Η πολιτική και ιδεολογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, από το 2019 μέχρι σήμερα, μαζί με τη σημαντική επανεμφάνιση ακροδεξιών κομμάτων με διαφορετικού είδους ρητορικά περιτυλίγματα, έχει διαμορφώσει μια εκ των πραγμάτων συντηρητική στροφή στην ελληνική κοινωνία. Η αποτύπωση αυτή δεν έχει μόνο εθνικά χαρακτηριστικά, καθώς οι νεοφιλελεύθερες, ακροδεξιές και νεοσυντηρητικές πολιτικές δυνάμεις κυριαρχούν σε πολλά κράτη, τόσο στον ευρωπαϊκό όσο και συνολικά στον αποκαλούμενο δυτικό κόσμο.
Η αναζωπύρωση των εθνικών θεμάτων, των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, των πολεμικών συρράξεων με ένα διαρκές ανανεωμένο προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα και μια παρατεταμένη ανασφάλεια, η νέα οικονομική κρίση που αναδύεται με τις δυσκολίες που υπάρχουν ακόμη και σε μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού συγκείμενου αποτελούν ορισμένες από τις πολλαπλές ερμηνείες που καταδεικνύουν την ενίσχυση του συντηρητισμού και της ακροδεξιάς.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δρα σ’ ένα ευμενές γι’ αυτήν πολιτικό περιβάλλον, όπου η αντιπολίτευση του αριστερού, δημοκρατικού, και προοδευτικού χώρου είναι πολυκατακερματισμένη, τα συνδικαλιστικά και κοινωνικά κινήματα υποχώρησαν με καταλυτικό παράγοντα την περίοδο της πανδημίας, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης (νόμοι Χατζηδάκη- Γεωργιάδη) και συνάμα την ιδεολογική και πολιτική ατμόσφαιρα, που καλλιεργείται και διαμορφώνεται με αποδέκτη την κοινωνία από ένα άρτια δομημένο σχήμα αλληλεξάρτησης και αλληλοσυμφερόντων Κυβέρνησης-ΜΜΕ-Επιχειρηματιών & Τραπεζών.
Για παράδειγμα, όταν το βρεφικό γάλα στη χώρα μας είναι κατά 25% πιο ακριβό απ’ ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, όταν η ελληνική φέτα είναι πιο φθηνή στη Νορβηγία απ’ ότι στην Ελλάδα, δεν μπορεί Κυβέρνηση-ΜΜΕ να μας «ταΐζουν» ότι δήθεν η ακρίβεια είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Επιπλέον, όταν με όλες τις επίσημες μελέτες και εκθέσεις της ευρωπαϊκής επιτροπής αποτυπώνεται ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι είναι οι χειρότερα αμειβόμενοι και ουραγοί με όρους αγοραστικής δύναμης σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, δε δύναται η Κυβέρνηση να μας παραμυθιάζει με ανάπτυξη και σταθερότητα. Δε γίνεται, τέλος, να έχουμε το υψηλότερο κόστος στέγασης εντός της ΕΕ και ένα από τα υψηλότερα στην υγεία και η Κυβέρνηση να διατυμπανίζει για κοινωνική συνοχή. Μάλιστα, όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, πάντα με βάση τις εκθέσεις της Κομισιόν, μέσα σ’ ένα περιβάλλον υψηλού πληθωρισμού και μειωμένων κοινωνικών δαπανών. Η κατάσταση αυτή δε μπορεί να συνεχιστεί!
Στην παρούσα συγκυρία τα Συνδικάτα έχουν ευθύνη -θεσμική, ιστορική, κοινωνική- να διαδραματίσουν το ρόλο μιας δυναμικής κοινωνικής αντιπολίτευσης ενάντια στην κυρίαρχη παρασιτική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τα αδιέξοδά της. Όπως, η νέα φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, η υποχώρηση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών –παιδείας, υγείας, ασφάλισης κ.ά. –, των οικονομικών καρτέλ με το δόγμα να πλουτίζουν οι λίγοι σε βάρος των πολλών, της αποδυνάμωσης των θεσμών, όπως του κράτους δικαίου (βλ. υποκλοπές ) και της δικαιοσύνης (βλ. έγκλημα στα Τέμπη).
Ειδικότερα, δε, οι αριστερές, ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις στα Συνδικάτα, οφείλουν να βρουν κοινό βηματισμό για τα μεγάλα ζητήματα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Είναι αναγκαίο να απεγκλωβιστούν από έναν ανώφελο αντιπαραθετικό μικρόκοσμο, εφόσον αντιληφθούν τις ποικίλες και δομικές αλλαγές στην εργασία, στην οικονομία και εν τέλει στην εξέλιξη της κοινωνίας, από την 4η βιομηχανική επανάσταση και την τεχνητή νοημοσύνη. Είναι εφικτό, όταν οι δυνάμεις αυτές θέσουν ως ταυτοτικό ζήτημα τη συνεννόηση, τη σύνθεση και την από κοινού απάντηση –προγραμματική, οργανωτική, θεσμική, κινηματική– για την αναδιανομή του πλούτου, για δημοκρατία και διαφάνεια παντού.
Εν κατακλείδι, ένα πλατύ μέτωπο μεταξύ των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στα Συνδικάτα, με αξιακό όχημα τους κοινούς αγώνες για το κράτος πρόνοιας, την κοινωνική δικαιοσύνη, τους καλύτερους μισθούς για μια ζωή με αξιοπρέπεια και προοπτική, με ισχυρά και αναβαθμισμένα δημόσια κοινωνικά αγαθά, δύναται να προσδώσει νέες προσδοκίες στη βάση των εργαζομένων. Ένα ευρύ προοδευτικό μέτωπο μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες συσπείρωσης και ώθησης για μια νέα οργανωτική ανασυγκρότηση της λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος, ένα νέο όραμα με προγραμματικό, διεκδικητικό και αγωνιστικό προσανατολισμό.