Η επί σειρά ετών απίστευτη κακοποίηση που υπέστη ένας άνδρας από το Κονέκτικατ στα χέρια της θετής μητέρας του αποκαλύφθηκε μόλις πριν από έναν μήνα, παρότι οι αρμόδιες Αρχές είχαν δεχτεί πολλές προειδοποιήσεις οι οποίες αγνοήθηκαν.
Το μαρτύριο του 32 ετών σήμερα άνδρα διήρκεσε περισσότερα από 20 χρόνια. Όταν διασώθηκε τον προηγούμενο μήνα στο σπίτι του στο Waterbury, ζύγιζε μόλις 30 κιλά, όπως αναφέρει η nypost.
Τα βασανιστήρια που περνούσε και η φωτιά που τον έσωσε
Αυτό που κινητοποίησε τους αστυνομικούς να πάνε στο σπίτι όπου διέμενε ο 32χρονος ήταν μια πυρκαγιά που εκδηλώθηκε εκεί. Ωστόσο, όταν έφτασαν εκεί οι Αρχές, ο ίδιος είπε στους αστυνομικούς ότι έβαλε σκόπιμα τη φωτιά σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να απελευθερωθεί από το κολαστήριο που ζούσε από τα 12 χρόνια του. Παρά το γεγονός ότι η Αστυνομία, το σχολείο και οι υπηρεσίες προστασίας παιδιών είχαν προειδοποιηθεί, δεν πάρθηκαν μέτρα ώστε το παιδί να μην αποκλειστεί και απομονωθεί στο σπίτι στο οποίο βασανιζόταν.
Όπως αποκάλυψε στην κατάθεσή του ο ίδιος, για δύο δεκαετίες η θετή του μητέρα, Κίμπερλι Σάλιβαν, τον ανάγκαζε να περνά μέρα και νύχτα κλεισμένος σε μια αποθήκη 2,5 τετραγωνικών μέτρων στον δεύτερο όροφο του σπιτιού της οικογένειας. Στερούνταν συνήθως φαγητού και νερού και αναγκαζόταν κατά καιρούς να τρώει από τους κάδους σκουπιδιών ή να πίνει νερό από την τουαλέτα, μόνο και μόνο για να επιβιώσει, σύμφωνα με τα δικαστικά έγγραφα.
Οι εισαγγελείς παρομοίασαν τη μεταχείριση του 32χρονου με αυτήν που είχαν τα θύματα του Ολοκαυτώματος, περιγράφοντας έναν άκρως ανησυχητικά αδυνατισμένο άνδρα, ο οποίος πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε κατάσταση σχεδόν λιμοκτονίας, «χωρίς υπερβολή, παρόμοιο με έναν επιζώντα του στρατοπέδου θανάτου του Άουσβιτς». Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε σχετικά με το συμβάν, ο ανώτατος αστυνομικός του Waterbury, Spagnolo, χαρακτήρισε τις λεπτομέρειες της υπόθεσης «ανατριχιαστικές» και είπε ότι, στα 33 χρόνια υπηρεσίας του, σε αυτό το σπίτι του τρόμου γινόταν «η χειρότερη μεταχείριση της ανθρώπινης ζωής που έχει δει ποτέ».
Αφού πέθανε ο βιολογικός πατέρας του, όπως αποκάλυψε το ίδιο το θύμα στους αστυνομικούς, η αιχμαλωσία του έγινε ακόμα πιο δύσκολη, καθώς ήταν κλειδωμένος στο δωμάτιό του περίπου 22-24 ώρες την ημέρα. Πρόσθεσε ότι περνούσε ατελείωτες ώρες στην απομόνωση μετρώντας αυτοκίνητα που περνούσαν απέξω ή ακούγοντας τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που συνήθιζαν να μεταδίδουν αγώνες μπάσκετ του UConn και WNPR.
Έκοψε μόνος του τα μαλλιά του, δεν είχε κάνει μπάνιο για χρόνια και είπε ότι δεν είχε πάει ποτέ στον οδοντίατρο. Μερικές φορές τα χαλασμένα δόντια του έσπασαν όταν δάγκωνε τις πενιχρές μερίδες φαγητού που του έδιναν, οι οποίες συνήθως αποτελούνταν από ένα ή δύο σάντουιτς την ημέρα.
Οι προειδοποιήσεις που αγνοήθηκαν
Μιλώντας για το συμβάν και πώς ήταν δυνατόν κανείς να μην έχει καταλάβει τίποτα, ο Tom Pannone, ο διευθυντής του σχολείου στο οποίο πήγαινε ο άνδρας πριν από δύο δεκαετίες, είπε στο NBC Connecticut ότι πάντα ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, καθώς επρόκειτο για ένα ανησυχητικά αδύνατο παιδί το οποίοι οι δάσκαλοι είχαν εντοπίσει να κλέβει φαγητό ή να τρώει από τα σκουπίδια. «Όλοι ασχολούνταν με αυτό το παιδί από τότε που ήταν 5 ετών. Ήξερες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά», είπε ο Pannone ο οποίος πρόσθεσε ότι οι αστυνομικές αρχές είχαν ενημερωθεί.
Από την άλλη πλευρά, το τοπικό τμήμα αναφέρει ότι δεν υπάρχει καμία καταγγελία στο αρχείο τους σχετικά με το συγκεκριμένο άτομο. «Εξετάσαμε εκτενώς τις τρέχουσες και τις παλαιότερες βάσεις δεδομένων μας και, μέχρι σήμερα, δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε αρχεία που να σχετίζονται με αυτήν την οικογένεια, ούτε αρχεία που να σχετίζονται με ονόματα άλλων που έχουν δηλώσει ότι έκαναν αναφορές στο Τμήμα μας», αναφέρει σχετική δήλωση. Ωστόσο, προσθέτουν ότι η έρευνα σχετικά με το συμβάν αλλά και γιατί οι προειδοποιήσεις -αν όντως έγιναν- αγνοήθηκαν συνεχίζεται.
