Ένα από τα πολυτιμότερα κοινωνικά αγαθά, που το οργανωμένο κράτος οφείλει να παρέχει στην κοινωνία, είναι η ασφάλεια της ζωής των πολιτών και της περιουσίας των.
Οι μύθοι για την υπόθεση της ασφάλειας στη χώρα μας είναι αρκετοί, όμως πικρές είναι οι αλήθειες που πρέπει να λέγονται και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικός επί του θέματος για να καταλάβει ότι υπάρχουν περιπτώσεις κοινωνικής αυθαιρεσίας και βίας από εξτρεμιστικές ομάδες που χρήζουν δραστικής επέμβασης για την αντιμετώπισή των.
Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, σχεδόν καθημερινά βλέπουμε ομάδες κουκουλοφόρων να βανδαλίζουν δημόσια κτίρια, πανεπιστήμια, πλατείες, καταστήματα, δημαρχεία, ακόμη και νοσοκομεία και να επιτίθενται κατά πρεσβειών και αστυνομικών υπηρεσιών.
Από το κέντρο της Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις ανά την Ελλάδα, εμφανίζεται ένας σύγχρονος πραγματικός εφιάλτης στον ελληνικό ορίζοντα. Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το φαινόμενο των ταραχών και των καταλήψεων που επαναλαμβάνονται στην περιοχή των Εξαρχείων, κυρίως όπου διαφαίνεται ένα συγκεκριμένο δίκτυο πολιτικής στήριξης.
Αξιοσημείωτο θεωρείται το γεγονός ότι για όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και κυρίως στα πέτρινα χρόνια της μνημονιακής περιόδου, η κοινωνία επιτέλους αφυπνίστηκε εκδηλώνοντας φανερά την αντίδρασή της και η νέα κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη για την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον διφορούμενο διχαστικό του λόγο δεν βοηθάει την προσπάθεια για την αποκατάσταση της νομιμότητας εκεί που πραγματικά απαιτείται και ως αντιπολίτευση ανακαλύπτει χούντες και αστυνομικό παρακράτος. Η Αριστερά αντί να γίνει αρωγός στο έργο της Αστυνομίας για την επιβολή των κανόνων του δικαίου και στην απελευθέρωση των κατειλημμένων κτιρίων, καυτηριάζει τις επιχειρήσεις με τον χαρακτηρισμό των ως « αστυνομική βία» επιβεβαιώνοντας την έλλειψη πολιτικής βούλησης να αντιμετωπίσει την ανομία, όταν βρισκόταν στη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο κάθε πολίτης έχει τη δική του άποψη για το θέμα αλλά και σε καμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένος να ανήκει σε ένα από τα δύο «στρατόπεδα» που διαμορφώνονται στην κοινωνία.
Όποιος υποστηρίζει την εκκένωση των καταλαμβανομένων κτιρίων να χαρακτηρίζεται φασίστας και όποιος καταγγέλλει τους αστυνομικούς να θεωρείται υποστηρικτής των καταληψιών. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τάσσεται υπέρ της αποκατάστασης της νομιμότητας και υπέρ των εκκενώσεων των καταλήψεων.
Όμως από τις θεωρίες ας περάσουμε στην πράξη, αφού για την επιβολή της νομιμότητας και την αποκατάσταση της κανονικότητας χρειάζεται η επέμβαση της Αστυνομίας. Αν κάποιος νομίζει ότι οι αστυνομικοί θα κτυπούν το κουδούνι των υπό κατάληψη κτιρίων και με ευχές, προσευχές ή παρακλήσεις θα ζητούν από τους αντιεξουσιαστές να αποχωρήσουν και εκείνοι θα βγαίνουν έξω πετώντας λουλούδια και ενθουσιασμένοι θα αγκαλιάζονται μεταξύ τους, μάλλον ζουν σε ένα διαφορετικό κόσμο.
Τα ψέματα δεν ωφελούν και η υποκρισία έχει τα όριά της. Εκκένωση των κτιρίων από τις καταλήψεις δεν γίνεται χωρίς την αστυνομική βία. Μπορεί η ευαισθησία κατά της αστυνομικής βίας να είναι δικαιολογημένη ως ένα σημείο αλλά στο τέλος πρέπει να πρυτανεύσει η λογική. Η θαρραλέα πολιτική απόφαση για το «ξήλωμα» των καταληψιών πρέπει να ολοκληρωθεί και να συνοδεύεται από μία εξίσου θαρραλέα πολιτική απόφαση να μην αποκρύβονται πραγματικά περιστατικά αχρείαστης αστυνομικής βίας.
Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της επιχείρησης πρέπει να τηρούνται οι κανόνες και βέβαια οι αστυνομικοί δεν μπορούν να κτυπούν χωρίς λόγο και αιτία τους συλλαμβανόμενους. Όσο καταδικαστέα είναι η πράξη βίας από τη βόμβα μολότοφ που καίει κτίρια και αυτοκίνητα, τόσο καταδικαστέα είναι η υπέρμετρη άσκηση βίας των αστυνομικών.
Η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα δεν είναι έργο εύκολο και γίνεται ακόμη δυσκολότερο από την γραφική πολιτική της αντιπολίτευσης για το αναφερόμενο θέμα.
Η απόφαση για την αποκατάσταση της νομιμότητας δεν οδηγεί τη χώρα στην αστυνομοκρατία άλλων εποχών, αντίθετα την οδηγεί με σταθερά βήματα στο μέλλον της προόδου και αν κάποιοι διαφωνούν, ας πάνε ένα ταξίδι στην Ευρώπη και την Αμερική να δουν τί συμβαίνει εκεί σε αντίστοιχες ή άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.