Σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα θέμα που αφορά την προσπάθεια της κυβέρνησης για τη σωτηρία της ΔΕΗ, παρά του ότι αυτό δεν κυριαρχεί στην ειδησεογραφία της ελληνικής
επικαιρότητας.
Από τις αρχές του έτους 2019 είχαν αρχίσει να χτυπούν τα καμπανάκια του κινδύνου για την επερχόμενη κατάρρευση της ΔΕΗ μέχρι το καλοκαίρι μέσα στην προεκλογική περίοδο, όταν
διεθνείς οίκοι αξιολόγησης προέβλεπαν ότι η επιχείρηση ηλεκτρισμού οδεύει μαθηματικά προς την χρεοκοπία.
Ο νέος υπουργός περιβάλλοντος, Κωστής Χατζηδάκης, κινήθηκε άμεσα με ψυχραιμία ανέλαβε την ευθύνη διάσωσης και είπε την αλήθεια. Δήλωσε ότι εάν δεν εφαρμοστεί αμέσως ένα καλά μελετημένο σχέδιο διάσωσης, η ΔΕΗ δεν έχει μέλλον και η ελληνική οικονομία λόγω του μεγέθους της επιχείρησης θα κλονιστεί επικίνδυνα. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν κατηγορώντας τον υπουργό ότι προκαλεί ζημιά στη δημόσια εικόνα της ΔΕΗ με σκοπιμότητα να την ξεπουλήσει προχωρώντας σε οριστική ιδιωτικοποίησή της.
Λίγους μήνες αργότερα, τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει και η αλήθεια φάνηκε. Η ΓΕΝΟΠ προκήρυξε απεργίες που ποτέ δεν έγιναν και σε μία 24ωρη που πραγματοποιήθηκε συμμετείχε μόλις το 6% των εργαζομένων.
Η ΔΕΗ σώθηκε από την κατάρρευση, χρεοκόπησε όμως οριστικά η ΓΕΝΟΠ μαζί με την ιδεοληπτική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ για το συγκεκριμένο θέμα.
Κάτι φαίνεται να αλλάζει στη χώρα και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς, αρκεί να σταματήσουμε την γκρίνια και να παραδεχόμαστε κάποια θετικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας.
Άνοιξε η συζήτηση περί μονιμότητας των υπαλλήλων, όχι μόνο στις ΔΕΚΟ αλλά και σε όλο το δημόσιο τομέα. Την οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι την έφερε η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα κι όμως ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει σοβαρή συζήτηση για τη μονιμότητα και την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.
Πριν από ένα αιώνα περίπου κατοχυρώθηκε συνταγματικά η μονιμότητα των υπαλλήλων του δημοσίου. Είναι αλήθεια ότι τότε η επίτευξη της μονιμότητας υπήρξε αναγκαία, δίκαιη κοινωνικά, πολιτικά, ανθρωπιστικά. Οι κυβερνήσεις άλλαζαν, ενώ οι υπάλληλοι του δημοσίου εκβιάζονταν , διώκονταν, απολύονταν και γίνονταν αντικείμενο ρουσφετολογικών πολιτικών. Η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου χρεώθηκε θετικά την πολιτική πράξη μονιμότητας, ενώ η πλατεία Κλαυθμώνος πήρε το όνομά της από τα κλάματα των απολυμένων υπαλλήλων.
Στο πέρασμα των χρόνων η άλλοτε αναγκαία πολιτική πράξη υπέρ της μονιμότητας έχασε το νόημά της και η ορθή πολιτική πράξη του 1911 αποδείχθηκε «πλάνη» χείρων της πρώτης.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης επί όλων των κυβερνήσεων φτάσαμε να γίνονται προσλήψεις επί προσλήψεων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα δημιουργώντας ένα κράτος σπάταλο διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό, το οποίο, αντί να εξυπηρετεί, ολοένα περισσότερο ταλαιπωρούσε τους πολίτες.
Το πρώτο βήμα έγινε με το ξεκίνημα του ψηφιακού μετασχηματισμού του κράτους και την εφαρμογή των μηχανογραφημένων υπηρεσιών για τη διεκπεραίωση εκατοντάδων εργασιών, ώστε να κλείσουν οι πόρτες των αντιπαραγωγικών δημόσιων υπηρεσιών για τους πολίτες. Το δεύτερο βήμα είναι η εξασφάλιση τύπου ΑΣΕΠ της αντικειμενικής αξιολόγησης όλων των δημοσίων υπαλλήλων.
Υπουργεία, υπηρεσίες, φορείς, τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλοι δημόσιοι οργανισμοί να αναπληρώσουν τα κενά τους χωρίς διορισμούς με την τοποθέτηση από μετακινήσεις – μετατάξεις υπαλλήλων από όλες τις αντιπαραγωγικές θέσεις υπηρετούντων άλλων υπαλλήλων. Τρίτο και τελευταίο βήμα θα πρέπει να είναι η άρση της μονιμότητας μόνο για τους νεοπροσλαμβανόμενους υπαλλήλους, χωρίς να βλάπτονται οι εργασιακές σχέσεις των σημερινών υπηρετούντων.
Η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων που σήμερα ευσυνειδήτως επιτελούν τα καθήκοντά των δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, ούτε τίποτα πρόκειται να χάσουν.
Πρέπει κάποτε σε αυτό το κράτος να σταματήσει η «λογική» του φαινομένου κάποιοι να υπολειτουργούν και να υποεργάζονται στις δημόσιες υπηρεσίες και τη δουλειά τους να την κάνουν κάποιοι άλλοι.
Υπάρχει βέβαια και μία άλλη λύση, η συνηθισμένη διαχρονική επιλογή να μην αλλάξουμε τίποτα, αλλά να συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε, να αδιαφορούμε και να κατηγορούμε πως για τα δικά μας χάλια και εκείνων που μας κυβερνούν δεν φταίμε εμείς αλλά, όπως λέγεται συνήθως, φταίνε κάποιοι άλλοι.