Η ιστορία της ελληνικής κρίσης είναι εξαιρετικά νωπή και ως εκ τούτου εξαιρετικά φορτισμένη συναισθηματικά για να αποτιμηθεί με ψυχραιμία. Μιλώ για την δεκαετία του 2010 κυρίως και όχι τόσο για όσα συνέβησαν προτού φτάσουμε εκεί. Προφανώς ολόκληρη η ιστορία της Μεταπολίτευσης είναι επίσης νωπή και συναισθηματικά φορτισμένη και όπως αποδεικνύεται στην πράξη όχι ιδιαίτερα διδακτική, με δεδομένο ότι επιστρέψαμε στο κυρίαρχο πολιτικό δίπολο της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο για άλλο κείμενο.
Το παρόν αφορά στην δεκαετία 2010-2020, την δεκαετία του Αλέξη Τσίπρα δηλαδή. Του αγαπημένου, σύμφωνα με όσα γράφει στα απομνημονεύματά της, Έλληνα πρωθυπουργού της Άγκελα Μέρκελ.
Η Γερμανίδα πρώην καγκελάριος, στο βιβλίο της με τίτλο “Ελευθερία” που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” γράφει μερικά ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα πράγματα τόσο για τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, όσο βεβαίως και για τον Τσίπρα. Επί της ουσίας, όχι κάτι που δεν γνωρίζαμε.
Για τον πρώτο αναφέρει μέσες – άκρες ότι μέχρι να καταλάβει τι τον χτύπησε (τον ίδιο, το ΠΑΣΟΚ και την χώρα) ήταν ήδη αργά, για τον δεύτερο ότι υπήρξε διστακτικός στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και για τον τρίτο ότι αποτέλεσε τον πλέον συνεργάσιμο όλων. Και για αυτό βοήθησε περισσότερο ώστε η Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο.
Ωραία μέχρι εδώ. Ουδεμία αντίρρηση. Αλλά αλήθεια ρε παιδιά, είναι τα παραπάνω λόγος πανηγυρισμού και ανακοινώσεων χαράς; Συνιστούν κάποιου είδους δικαίωση;
Αντιλαμβάνομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από όσα έχει περάσει εσχάτως, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και το παραμικρό ψίχουλο θετικής ενέργειας που του προσφέρουν, μπας και νιώσει καλύτερα με τον εαυτό του. Όμως εδώ η κ.Μέρκελ λέει στο περίπου ότι ο Αλέξης υπήρξε ο πιο καλός μνημονιακός πρωθυπουργός.
Δηλαδή ο άνθρωπος που καβάλησε το κύμα του αντιμνημονίου (το οποίο βέβαια, όπως ορθώς θύμησε η Ντόρα Μπακογιάννη, σήκωσε πρώτος ο Αντώνης Σαμαράς) και πήρε την εξουσία χάρη στο μείγμα ασυγκράτητου λαϊκισμού – αντισυστημισμού – εχθροπάθειας – κουτσαβακισμού που αποτέλεσε τον πυρήνα της πολιτικής του, σήμερα καμαρώνει επειδή η “go back μαντάμ “ Μέρκελ εξυμνεί το πόσο συνεργάσιμος υπήρξε στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου; Και κυρίως, καμαρώνει το κόμμα του;
Δεν ξέρω, προσωπικά δεν βρίσκω αφορμή για “συριζαϊκά” πανηγύρια στο κείμενο της Μέρκελ.
Διότι αν εμείς που γράφαμε από τότε για τους κινδύνους της “υπερήφανης διαπραγμάτευσης” και την μέγιστη πολιτική απατεωνιά του δημοψηφίσματος, ήμασταν “γερμανοτσολιάδες”, ο Αλέξης ο οποίος σύμφωνα με τα απομνημονεύματα της Αγκέλα μόνο που δεν της τραγούδησε “με λένε Αλέξη, σε λένε Αγκέλα, κρατώ μια κιθάρα, κρατάς μια καρδιά” τι ακριβώς είναι;
Σε κάθε περίπτωση, μάλλον μικρή σημασία έχουν τελικά όσα γράφει η κ. Μέρκελ.
Όχι μόνο επειδή τον Αλέξη Τσίπρα τον έκρινε έτσι κι αλλιώς ο ελληνικός λαός, αλλά και επειδή εδώ που τα λέμε, πόσο σοβαρά να πάρεις μια αφήγηση που περιέχει επαίνους για τα “πολύ καλά αγγλικά” του συγκεκριμένου πρώην πρωθυπουργού;