα ψυχαγωγίας και σωματικής υγείας.
Αλήθεια, όλα αυτά τα οποία εξελίσσονται καθώς ακολουθεί κάποιος τη βόλτα του είναι αρκετά και πολυποίκιλα, ορισμένα μάλιστα υπάρχει πιθανότητα να εντοπιστούν από τον περιπλανώμενο και να κινήσουν το ενδιαφέρον του. Άλλα πάλι, ίσως περάσουν απαρατήρητα και δεν απασχολήσουν τη σκέψη ή εξάψουν την περιέργεια του.
Ο διαβάτης των δρόμων είναι δυνατόν να συναντήσει σημεία, φιγούρες, καταστάσεις, γεγονότα και μορφές.
Ανθρώπους να κινούνται σε έντονο βηματισμό, με το άγχος να διαγράφεται στα πρόσωπα τους ώστε να προλάβουν να επιτελέσουν τις όποιες εργασίες και εκκρεμότητες της καθημερινότητας (σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα).
Ανθρώπους να περπατούν νωχελικά – με βλέμμα παγωμένο, λες και ο χρόνος σταμάτησε για κείνους (ίσως αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες οικογενειακής, επαγγελματικής, οικονομικής φύσης ή κάποιο θέμα υγείας. Κανείς, δε ξέρει!).
Οδηγούς μηχανοκίνητων οχημάτων, να φωνασκούν και να διαφωνούν επί προσωπικού εξαιτίας κυκλοφορικού κωλύματος ή για μια θέση παρκινγκ (άραγε, τι να τους απασχολεί και ασυναίσθητα εκτονώνονται μέσα από τέτοιες πρακτικές).
Αυτοκίνητα με τη μουσική στη διαπασών, σε σημείο που διαπερνά τον ακουστικό πόρο. Αυτοκίνητα «πειραγμένα», που με το θόρυβο της εξάτμισης και το άνοιγμα του γκαζιού τρομάζουν τον κόσμο στο πέρασμα τους (οδηγοί νεαρής ηλικίας που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν ή ψάχνουν να βρουν την προσοχή που τους λείπει).
Μικροπωλητές ή επαίτες, που επιδιώκουν να αποσπάσουν με τη δραστηριότητα τους ένα μικρό οικονομικό κέρδος (πολλοί το κάνουν ως επάγγελμα στοχεύοντας στην ευαισθησία των περαστικών και λιγότεροι λόγω πραγματικής ανάγκης. Όμως, δύσκολα τους ξεχωρίζεις!).
Θαμώνες καταστημάτων καφέ και εστίασης, που απολαμβάνουν τα ροφήματα ή το φαγητό τους (άλλοι για χαλάρωση από τις επαγγελματικές υποχρεώσεις της ημέρας και άλλοι για να ξεχαστούν από κάθε λογής προβλήματα).
Μια γιαγιά κι έναν παππού καθισμένους στη μικρή και γεμάτη γλάστρες αυλή, που ξεχωρίζει από το μουντό χρώμα των νεόδμητων πολυκατοικιών – να συζητούν χαμογελώντας (για να είναι τόσο χαρούμενοι, μάλλον μιλάνε για την επικοινωνία που είχαν με τα παιδιά τους ή για τα εγγόνια που θα φιλοξενήσουν το Σαββατοκύριακο).
Παιδιά να παίζουν, περιορισμένα στα στενά όρια των ψηλών τσιμεντένιων κτιρίων. Από την άλλη, μητέρες να τα μαλώνουν είτε για την επικινδυνότητα του παιχνιδιού στο δρόμο είτε επειδή αμέλησαν τη μελέτη των μαθημάτων τους (ίσως έτσι θέλουν να νιώσουν την ελευθερία ή επιζητούν την τιμωρία των μεγάλων που δεν φρόντισαν για περισσότερους ανοικτούς χώρους παιχνιδιού και αλάνες).
Η ταυτόχρονη πραγμάτωση ασύνδετων γεγονότων σε διαφορετικά μέρη της ίδιας πόλης, με πρωταγωνιστές άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, εν πολλοίς συνθέτουν τη φυσική ροή και ανομοιομορφία της πόλης ή γενικότερα της κοινωνίας.
Η ενέργεια και η λειτουργικότητα του πλήθους και ξεχωριστά του καθενός φανερώνει την αέναη κίνηση της πόλης προσδίδοντας χαρακτηριστικά ζωντάνιας και ρυθμού, με εναλλαγές εικόνων και διαφόρων στιγμών που αναπόφευκτα τυγχάνουν αλληλοεπικάλυψης, παρότι απέχουν παρασάγγας σε τρόπο και περιεχόμενο.
Με σιγουριά αυτές οι εικόνες, κάτι θυμίζουν σε όλους. Αφορούν σημεία από το πλαίσιο καθημερινής αλληλεπίδρασης των ατόμων που διαβιούν στο ίδιο μέρος. Και τελικά, τίποτα δε γίνεται τυχαία! Καθετί οφείλεται σε κάτι άλλο, η όποια συμπεριφορά απορρέει από μία άλλη. Κάθε άνθρωπος μια ιστορία, κι όλα μαζί δένουν σε μια απλή περιπλάνηση των δρόμων.
