Στην εποχή μας, ο άνθρωπος συχνά υψώνει το «εγώ» του ως απόλυτο κέντρο. Ζούμε σε μια κοινωνία που προβάλλει την ατομικότητα, την προσωπική επιτυχία, την αυτάρκεια. Κι όμως, όσο κι αν δοξάζεται το «εγώ», η καρδιά του ανθρώπου παραμένει ανικανοποίητη. Ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να ζει μόνος, αλλά για να κοινωνεί· είναι προορισμένος για το «εμείς».
Η χριστιανική θεολογία μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι Τριάδα· Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, τρία Πρόσωπα σε τέλεια ενότητα αγάπης. Ο άνθρωπος, πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού», φέρει μέσα του τη σφραγίδα αυτής της κοινωνίας. Δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα στην απομόνωση, αλλά μόνο στη σχέση, στην αλληλοπεριχώρηση, στο μοίρασμα. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Ουδείς αυτάρκης εις το ζην, αλλ’ αλλήλων δεόμεθα» (Κεφάλαια περί αγάπης, PG 90, 964B).
Ο Χριστός, ερχόμενος στον κόσμο, δεν ήρθε να θεμελιώσει μια θρησκεία του ατόμου, αλλά μια Εκκλησία – μια κοινότητα προσώπων, ενωμένων στην αγάπη Του. Δεν είπε «αγαπήσεις τον εαυτό σου ως εαυτόν», αλλά «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22,39). Μας κάλεσε σε ένα «εμείς» που βασίζεται όχι σε εξωτερικές συμφωνίες, αλλά σε εσωτερική μεταμόρφωση.
Αυτή η αγάπη του «εμείς» δεν είναι απλώς κοινωνικό ιδανικό. Είναι τρόπος ύπαρξης. Είναι το «νέαν ἐντολὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ιω. 13,34), που προϋποθέτει ταπείνωση, θυσία, συγχώρεση. Είναι η αγάπη που γεύεται κανείς στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου όλοι γινόμαστε «ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα» (Α΄ Κορ. 10,17).
Σήμερα, σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, που συχνά τρέφει τον ανταγωνισμό και την αποξένωση, η επιστροφή στην αγάπη του «εμείς» είναι ζωτικής σημασίας. Στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινότητα, μόνο όταν βγούμε από το κλειστό καβούκι του «εγώ» και δούμε τον άλλον ως αδελφό, ως συνοδοιπόρο, μπορούμε να βιώσουμε την αληθινή πληρότητα.
Η Εκκλησία μάς προσκαλεί σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Μας καλεί να μεταμορφώσουμε τον μικρόκοσμο του «εγώ» σε τον ευρύχωρο ορίζοντα του «εμείς». Γιατί, όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Οὐδὲν ἴσον φιλίας· εἰρήνη γάρ τῆς ψυχῆς» (Εις την προς Εφεσίους επιστολήν, Ομιλία ΙΕ΄, PG 62, 111).
Ας θυμόμαστε, λοιπόν, ότι μόνο μέσα στο «εμείς» της αγάπης, όπως το φανέρωσε ο Χριστός, μπορούμε να αναπαυθούμε αληθινά και να πορευθούμε ενωμένοι προς την αιωνιότητα.
