Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η ύπαρξη χώρων πολιτισμού, πολιτικού προβληματισμού και ελεύθερης διακίνησης ιδεών είναι απαραίτητη σε κάθε πόλη.
Πόσο μάλλον σε μια πόλη βαθιά συντηρητική, όπως το “δημοκρατικό” Ηράκλειο.
Ήταν τέτοιος χώρος η κατάληψη του Ευαγγελισμού;
Εξαρτάται πώς το βλέπεις κάποιος. Υποθέτω, χωρίς να παίρνω και όρκο, ότι αν ήθελα να πάω μέσα στην κατάληψη και να κάνω μια διάλεξη για τους λόγους που καθιστούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη μεγάλο ηγέτη ή ας πούμε για την αξία του φιλελευθερισμού και το μεγαλείο της Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν θα ήμουν ευπρόσδεκτος να διακινήσω ελεύθερα τις ιδέες μου.
Άρα εδώ μιλάμε για ελεύθερη διακίνηση των δικών τους ιδεών.
Ανάμεσα στις οποίες, προφανώς δεν είναι ο σεβασμός στην ιδιοκτησία.
Το σπάσιμο των καταστημάτων, εκτός από πράξη αντικοινωνική, μια κοινή καφρίλα δίχως δικαιολογία, όποιον ιδεολογικό μανδύα κι αν επιχειρήσει να φορέσει,, είναι και εντελώς βλακώδης: στρέφει ενάντια στο “κίνημα” το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που ενδεχομένως να έβλεπε τα παιδιά του Ευαγγελισμού με συμπάθεια.
Μια συμπάθεια που προκύπτει από το αναντίρρητο γεγονός ότι το κτίριο του Ευαγγελισμού ήταν εγκαταλελειμμένο και πιθανόν να βρισκόταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση αν δεν του έδιναν ζωή οι καταληψίες.
Αναντίρρητο είναι επίσης το γεγονός ότι είναι και ένα κτίριο με πολλαπλούς στατικούς κινδύνους. Αν συνέβαινε κάτι κακό, τον μπελά του θα έβρισκε ο ιδιοκτήτης, όχι ο χρήστης.
Μπορούσαν να γίνουν οι απαραίτητες παρεμβάσεις ενώ ο Ευαγγελισμός τελούσε υπό κατάληψη;
Όχι φυσικά.
Δεν στέκομαι λοιπόν τόσο στην ξεκάθαρη θέση περί περί παρανομίας – την ακούω, την σέβομαι, καταλαβαίνω όσους το βλέπουν αποκλειστικά έτσι, δεν μου αρκεί.
Δεν μου αρκεί δηλαδή ότι η κατάληψη ήταν παράνομη και ο ιδιοκτήτης είχε κάθε δικαίωμα να ζητήσει από την αστυνομία να βγάλει έξω τους καταληψίες.
Ισχύουν και τα δυο, μα δεν είναι αρκετά. Αν δεν σκοπεύει το Πανεπιστήμιο να παρέμβει στο κτίριο άμεσα για να άρει την πιθανή επικινδυνότητά του και εν συνεχεία να το αξιοποιήσει προς όφελος των φοιτητών του και της τοπικής κοινωνίας, θα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό.
Και θα δώσει επιπλέον επιχειρήματα σε όσους ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι είχαν καταστήσει ένα άχρηστο κτίσμα σε κάτι χρήσιμο. Όχι σε χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών βέβαια, αλλά τέλος πάντων σε μια ζωντανή και ενδιαφέρουσα κοινότητα.
Αν όμως, επιτέλους προχωρήσει η αξιοποίηση του κτιρίου, τότε η κατάληψη και οι ελεύθερες ιδέες της θα πρέπει να στεγαστούν αλλού – αν είναι σε χώρο που τους έχει παραχωρηθεί και δεν τον έχουν καταλάβει παρανόμως, τόσο το καλύτερο
Εντωμεταξύ, ελπίζω να αντιλαμβάνονται τουλάχιστον εκείνοι που διαδηλώνουν ειρηνικά υπέρ της κατάληψης ότι οι σπασμένες βιτρίνες αποτελούν το ακριβώς αντίθετο της ελευθερίας.
Και ότι ο φασισμός της βίας δεν φορά πάντα αστυνομική στολή. Συχνά φορά κουκούλες.