Τα αποτελέσματα του χθεσινού πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών στο ΚΙΝΑΛ ανέδειξαν με τον πιο εμφαντικό τρόπο την κινητικότητα που υπάρχει στο πολιτικό σύστημα μετά από δύο χρόνια πανδημίας και δυόμισι διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατίας και αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες που ανήκουν στο δημοκρατικό τόξο δείχνουν να μην είναι ευχαριστημένοι από τον νέο δικομματισμό, αφού οι κυβερνητικές παλινωδίες στα υγειονομικά ζητήματα, η νεοφιλελεύθερη πολιτική στην οικονομία και η συντηρητική στροφή στα ζητήματα παιδείας και πολιτισμού, σε συνδυασμό με την απουσία σταθερού αντιπολιτευτικού βηματισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., οδηγούν σε τουλάχιστον συγκυριακές αναθεωρήσεις.
Αυτό έγινε και με τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. Το βάρος του τραγικού γεγονότος του θανάτου της Φώφης Γεννηματά και η πολιτική παρακαταθήκη ενότητας που άφησε, κινητοποίησαν κόσμο που είχε μείνει εκτός πολιτικής την τελευταία δεκαετία ή απλώς επέλεγε σιωπηλά το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, να βρεθεί στην κάλπη την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου. Οι σχεδόν 270.000 συμπολίτες μας που πήγαν να ψηφίσουν ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και ταυτόχρονα δημιούργησαν πολλές. Η τόσο μεγάλη συμμετοχή έκανε όλους τους υποψηφίους αλλά και τα στελέχη και τον απλό κόσμο να μιλάνε για την «προίκα» της πρώτης Κυριακής ως παρακαταθήκη για την ενότητα στο μέλλον. Μια συνθήκη που δημιουργεί επιπλέον ευθύνες, τόσο στους αντιπάλους του δεύτερου γύρου για την τακτική που θα ακολουθήσουν, όσο και για το νέο αρχηγό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε περιοχές όπου το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, ακόμη και στις χειρότερες μέρες του είχε αξιοσημείωτα ποσοστά, ο κόσμος και τα στελέχη ένιωθαν ανακουφισμένοι και ικανοποιημένοι γι’ αυτή την εξέλιξη. Δεν μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε αν ο ενθουσιασμός είναι πρόωρος και μπορεί να ματαιωθεί, σίγουρα όμως δείχνει την ανάγκη ενός σημαντικού τμήματος των πολιτών που ανήκουν σε αυτό που παραδοσιακά ονομάζουμε κεντρώο χώρο να συμμετέχει και να εκφραστεί. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Καθαρά ή συνεσταλμένα έδειχναν ότι συνέβαλαν σε μια «μεγάλη επιστροφή», που φαντασιώνονται ότι ήδη έχει συμβεί. Μια κατάσταση για την οποία σαν να ήταν έτοιμοι από καιρό, δυσφορώντας ανάμεσα στις συμπληγάδες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο και παρά τον μεγάλο ενθουσιασμό είναι πολύ πρόωρο να μιλήσουμε για ολιστικό «come back», αφού η κατάσταση είναι ακόμη ρευστή και οπωσδήποτε θα παίξει σημαντικό ρόλο ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Αν η «παράσταση νίκης» του κ. Νίκου Ανδρουλάκη επιβεβαιωθεί και στις 12 Δεκεμβρίου, οι προσδοκίες γι’ αυτή την επιστροφή θα μεγαλώσουν. Αυτό, όμως, έως το να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος της παλινόρθωσης ως ένας από τους δύο πόλους του δικομματισμού έχει πολύ μεγάλη διαφορά, αν βέβαια αυτό μπορεί να συμβεί. Χρειάζεται και σ’ αυτό τον χώρο να αλλάξουν νοοτροπίες και προσανατολισμοί. Η επανασύνδεση με το κοινωνικό σώμα που αποτελεί τη μεγάλη δεξαμενή ψήφων της κεντροαριστεράς είναι το στοίχημα που προϋποθέτει προτάσεις και απαντήσεις στις ανάγκες των πολιτών και των δύσκολων συνθηκών που βιώνουν. Και αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, γιατί όπως λέει και ο ποιητής, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή»…