Αρκετές είναι οι φορές που βρίσκομαι σε συζητήσεις φιλικού ή επαγγελματικού χώρου όπου δηλώνονται διάφορες γνώμες και απόψεις σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να ομολογείται η αλήθεια για ένα θέμα, ακόμα και όταν υπάρχει ισχυρή η πιθανότητα στο άκουσμα της να προκληθούν «τραύματα» που αφήνουν ξοπίσω πόνο και ανοιχτές πληγές.
Μη σας πω ότι, ενίοτε δε, πιάνω και τον εαυτό μου να αναρωτιέται το ίδιο πράγμα. Να ξεστομίσεις μιαν αλήθεια με κίνδυνο τη δημιουργία σειράς προβλημάτων ή να παραμείνεις αμέτοχος και να συμφωνήσεις (αν χρειαστεί) σε ένα ψέμα, αποφεύγοντας τις πολλές εντάσεις και την αναστάτωση.
Πραγματικά, είναι κάτι πολύ δύσκολο αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι προτιμούν να αποκρύπτουν την αλήθεια! Συναινώντας, έτσι, στη διατήρηση μιας υποτιθέμενης ησυχίας. Με τον τρόπο αυτό, καταφέρνουν να κρατούν αλώβητη την εικόνα τους (προς τα έξω) αφού δεν έγιναν δυσάρεστοι και, επίσης, αισθάνονται καλά(;) με τον εαυτό τους, με το σκεπτικό ότι ουδείς προσβλήθηκε ή ενοχλήθηκε από τις πράξεις τους και δεν έγιναν (οι ίδιοι) αυτουργοί μύριων «κακών».
Είναι όμως χρήσιμο όλα αυτό; Πως μπορεί να σταθεί και «να ευδοκιμήσει» οτιδήποτε στη ζωή, που ως μοναδικά στηρίγματα και πρωτεύοντα υλικά χρησιμοποιεί το ψέμα ή την διαστρέβλωση της αλήθειας.
Κατ’ εμέ, η προσπάθεια υποστήριξης και συγκάλυψης ενός ψέματος οδηγεί σε αδιέξοδες καταστάσεις, αλλά και στην προστασία μιας ευτυχίας που ουσιαστικά δεν υφίσταται, διότι (εν τοις πράγμασι) αποτελεί κάτι το πλασματικό και αδύναμο.
Η επιχειρηματολογία του ψέματος τα μόνα στοιχεία που διατρανώνει αφορούν – κατά περίσταση – την ενίσχυση εσωτερικών σημείων ανασφάλειας (όπου και απορρέει), την απουσία σεβασμού προς τον συνομιλητή, τη μη επάρκεια και αδυναμία διαχείρισης και ανταπόκρισης επί των πραγματικών συνθηκών, την εξυπηρέτηση «πονηρών» σκοπών.
Μάλιστα, το γεγονός κάλυψης πίσω από ένα ψέμα και απόκρυψης της πραγματικά υφιστάμενης κατάστασης φανερώνει – εκτός των άλλων – έλλειψη γενναιότητας για την ανάληψη ευθυνών και προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός πλαισίου «ψευδεπίγραφων» χαρακτηριστικών.
Αντιθέτως, η αλήθεια έχει τη δύναμη να ξεδιαλύνει κάθε «σκοτάδι» και να ανοίγει νέους «φωτισμένους» δρόμους σκέψης, κρίσης και επιλογής. Η αλήθεια είναι ικανή να αποκαλύπτει κάθε συγκάλυψη και να συμβάλλει καταλυτικά στη διάκριση του δίκαιου από το άδικο, του σωστού από το λάθος, της ορθής κατανόησης και ερμηνείας από την παρεξήγηση και την παρερμηνεία.
Έτσι, σε οποιεσδήποτε προσωπικές ή κοινωνικές σχέσεις ο καθένας (μας) ας μην αναλώνεται σε πρακτικές ανάδειξης και υποστήριξης ενός ψέματος, που στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου και σημαντικότητας. Μονάχα όταν αποδεχτεί κάποιος και κάνει κτήμα του την αλήθεια θα κατανοήσει την υπέρτατη αξία της, μέσα από την ικανοποίηση και τη λύτρωση που θα λάβει ώστε να προχωρήσει παρακάτω.
Η συνάντηση με την αλήθεια σημαίνει αναγνώριση και κατανόηση των συμβαινόντων κι έναν εαυτό καθ’ ολοκληρίαν έτοιμο απέναντι σε αυτά. Στην καθημερινότητα μας, λοιπόν, να προτιμούμε τον πανηγυρισμό της αποκάλυψης και όχι της συγκάλυψης, την προβολή της ορθότητας και όχι της διαστρέβλωσης, τη δυνατότητα της «διαφάνειας» και όχι της ύποπτης μη διαπεραστικότητας.
Και για το κλείσιμο, αναφέρω τούτο: Το δάκρυ μιας αλήθειας αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από τη χαρά ενός ψέματος.
