Σε ποιον «ανήκει» τελικά η βουλευτική έδρα; Στο κόμμα με το οποίο εκλέγεται ένας βουλευτής ή στον ίδιο τον βουλευτή;
Η σχετική συζήτηση ξαναφούντωσε τον τελευταίο καιρό με αφορμή τις μετακινήσεις βουλευτών από το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν προς την ανεξαρτητοποίηση ή προς άλλα κόμματα.
Φυσικά, όταν ένας υποψήφιος βουλευτής επιλέγει να πολιτευτεί κάτω από μια κομματική σημαία, αυτομάτως αποκτά προνομιακή πρόσβαση σε μια υπολογίσιμη δεξαμενή αμιγώς κομματικών ψηφοφόρων.
Παρόλα αυτά, δεν είναι αμελητέο το πλήθος των πολιτών που ψηφίζουν κάποιο κόμμα επειδή ακριβώς τους κέρδισε κάποιος συγκεκριμένος υποψήφιος.
Άλλωστε με το ίδιο κόμμα θα πολιτευτούν και άλλοι, απ’ τους οποίους οι περισσότεροι θα μείνουν εκτός Βουλής. Άρα ο εκλεγμένος, εντέλει, βουλευτής πιστώνεται και ως προσωπική την επιτυχία της εκλογής του.
Εξάλλου, με βάση και το πνεύμα του Νομοθέτη, οι βουλευτές πρέπει να συμμετέχουν στο κοινοβουλευτικό έργο ελεύθεροι από αγκιστρώσεις και έχοντας οι ίδιοι την ευθύνη των πεπραγμένων τους.
Η στριφνή έννοια της κομματικής πειθαρχίας είναι υπόθεση εσωτερικών κομματικών διαδικασιών και δεν υπάρχει– ούτε καν ως υπαινιγμός – στο Σύνταγμα ή στον κανονισμό της Βουλής.
Προφανώς, τα πολιτικά πρόσωπα θα κριθούν τελικά απ’ τον λαό για τις επιλογές τους, αφού πρώτα θα έχουν αναμετρηθεί τα ίδια με τη συνείδησή τους.
Ή, τουλάχιστον, αυτό θα συνέβαινε σε ένα ιδεατό αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Αν, πάντως, αποτολμούσαμε να δώσουμε μιαν απάντηση στο εναρκτήριο ερώτημα της σημερινής επιφυλλίδας, θα λέγαμε ότι η βουλευτική έδρα ανήκει και στον βουλευτή και στο κόμμα, με τον βουλευτή να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Άλλωστε, το αν η κότα έκανε τ’ αβγό ή αντιστρόφως, είναι και θέμα οπτικής.