Αν η Ιστορία ήταν φιλμ Γουέστερν τύπου “Ο καλός,ο κακός κι ο άσχημος” ή “Για μια χούφτα δολάρια”,σαν τα “σπαγγέτι γουέστερν” δηλαδή που γυρίζονταν κάποτε στη γειτονική μας Ιταλία,το ποιος είναι ο κακός,ποιος ο καλός και ποιος ο άσχημος θα το ξέραμε από τα πρώτα 5 λεπτά της προβολής του φιλμ.
Το ίδιο και αν ήταν Reality τύπου “Survivor” ή “Big Brother”,που δεν χρειάζεται πολλή ώρα για να καταλάβεις ποιος παίζει το ρόλο του κακού και ποιος το ρόλο του καλού.
Το πρόβλημα όμως με την Ιστορία είναι ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί.
Βασικά για να το πούμε σωστότερα, οι καλοί δεν γράφουν καν Ιστορία.
Παίζουν απλά το ρόλο του κομπάρσου στο σενάριο που σχεδόν πάντα γράφεται από τους κακούς,οι οποίοι κρατούν και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους για τον εαυτό τους.
Οπότε όλη αυτή η ταύτιση με τους Ουκρανούς ή τους Ρώσους,που μας έχει πιάσει τα τελευταία 24ωρα στη χώρα μας και που για να δικαιολογήσουμε την υποστήριξη μας στη μία ή την άλλη πλευρά, επικαλούμαστε πάντα κάποια “ηθικά ερείσματα”, καλό είναι σιγά-σιγά να αρχίσουμε να τη μετριάζουμε.
Ο “καλός” και ο “κακός” στην Ιστορία
Ας είμαστε σοβαροί.Το “καλό” και “κακό” στην Ιστορία είναι τόσο υποκειμενικά.
“Καλός” για τους Τούρκους ήταν ο Ετζεβίτ που έκανε την εισβολή στην Κύπρο το ’74.
Ο δε Κεμάλ Ατατούρκ ήταν και είναι ακόμη σχεδόν ημίθεος για τους γείτονες.
Ο πρώτος “έσωσε” το μουσουλμανικό στοιχείο της Κύπρου (κατά την άποψη των Τούρκων πάντα),ενώ ο δεύτερος ηγήθηκε (για τους γείτονες) του “εθνικοαπελευθερωτικού” τους αγώνα.
Για μας τους Έλληνες από την άλλη,ο πρώτος δεν είναι παρά ένας βάρβαρος εισβολέας και ο δεύτερος ένας εγκληματίας σφαγέας όλων των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (Ελλήνων,Αρμενίων και Ασσυρίων).
Ας δούμε όλες τις μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες μία-μία.
Για κάποιους,κάποιοι είναι σύμβολα του καλού και για άλλους είναι σύμβολα του κακού.
Πολιτικοί αρχηγοί,αρχηγοί κρατών,μεγάλοι στρατηγοί,διανοούμενοι,φιλόσοφοι,επαναστάτες…
Για το μέσο Έλληνα αριστερό ο Τσε Γκεβάρα είναι ο απόλυτος Επαναστάτης.
Υπάρχει σε γκράφιτι,μπλούζες,σημαίες,παντού…
Ρωτήστε όμως κάποιον Κουβανό που ζει εκτός Κούβας,από τους χιλιάδες εξόριστους στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, να σας πει την άποψη του.
Δε θα είναι σίγουρα εκείνη που έχετε στο μυαλό σας.
Με τη λογική αυτή ακόμη και οι πιο μισητοί πολιτικοί ηγέτες του 20ου αιώνα,αν είχαν κερδίσει τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο,τώρα θα είχαμε λεωφόρους και πλατείες με τα ονόματα τους.
Οδός Χίτλερ,Πλατεία Μουσολίνι κτλ
Όπως είχαμε λεωφόρους με τα ονόματα Βασιλιάδων και Βασιλισσών που τώρα,μετά την κατάργηση της Βασιλείας στη χώρα μας,δεν υπάρχουν ούτε σε ανήλιαγα στενά.
Αγγλοσαξονική Βερσιόν της Ιστορίας
Υπάρχουν λοιπόν πολλές εκδοχές της Ιστορίας,όχι τόσο ίσως ως προς τα γεγονότα αυτά καθαυτά αλλά της ανάλυσης που τους κάνουμε και της λογική με την οποία τα κοιτάμε, που στο φινάλε αυτό είναι και η ίδια η Ιστορία:
Η Αλήθεια που πιστεύουν οι πολλοί.
Με αυτή τη λογική στο δυτικό κόσμο,μετά τον Πόλεμο,η αλήθεια που έχει κυριαρχήσει είναι η αγγλοσαξονική.Η επικρατούσα εκδοχή της Ιστορίας είναι αυτή των Βρετανών και των Αμερικάνων.
Αποτέλεσμα είναι όλοι οι πόλεμοι που έχουν γίνει από αυτές τις δυνάμεις,να καταγράφονται σαν “καλοί” πόλεμοι,”απελευθερωτικοί”.Ενώ όλοι οι πόλεμοι που έγιναν από τους άλλους (Γερμανούς,Λατίνους,Σλάβους ή ακόμη περισσότερο από δυνάμεις εκτός Ευρώπης),σαν a priori “κακοί”.
Ο καλός και ο κακός με λίγα λόγια δεν κρίνονται από τις πράξεις τους αυτές καθαυτές αλλά από το ποιος είναι αυτός που παίζει το ρόλο του καλού και ποιος το ρόλο του κακού.
Αν πρόκειται για Αγγλοαμερικάνο, είναι πάντα καλός.
Οι “επεμβάσεις” της Αμερικής σε όλη σχεδόν τη Λατινική Αμερική,δεν διαβάζονται σαν “ιμπεριαλισμός” αλλά σαν προσπάθεια “Απελευθέρωσης” κοινωνιών από “ανελεύθερα” καθεστώτα.Οι πόλεμοι στην Άπω Ανατολή (βλ.Κορέα,Βιετνάμ κ.ά) παρουσιάζονται σαν “πόλεμοι για τη Δημοκρατία”.
Το ίδιο και οι σφαγές στη Μέση Ανατολή και στη Β.Αφρική.
Ο πόλεμος στο Ιράκ,στη Λιβύη,στο Αφγανιστάν κ.ά.
Οι Δυνάμεις του (ιστορικού) Καλού πήγαν εκεί για να εξάγουν Δημοκρατία.
Τώρα αν εσείς δεν βλέπετε καμία Δημοκρατία που να προέκυψε από την “Αραβική Άνοιξη”,ας πούμε,είναι πρόβλημα δικό σας.Ο σκοπός ήταν αυτός.
Και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν τα πετρέλαια όπως υποστηρίζουν οι γνωστοί…”ψεκασμένοι”.
Το αρχικό ερώτημα πάντως παραμένει:
Καταλαβαίνουμε ότι για λαούς με Προτεσταντικό πολιτισμικό υπόβαθρο,όπως οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι,η αίσθηση του ότι πολεμούν για το Καλό είναι σημαντική.
Εμείς όμως γιατί πρέπει να παίρνουμε με φανατισμό το μέρος του ενός ή του άλλου,σε διαμάχες που δε μας αφορούν άμεσα;
Έτσι κι αλλιώς τα δικά μας συμφέροντα δεν εξυπηρετούνται σε καμία περίπτωση.
Αν συνεχίσει να τροφοδοτεί με αέριο η Ρωσία την Ευρώπη,δε θα εκμεταλλευτούμε ποτέ εμείς τα δικά μας κοιτάσματα.
Αν πάλι μπει εμπάργκο στη Ρωσία και σταματήσει η Ευρώπη να καταναλώνει ρωσικό φυσικό αέριο,τότε θα αγοράζει από τους Αγγλοαμερικάνους.
Σε κάθε περίπτωση τα δικά μας κοιτάσματα μάλλον δε θέλει κανείς να τα εκμεταλλευτούμε.Το έδειξε και η ιστορία με τον EastMed τον οποίο ακύρωσαν εν μία νυκτί οι Αμερικάνοι και κανείς από το (λαλίστατο) εγχώριο πολιτικό μας κατεστημένο δεν είπε λέξη.
