Του Βασίλη Σκουντή
Πάνε, λοιπόν κι αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες: πάνε, πέρασαν, έφυγαν, τους γράπωσε μαζί με τη σημαία της διοργάνωσης και τους πήρε μαζί του στην Καλιφόρνια ο Τομ Κρουζ εποχούμενος μάλιστα πάνω σε μια μηχανή, ώστε να δημιουργηθεί a priori η απαραίτητη χολιγουντιανή ατμόσφαιρα!
Γιατί απαραίτητη;
Μα οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες, τον Ιούλιο του 2028 δεν θα διεξαχθούν όπου κι όπου, αλλά στο λαμπερό Λος Αντζελες, που παίρνει τη σκυτάλη από την «Πόλη του φωτός» φιλοξενώντας τους Αγώνες για τρίτη φορά στην ιστορία μετά το 1932 και το 1984.
Εμείς, ως Έλληνες, το ιστορικό και θεσμικό καθήκον μας το πράξαμε το 1896 και το 2004 και δεν ξέρω εάν θα πρέπει να περιμένουμε χρόνια και ζαμάνια για να τους αναδεχθούμε, αλλά ούτως ή άλλως έχουμε την τιμητική μας κάθε φορά: και στην τελετή έναρξης στην οποία παρελαύνουμε πρώτοι και καμαρωτοί και στην τελετή λήξης που μας φέρνει πάλι πρώτο τραπέζι πίστα με τη σημαία και την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου.
Η λήξη των 32ων Ολυμπιακών Αγώνων βρήκε την πατρίδα μας στην 51η θέση της τελικής κατάταξης με οκτώ μετάλλια: το χρυσό του Μιλτιάδη Τεντόγλου στο άλμα εις μήκος, το ασημένιο του Απόστολου Χρήστου στην κολύμβηση και τα χάλκινα του Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους της ενόργανης γυμναστικής, του Εμμανουήλ Καραλή στο άλμα επί κοντώ, του Θόδωρου Τσελίδη στο τζούντο, του Νταουρέν Κουρουγκλίεφ στη… φτωχομάνα πάλη, του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και του Πέτρου Γκαϊδατζή και της Μιλένας Κοντού και της Ζωής Φίτσιου στα αγωνίσματα του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών της κωπηλασίας.
Δεν είναι μικρός και ευκαταφρόνητος ο απολογισμός, τουναντίον ξεπέρασε σε κάποιο βαθμό τις προσδοκίες μας: κάποια μετάλλια που περιμέναμε έμειναν στο ράφι και παραπέμπονται εις τας καλένδας, κάποια άλλα προέκυψαν απροσδόκητα και η ζωή συνεχίζεται μέσα στην καθημερινότητα μας στην οποία συχνά ενυπάρχουν η γκρίνια και η ροπή προς την εσωστρέφεια, όπως συνέβη τουλάχιστον σε δυο περιπτώσεις (Στέφανος Ντούσκος, Αλκης Κυνηγάκης).
Μεταξύ μας-και μη γίνει κουβέντα παραέξω- αυτά τα οκτώ μετάλλια που διπλασίασαν τη σοδειά σε σχέση με τους προ τριετίας Αγώνες, μας κολακεύουν κιόλας!
Το εννοώ αυτό διότι είμαστε μια μικρή σε πληθυσμό χώρα, που έχει υπομείνει των παθών της τον τάραχον με τις απανωτές πάσης φύσεως κρίσεις, δεν κεφαλαιοποίησε ως όφειλε την προίκα του 2004 και υστερεί σε υποδομές, μακρόπνοα προγράμματα, αθλητική παιδεία και κουλτούρα.
Σε πείσμα αυτών των σοβαρών και ουσιωδών ελλειμμάτων, η Ελλάδα εξακολουθεί να παράγει ταλαντούχους αθλητές, να πετυχαίνει υπερβάσεις, να εμφανίζεται εκεί όπου δεν την περιμένεις, να εκπλήσσει την παγκόσμια πιάτσα και να τρυπάει το ταβάνι της…
Συνάμα η πατρίδα μας έχει βαλθεί να επιβεβαιώνει (όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, διαχρονικώς και απαρεγκλίτως) την εμβληματική ρήση του Νίκου Καζαντζάκη σε μια συνέντευξη που είχε δώσει, κατά σύμπτωση εν Παρισίοις, στις 6 Φεβρουαρίου του 1955, στο γαλλικό ραδιόφωνο…
«Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα»!