Έμοιαζε απίστευτη κι όμως ήταν αληθινή η είδηση ότι στην Αθήνα επενέβη η Αστυνομία σε αίθουσες κινηματογράφων για να βγάλει έξω ανήλικους που παρακολουθούσαν την ταινία «Τζόκερ», η οποία είχε χαρακτηριστεί ακατάλληλη κάτω των 18 ετών.
Την ίδια ώρα που η είδηση κατέκλυζε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμήθηκαν τα μαθητικά τους χρόνια στη δεκαετία του 70 μια άλλη απαγόρευση που κυριαρχούσε τότε στην εκπαιδευτική περιφέρεια της χώρας. Οι κανονισμοί των Γυμνασίων γιατί δεν υπήρχαν ακόμα Λύκεια, προέβλεπαν ότι οι μαθητές δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν κινηματογράφο παρά μόνο τις χαρακτηρισμένες κατάλληλες ταινίες.
Οι καθηγητές έκαναν εφόδους, οι γυμνασιάρχες έβαζαν αποβολές και οι μαθητές άλλοι κι άλλοι προσπαθούσαν να δουν, αντιδρώντας με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει η νεολαία κάθε είδους απαγόρευση, δηλαδή ό,τι δεν επιτρέπεται γίνεται περισσότερο ελκυστικό για να το δοκιμάσουν.
Εκείνη την εποχή άλλη παρόμοια διασκέδαση δεν υπήρχε και το δίλημμα ήταν ή σινεμά ή τίποτα. Τηλεόραση δεν υπήρχε παρά μόνο σε ελάχιστα σπίτια, ούτε ίνερντετ, κινητά , τάμπλετ και όλα τα σχετικά.
Σήμερα υπάρχουν τηλεοράσεις παντού στις πόλεις και τα χωριά, το ίντερνετ έχει μπει παντού ακόμη και στα μοναστήρια. Οι Έλληνες ακόμη και τώρα στην εποχή των μνημονίων συναγωνίζονται ποιος θα αγοράσει το τελευταίο μοντέλο της ηλεκτρονικής τεχνολογίας γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.
Τα 15χρονα έχουν πρόσβαση στα πάντα και η πρόσβαση στο ίντερνετ είναι εφικτή σχεδόν σε όλα τα παιδιά τα οποία βλέπουν και ακούνε τα πάντα, σε μια κοινωνία όπου η επικοινωνία έχει γίνει ανεξέλεγκτη.
Γι’ αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η απαγόρευση για τους ανηλίκους θεατές της ακατάλληλης κινηματογραφικής ταινίας και η επιχείρηση της αστυνομίας για να τους βγάλει έξω από την αίθουσα. Γιατί στη σημερινή εποχή θεωρείται αστείο να σκεφτεί κάποιος ότι θα απαγορεύσει σε κάποιον να παρακολουθήσει μια ταινία ή ένα παιχνίδι, όταν ένας ανήλικος μπορεί άνετα να δει στην τηλεόραση και πολύ περισσότερο στο διαδίκτυο, πολύ χειρότερα πράγματα χωρίς κανένα περιορισμό.
Μπορεί η διαδικασία επέμβασης της αστυνομίας να έγινε κανονικά σύμφωνα με το νόμο, αλλά εκείνο που πρέπει να διορθωθεί είναι να εξεταστεί εάν υπάρχει λόγος στη σύγχρονη εποχή με τα νέα πραγματικά δεδομένα που αναφέραμε, να εφαρμόζονται και να υπάρχουν τέτοιοι παράλογοι νόμοι. Όσον αφορά στη σήμανση περί καταλληλότητας των ταινιών σε σινεμά και τηλεόραση, ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει, αλλά με συμβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε καθένας να γνωρίζει, να κρίνει και να αποφασίζει τι πρέπει να δει αυτός αλλά και η οικογένειά του.
Το άλλο θέμα που προκύπτει από τη δημοσιότητα για την απαγόρευση της αναφερόμενης ταινίας, είναι η υποκριτική στάση όλων των κομμάτων και των μεν και των δε στην τοποθέτησή τους υπέρ ή κατά της απαγόρευσης. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι να ασχοληθούν με την διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων παιδιών στην Ελλάδα. Όταν τα παιδιά βλέπουν ή ακούν καθημερινά στη Βουλή, την έλλειψη αυτοσεβασμού και τον τρόπο που συμπεριφέρονται, τι μάθημα τους μεταδίδουν; Είναι υπερήφανοι οι πολιτικοί μας για το επίπεδο του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος;
Δεν παρακολουθήσαμε την ακατάλληλη ταινία «Τζόκερ» προκειμένου να εκθέσουμε ασφαλή συμπεράσματα για την ακαταλληλότητά της. Ούτε μπορούμε να σχολιάσουμε κατά πόσον γεννά και μεταδίδει κάποια ταξική αδικία, γεμάτη ταξικό μίσος που κινδυνεύει κάποια στιγμή εξέγερση προς τα πάνω ή προς τα κάτω, σε βάρος της κοινωνικής ισορροπίας.
Σχολιάζουμε συγκρίνοντας την υποκριτική διάσταση της Πολιτείας και της κοινωνίας σε δυο διαφορετικές εποχές, από την απαγόρευση των ακατάλληλων ταινιών στα σινεμά της δεκαετίας του 70, στην επιχείρηση επέμβασης της Αστυνομίας σήμερα σε δυο κινηματογράφους της Αθήνας.