Επιδεικτικά «σιωπηλός» έμεινε ο μηχανισμός έκτακτης ειδοποίησης «112» στην περίπτωση των καταστροφών στο δήμο Χερσονήσου.
Παρά το μέγεθος της καταστροφής και όσο αδόκιμο και αν ακούγεται, στην περίπτωση των Μαλίων είναι ευτύχημα το γεγονός ότι το σφοδρό κύμα κακοκαιρίας «χτύπησε» τα ξημερώματα.
Με τα καταστήματα κλειστά, τους ξένους τουρίστες (λόγω και των μέτρων της πανδημίας) από νωρίς στα δωμάτιά τους και τους πολίτες στα σπίτια τους δεν κινδύνευσαν ανθρώπινες ζωές.
Τι θα είχε συμβεί όμως στην περίπτωση που το «20λεπτο του τρόμου» είχε σημειωθεί ώρα αιχμής;
Ποιες απώλειες θα μετρούσαμε αν υπήρχε κόσμος στα καταστήματα που κατέρρευσαν, στους δρόμους που πλημμύρισαν ή στα πεζοδρόμια που παρασύρθηκαν;
Γιατί ουδείς ειδοποιήθηκε για την έκτακτη και εξόχως επικίνδυνη κατάσταση από τον μηχανισμό που δημιουργήθηκε για αυτόν ακριβώς τον σκοπό μετά την τραγωδία στη Χαλκιδική;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα ωστόσο παρά το «ευτύχημα» δεν θα πρέπει να τα υποβαθμίσουμε.