Διπλωματία σημαίνει παζάρι. Διπλωματία σημαίνει,επίσης, μπλόφα.
Ζητάω δέκα για να πάρω πέντε.
Χωρίς να δείχνω ότι έχω στόχο τα πέντε.
Στην πραγματικότητα ζητάω κάτι για να πάρω κάτι.Αν δε ζητήσω τίποτα,το σίγουρο είναι ότι δε θα πάρω και τίποτα.
Στον πόλεμο της Ουκρανίας η χώρα μας βιάστηκε να πάρει θέση.
Χωρίς κανείς να της το ζητήσει και χωρίς να έπρεπε με το ζόρι να το κάνει.
Λες και επιτέθηκαν σε εκείνη.
Βασιλικότεροι του Βασιλέως ως συνήθως.
Θέση όχι μόνο σε επίπεδο δηλώσεων αλλά ακόμη πιο πέρα, στέλνοντας όπλα στη μία από τις δύο εμπόλεμες πλευρές.
“Καλά κάναμε γιατί αυτό ήταν το σωστό”,θα σου πουν κάποιοι.
Άλλοι θα σου πουν “Καλά κάναμε γιατί είμαστε με το Διεθνές Δίκαιο”.
Το Διεθνές Δίκαιο όμως δεν είναι σαν το Αστικό ή το Ποινικό.
Έχει μια σχετικότητα.
Δεν είναι όπως στις ανθρώπινες κοινωνίες που εσύ κλέβεις, έρχεται η αστυνομία σε συλλαμβάνει, περνάς από δίκη και καταλήγεις στη φυλακή.
Στις σχέσεις των κρατών η έννοια της Δικαιοσύνης είναι πολύ σχετική.
Είναι ένα σύνολο συμβάσεων και συμφωνιών που όμως αυτές εφαρμόζονται ανάλογα με την ισορροπία δυνάμεων.
Μπορεί να επιτεθείς σε μια άλλη χώρα και αυτό να μην αλλάξει τη θέση σου στον Κόσμο.
Να εισβάλεις, ας πούμε, στην Κύπρο, να σκοτώσεις κόσμο, να πάρεις αιχμαλώτους που ποτέ δεν τους γύρισες ζωντανούς στους δικούς τους ανθρώπους (ούτε καν νεκρούς) και να συνεχίζεις κανονικά να βρίσκεσαι στους διεθνείς οργανισμούς, στα διεθνή φόρα, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στην πραγματικότητα το Διεθνές Δίκαιο έχει άλλη βαρύτητα στην Ιστορία αν είσαι η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς που επιτέθηκες στους αυτονομιστές της Κροατίας και άλλη βαρύτητα αν είσαι η Τουρκία του Ετζεβίτ,που επιτέθηκες στους ελληνοκύπριους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα…παζαριού,που στην επίσημη ορολογία ονομάζεται “Διπλωματία”.
Βασική προϋπόθεση της Διπλωματίας (αλλά και του παζαριού) είναι εσύ να μη δείχνεις το τι σκέφτεσαι και τι θέλεις πραγματικά αλλά να ξέρεις να μπλοφάρεις. Μέχρι να πάρεις αυτό που θέλεις ή κάτι τέλος πάντων κάτι κοντά σε αυτό.
Το κυριότερο όμως είναι: Να μην είσαι δεδομένος.
Ο Αντρέας όταν η χώρα μας μπήκε στην (τότε) ΕΟΚ για πάρα πολύ καιρό έβαζε βέτο στα πάντα. Μέχρι να πάρει χρήματα που ζητούσε για την Ελλάδα και τον Ευρωπαϊκό Νότο.
Τα Πακέτα Στήριξης και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) που υπήρξαν ένας μοχλός ανάπτυξης για την Ελλάδα,είτε το παραδέχονται σήμερα κάποιοι,είτε όχι.Αν έλεγε “ναι σε όλα” και ήταν ένας ακόμη “Yes man”,το πιο πιθανό ήταν να μην έπαιρνε τίποτα η χώρα μας. Να πουλούσαν οι Ευρωπαίοι σε εμάς τα προϊόντα τους χωρίς δασμούς, λόγω ΕΟΚ και η ΕΟΚ να μην έδινε τίποτα στο ελληνικό κράτος για αντιστάθμισμα.
Η μπλόφα λοιπόν είναι μια βασική προϋπόθεση του παζαριού.
Είναι αυτό ακριβώς που κάνει η Τουρκία στο θέμα του Ρωσο-ουκρανικού Πολέμου και της εισόδου στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φινλανδίας.
Μερικοί εδώ έχουν σοκαριστεί βλέποντας τον ηγέτη της γειτονικής μας χώρας να μην είναι δεδομένος για τους Αμερικάνους.
Στους ίδιους μοιάζει με θανάσιμο αμάρτημα.
Πώς τολμάει ο Ερντογάν και λέει “Όχι” στους Δυτικούς;
Σοκαρισμένη όλη η ντόπια νομενκλατούρα από την ιστορία αυτή,μιλάει για τη μήνη των Αμερικανών και για το ότι οι Τούρκοι θα το πληρώσουν ακριβά και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Στην πραγματικότητα το μόνο που θα συμβεί στην Τουρκία είναι στην καλύτερη για εμάς περίπτωση να κερδίσει μερικά από τα οπλικά συστήματα που προς το παρόν της έχουν απαγορεύσει να αποκτήσει, στη χειρότερη να τη βάλουν ιδιοκτήτρια της Ανατολικής Μεσογείου.
Επιτήδειος Ουδέτερος
Ηθικά βέβαια αυτό που κάνει η γειτονική μας χώρα δεν είναι ό,τι το καλύτερο.
Η στάση του κλασσικού επιτήδειου ουδέτερου που περιμένει να δει προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα για να επέμβει, αν το έκανε κάποιος άνθρωπος θα ήταν κατακριτέο.
Όμως εδώ μιλάμε για σχέσεις κρατών,που είναι κάτι το τελείως διαφορετικό.
Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία παριστάνει τη νικήτρια του Β’Παγκοσμίου Πολέμου όταν η ίδια μπήκε στον πόλεμο μόλις 2 μήνες πριν πέσει το Βερολίνο και ενώ καθ’όλη τη διάρκεια του πάταγε σταθερά και στις… δύο βάρκες.
Την ίδια ώρα που η δική μας καταστρέφονταν συθέμελα από τον Άξονα για να πάρει απλά μετά τον Πόλεμο τα Δωδεκάνησα, που τώρα τα διεκδικεί η Τουρκία, που δεν έχυσε ούτε μια σταγόνα αίμα κατά των Γερμανο-Ιταλών,τότε.