Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή την Συμφωνία των Πρεσπών που τέθηκε χτες επίσημα σε ισχύ, έγινε μεγάλη συζήτηση για τη γλώσσα.
Μόνο που τη δημόσια συζήτηση μονοπώλησε η «λάθος» γλώσσα.
Το αν υπάρχει σλαβική μακεδονική γλώσσα ή όχι είναι θέμα επιστημονικό, ιστορικό και -πρωτίστως- πολιτικό.
Κανείς δεν ασχολήθηκε παρόλα αυτά με την πραγματικά σημαντική γλώσσα: την ελληνική.
Πάμπολλοι κάτοικοι της νεοφώτιστης Βόρειας Μακεδονίας, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, επιθυμούν εδώ και χρόνια να μάθουν ελληνικά. Όσοι μάλιστα έχουν τη δυνατότητα, περνούν τα σύνορα προς την Ελλάδα για να παρακολουθήσουν μαθήματα.
Ακόμη και όσοι διαβλέπουν περισσότερους ενδεχόμενους κινδύνους από οφέλη στη συμφωνία αυτή, δε μπορούν να παραγνωρίσουν ότι δημιουργείται μια ευκαιρία να εδραιωθεί η ελληνική παρουσία στα Σκόπια σε πολιτικό, επιχειρηματικό και πολιτιστικό επίπεδο. Μια παρουσία που θα λειτουργεί ως σταθερό αντίβαρο σε οποιαδήποτε ανθελληνική τάση εκεί, εσωτερικής ή εξωτερικής προέλευσης.
Τώρα που η σχέση των δύο χωρών βρίσκεται σε καλό φεγγάρι, υπάρχουν τρόποι και πρακτικές ώστε η ελληνική παιδεία να κυριαρχήσει στη γειτονική χώρα. Είτε με ενθάρρυνση της διδασκαλίας των ελληνικών ως γλώσσας επιλογής στα σχολεία της Βόρειας Μακεδονίας, είτε με τη δημιουργία ιδιωτικών σχολείων ελληνικών συμφερόντων ή με την προσφορά υποτροφιών στα ελληνικά πανεπιστήμια για τα δυνατότερα νέα μυαλά των γειτόνων.
Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και παιδείας είναι το ασφαλέστερο όχημα για την ανάπτυξη και την επέκταση του ελληνικού πολιτισμού και τρόπου.
Άλλωστε διαχρονικά ο ελληνισμός επιβίωσε και επεκτάθηκε εξαιτίας της πολιτισμικής του ισχύος.
Τώρα που η ελληνική εξωτερική πολιτική αρχίζει να ψηλαφεί –έστω και με μεγάλη καθυστέρηση- την έννοια του γεωστρατηγικού βάθους στην Ανατολική Μεσόγειο, ας αδράξει την ευκαιρία για εξωστρέφεια και ενίσχυση της επιρροής της Ελλάδας και στους βαλκανικούς πληθυσμούς.
Όσο κι αν ο ελληνισμός διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας και δημογραφικής παρακμής, εξακολουθεί να είναι ο πολιτισμικά ισχυρός στην περιοχή.
Ας παίξουμε, λοιπόν, το δυνατό μας χαρτί αντί να αναλωνόμαστε σε στείρες και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις.
