Ώρες – ώρες η επιπολαιότητα με την οποία κινείται το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί να σε αφήσει άφωνο. Τις τελευταίες ημέρες, πρώτα από τον Θόδωρο Μαργαρίτη του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια από την Νέα Αριστερά, δια του επικεφαλής της Αλέξη Χαρίτση, μπήκε στη συζήτηση για την Προεδρία της Δημοκρατίας το όνομα του Χρήστου Ράμμου.
Ο κ. Ράμμος είναι ένας δικαστής που τόσο ως αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας όσο και ως πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης του Απόρρητου των Επικοινωνιών έχει δώσει δείγματα ακέραιου λειτουργού της δικαιοσύνης. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της στάσης του στην υπόθεση των υποκλοπών, δέχτηκε πιέσεις, επιθέσεις, κατηγορήθηκε ακόμα και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έχει προσωπική (εννοώντας πολιτική) ατζέντα.
Παρεμπιπτόντως, ο κ. Ράμμος παραμένει πρόεδρος της ΑΔΑΕ ενώ και η έρευνα για τις υποκλοπές παραμένει (με πολλές προσπάθειες από λίγους) ανοιχτή. Μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα στήριζε ποτέ μια τέτοια υποψηφιότητα. Ποιος ο λόγος λοιπόν να τον προτείνουν για Προέδρο της Δημοκρατίας κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς; Για να δώσουν επιχειρήματα στην κυβέρνηση να επιμείνει στους ισχυρισμούς ότι ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο; Για να βγουν ορισμένοι να πανηγυρίσουν επειδή επιβεβαιώθηκαν ότι ο κ. Ράμμος κάνει ό,τι κάνει ψάχνοντας πολιτικό αντάλλαγμα; Ή ακόμα και στην εντελώς απίθανη περίπτωση που εκλεγεί, για να φύγει από την σημερινή του θέση και να σταματήσει -πιθανόν- η έρευνα για τις υποκλοπές;
Ο Χρήστος Ράμμος επιτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο εκεί που βρίσκεται σήμερα – υπερασπίζεται εμπράκτως την εναπομείνασα αξιοπιστία των θεσμών στην χώρα μας και να δώσει έναν λόγο στους απλούς πολίτες να μην εγκαταλείψουν εντελώς την πίστη τους στις ανεξάρτητες ελληνικές αρχές.
Η εμπλοκή του ονόματός του στην ακατάσχετη προεδρολογία των ημερών είναι σαφέστατα επιζήμια για όλα τα παραπάνω.
Και είτε προέκυψε με την έγκρισή του, είτε όχι, φανερώνει την αβάσταχτη ελαφρότητα ενός τμήματος του σημερινού πολιτικού συστήματος. Εκείνου του τμήματος που ώρες – ώρες καθιστά την κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη εκνευριστικά απλή και εύκολη υπόθεση.