Με αφορμή τη γιορτή των Χριστουγέννων και την επερχόμενη νέα χρονιά, η «Κοινωνική Αφύπνιση» δίνει το δικό της διαφορετικό ευχετήριο στίγμα με δύο στοχευμένα κείμενα διανθισμένα με πολλαπλά και σημαντικά κοινωνικά μηνύματα με αμιγώς ποιητικό χαρακτήρα. Τα εν λόγω ποιητικά κείμενα φέρουν την υπογραφή του Κοινωνικού Λειτουργού και Επικεφαλής της «Κοινωνικής Αφύπνισης» κ. Γιώργου Σαριδάκη.
Το χρέος των γιορτών.
Κοντά είναι η μέρα που θα σημάνει γιορτή Χριστουγέννων και λίγο πιο πέρα ένας Χρόνος προσμένει τη σκυτάλη να δώσει σ’ έναν άλλο πιο νέο. Οι σκέψεις ακούραστα τρυγούν το μυαλό για κείνα που άλυτα μείναν στα περασμένα, ίσως η θέληση δεν είχε ορμή ή στο κατώφλι της μοίρας δεν ήταν γραμμένα. Στη θλίψη πέφτεις και τα «γιατί» απωθημένων που χάσαν το χρώμα, σαν ξύπνημα μέσα σου βγαίνει φωνή που φέρνει ρίγη στο σώμα.
Την ώρα ετούτη μη φοβηθείς στην αγάπη ν’ ανοίξεις την πόρτα, αφύλαχτους άσε κρυφούς θησαυρούς της ψυχής, για ταξίδι ετοιμάσου που δε μοιάζει στα πρώτα. Κι αν σε ζυγώσουν του κόσμου ασχήμιες κάνε κουράγιο, το χέρι ν’ απλώσεις στη χαρά μήπως φωλιά ζηλευτή και φτιάξει στο σπίτι το άδειο.
Μην ξεχάσεις γι’ αυτούς που σου στάθηκαν να είσαι εκεί και σε όσους σε πίκραναν απλόχερα δώσε ευχή και μια συγγνώμη για όλους τους άλλους που έκανες λάθος. Για τους δικούς που μακριά κατοικούν… στη μνήμη κράτα καντήλι αναμμένο που αντέχει στο χρόνο, στον ουράνιο Πατέρα θερμή προσευχή να τους έχει κοντά στον Άγιο θρόνο.
Στους δρόμους της πόλης που μοιάζει με νύφη και στολίδια φορεί μη δειλιάσεις ν’ αρχίσεις κουβέντα με ανθρώπους μονάχους, λες και τους ξέχασε κάποιος εκεί ή πέθαναν τα όνειρα τους. Μην αρνηθείς ιστορίες ν’ ακούσεις ντυμένες στα μαύρα και με μαντίλι ζεστό να σκουπίσεις τα βουρκωμένα τους μάτια.
Σε τόπο αν βρεθείς που γεννιέται και σβήνει η πνοή, με όμορφο τρόπο να συμπονέσεις αυτούς που το έχουν ανάγκη, στο σώμα πληγές πολλές μετρούν μα την ψυχή έχουν θάρρος γεμάτη. Λόγια αλήθειας ψάξε να πεις που δεν προκαλούν απορία, μοιράσου μαζί τους στιγμές δυνατές και νιώσε την αγωνία.
Και πριν τραπέζι στρώσεις γιορτής για το μικρό σπιτικό σου, πάρε μελάνι -φτερό και χαρτί να κρίνεις το παρελθόν σου. Σε ξέχωρο μέρος κλείσε καλά όλα αυτά που θυμίζουν αγάπης ανόθευτης χάδι και άφησε τα άλλα δίχως αξία να περπατούν στης λήθης το μαύρο σκοτάδι. Όταν τελειώσει το μέτρημα τούτο και βγεις καθαρός από χρέη παλιά, γύρνα σελίδα στης ζωής το βιβλίο και μ’ ελπίδας πυξίδα προχώρα μπροστά.
Η μοναξιά του πλήθους.
Και κάπου εκεί στο πολύβουο κύμα του κόσμου, σ’ αυτούς τους θορύβους που γεννούν πανικό και αισθήματα φόβου, ίσως ξεχάσαμε πίσω όσα προστάζει η ανθρωπιά μας. Λησμονήσαμε λόγια και πράξεις που μιλούν στης ψυχής την ανάγκη και ξοδέψαμε χρόνο περίσσιο σε ανούσια θέλω που γίναν εχθροί της αλήθειας.
Σε πολλές συναντήσεις στη θέα του κόσμου δεν τολμούν ν’ ακουστούνε εκείνα τα λίγα που μετρούν για πολλά, κι αν ελεύθερα μείνουν ομορφιά και αρώματα γεμίζουν το χώρο. Με θάρρος λειψό και δίχως μεγάλο παίδεμα σκέψης τ’ αφήνουμε ανείπωτα προχωρώντας μπροστά με βήμα γοργό, κατακτητές μιας ζωής που ανήκει σε άλλους, μα δηλώσαμε αβίαστα τυφλή υποταγή στου καιρού το χατίρι.
Οι όμορφες σκέψεις αμοίραστες μείναν στου νου το περβόλι, οι ιδέες του μέλλοντος χωρίς προστασία στο φως του ήλιου να ξεθωριάζουν… κι η ζεστή προσφορά θησαυρός που σπανίζει μα δεν βρέθηκε ακόμα από το πλήθος.
Τις πόρτες σφραγίσαμε ερμητικά και τα παράθυρα όλα κλεισμένα, μην τυχόν και στους έξω γενούν φανερά της καρδιάς τα χιλιάδες γραμμένα. Στης σιωπής το νησί ναυαγοί ξεχασμένοι για χρόνια, δεν μας έμαθε βλέπεις κανείς πως δε ζει η ελπίδα για πάντα και αιώνια.
Το χέρι απλώνουμε με δισταγμό για συμπαράσταση στον πόνο του άλλου και δεν σκεφτήκαμε ούτε λεπτό της ευθύνης να πάρουμε το δύσκολο ζάλο. Το μοίρασμα λείπει σ’ εκείνες τις σχέσεις που μας ενώνουν στα έργα της μέρας, κι αδιαφορούμε – συχνά – για κάθε ουσίας στιγμή και χαρά καλημέρας.
Σε μια οθόνη εγκλωβισμένοι μιλάμε γραπτά χωρίς να κινούνται τα χείλη και αφεθήκαμε ολοσχερώς σε συνήθειες νέες που μας δίδαξαν διάφοροι εχθροί ή επιστήθιοι φίλοι. Η θερμή χειραψία έγινε εξαίρεση δίχως αξία, και τα νοήματα τα μακρινά σε τιμή υψηλή εμφανίζονται πλέον… κι ας έχουν κενή σημασία.
Οι μεγάλες αγάπες μ’ αγέννητα μοιάζουν παιδιά, που στερηθήκανε πριν γεννηθούνε της στοργής την αγκάλη και του ονείρου πιτήδεια φιλιά. Τα χάδια κλειδώθηκαν σ’ ένα συρτάρι και κάγκελα σίδερου μπήκαν με βία μπροστά, κι η πρόσβαση εγκρίνεται σε όσους δεχτούνε με μάτια να μείνουν κλειστά.
Έτσι μονάχοι και διψασμένοι γυρεύουμε αργά – σε τόπο ερημιάς – το καθάριο νερό της ζωής, και δρόμο ανάγκης αναζητούμε που θα μας βγάλει ξανά στην αρχή.