Παράδειγμα προς μίμηση μια αθόρυβη πράξη προσφοράς
Έχασε τη μητέρα της όταν ήταν 19 ετών. Έφυγε από τη ζωή πολύ νέα στα 39 της χρόνια από καρκίνο, μας λέει η 33χρονη σήμερα Βικτώρια Χαρκιανάκη που έζησε από πολύ κοντά τον πόνο και τον αγώνα ενός καρκινοπαθούς ασθενή, της μητέρας της. Εκείνη δεν είχε την ευκαιρία να ζήσει, δεν είχε ελπίδα, δεν είχε κάτι να περιμένει. Δεν είναι όμως όλες οι περιπτώσεις το ίδιο. Και η Βικτώρια το γνώριζε καλά. Έχοντας βιώσει η ίδια τον γολγοθά και τη διαχείριση μιας ασθένειας στην οποία ένιωθε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει τότε, ευαισθητοποιημένη για το θέμα, το 2016 έδωσε χωρίς δισταγμό δείγμα μυελού των οστών. Δεν περίμενε βέβαια ούτε σκέφτηκε ποτέ ότι θα ήταν συμβατή δότρια. Εννέα χρόνια μετά επικοινώνησαν μαζί της οι άνθρωποι από το «Όραμα Ελπίδα» για να την ενημερώσουν ότι είναι συμβατή δότρια. Παρά την έκπληξη και το σοκ της, μιας και είχαν περάσει χρόνια, ήταν σίγουρη για την απόφασή της. Δέχτηκε και ξεκίνησε τη διαδικασία για να χαρίσει ελπίδα και ζωή σε έναν 65χρονο άνδρα που πάσχει από λευχαιμία.
«Έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν 19. Στα 39 της χρόνια. Είδα από κοντά τον αγώνα, τον πόνο και την ανάγκη για ένα θαύμα. Εκείνη δεν είχε αυτή την ευκαιρία, γι’ αυτό σήμερα η δική μου προσφορά είναι και μια πράξη βαθιάς αγάπης και τιμής προς εκείνη !! Μη φοβάστε, γίνετε δότες μυελού των οστών, μια μέρα μπορεί εσείς να είστε το θαύμα για κάποιον!!», λέει η Βικτώρια Χαρκιανάκη μιλώντας στα «Ρεθεμνιώτικα νέα».
Μετά από εννιά χρόνια
Η 33χρονη Βικτώρια από το Άδελε είναι σήμερα μητέρα δυο παιδιών, μιας κόρης έξι ετών και ενός αγοριού εννέα μόλις μηνών. Περιγράφει στα «Ρεθεμνιώτικα νέα» με βαθιά συγκίνηση πως από ένα δείγμα που έδωσε πριν εννέα χρόνια σήμερα νιώθει πλήρης και γεμάτη στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί αυτή να είναι η ελπίδα για ζωή για έναν συνάνθρωπο. «Αυτός ο άνθρωπος έχει λευχαιμία και μπορεί να έχει μια ελπίδα για ζωή από τα κύτταρα που του έδωσα. Η μητέρα μου είχε άλλου τύπου καρκίνου. Αλλά συγκρίνω την ελπίδα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος αυτός. Έτσι το σκέφτηκα από την αρχή που είδα το μήνυμα που μου έστειλαν. Στην αρχή δεν πίστευα τι διάβαζα, καθώς έχουν περάσει εννέα χρόνια. Όταν το είδα φοβήθηκα λίγο, δεν το κρύβω. Όμως αμέσως σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος αυτός, ο ασθενής, έχει μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για ελπίδα, μια ευκαιρία για ζωή. Γι’ αυτό το συγκρίνω με τη μητέρα μου, γιατί εμείς δεν την είχαμε αυτήν την ευκαιρία. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορεί κανείς να σου δώσει μια ελπίδα».
Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. Η Βικτώρια στη σκέψη και μόνο πως κάποιος… περιμένει ένα «δώρο ζωής» είπε αμέσως το μεγάλο ναι. Και δεν το μετανιώνει. Εύχεται μόνο να πάνε όλα καλά και να μπορέσει ο λήπτης να είναι υγιής.
«Το 2016 είχα δώσει δείγμα από το σάλιο μου στον σύλλογο του χωριού στο Άδελε. Με είχαν ενημερώσει τότε για το τι θα γίνει εάν βρεθώ συμβατή, αλλά δεν το πιστεύει και ποτέ κανείς ότι θα γίνει.
Στις 23 Απριλίου φέτος, την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, με ενημέρωσαν από το «Όραμα Ελπίδας» ότι βρέθηκα συμβατή με κάποιον στο εξωτερικό που πάσχει από λευχαιμία. Με ρώτησαν εάν είμαι ακόμη διατεθειμένη να κάνω τη διαδικασία, με ενημέρωσαν. Αν και στην αρχή σοκαρίστηκα, γρήγορα είπα το ναι. Πέρασαν περίπου 20 μέρες και δεν είχα νέα και φοβήθηκα μήπως πέθανε ο άνθρωπος και γι’ αυτό δεν με ενόχλησαν ξανά. Και ενόχλησα εγώ, ρώτησα πού φτάνουμε και εάν έχουμε κάποιο νεότερο. Και μου είπαν ότι περιμένουν από εκείνους απάντηση. Τους είπαν ότι είμαι θετική στο να το κάνω. Οπότε υπήρχε μια σχετική παύση από όταν είπα ότι είμαι θετική. Πριν από δύο βδομάδες, έκανα εξετάσεις, το τελευταίο «τσεκ απ» που είναι πολύ αναλυτικό και με καρδιολογικό έλεγχο κ.λπ. Στάλθηκαν στους γιατρούς του ασθενή, έδωσαν και εκείνοι την έγκριση και ξεκίνησε μετά η διαδικασία. Από τις 10 Ιουλίου έκανα κάποιες ενέσεις στην κοιλιά πρωί – βράδυ για να ενεργοποιηθεί ο μυελός, ο οποίος δεν κυκλοφορεί κανονικά μέσα στο αίμα, είναι μέσα στα κόκαλα. Τη Δευτέρα 14 Ιουλίου πήγαμε με τον σύζυγό μου στο ΠΑΝΓΗ. Γύρω στις 9:40 ξεκινήσαμε, πήγε πολύ καλά και στις 12:00 είχα τελειώσει. Ήταν από τις περιπτώσεις που πήγε πολύ γρήγορα. Έδωσα τα κύτταρα και σήμερα (χθες) έγινε η μεταμόσχευση. Με ενημέρωσαν από το «Όραμα Ελπίδας» ότι έγινε η λήψη. Μου είπαν ότι από την αρχή φαίνεται εάν το δεχτεί, αλλά σε βάθος χρόνου, στο πρώτο τετράμηνο, θα δείξει εάν πάει καλά. Τα στοιχεία του λήπτη είναι μυστικά. Ξέρω ότι είναι στο εξωτερικό, είναι 65 ετών άντρας».
Όπως λέει, η διαδικασία είναι απλή, το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι υγιής και να έχεις διάθεση για προσφορά που είναι τόσο σημαντικό να μπορεί κάνεις να δώσει μια ελπίδα ζωής σε έναν συνάνθρωπο που νοσεί: «Δεν είναι μια επίπονη διαδικασία για τον δότη. Θέλει λίγη υπομονή. Σαν διαδικασία πήγα μια φορά στο Ρέθυμνο, μου πήραν αίμα για να δουν την κατάστασή μου. Πρέπει να είσαι απόλυτα υγιής, να μην έχεις αυτοάνοσα, να είναι όλα καλά για να μπορείς να συνεχίσεις. Μετά το πρώτο «τσεκ απ» χρειάζεται και ένα δεύτερο, δυο εβδομάδες πριν τη διαδικασία της λήψης των κυττάρων. Δεν χαρίζεται κάτι άλλο».
Το «Όραμα Ελπίδας» ήταν πάντα στο πλευρό της, λέει η Βικτώρια Χαρκιανάκη, ενημερώνοντας αναλυτικά τόσο για τη διαδικασία διευκολύνοντάς την σε κάθε βήμα, λύνοντας απορίες αλλά και εμπράκτως επιδεικνύοντας σχετικό ενδιαφέρον στη δότρια. «Μου είχε πει το «Όραμα Ελπίδας» από την αρχή ότι θα μου καλύψουν τα έξοδα μετακίνησης. Μου ζήτησαν τις αποδείξεις. Δεν το υποτιμώ το ποσό. Όμως εγώ δεν ήθελα. Για μένα ήταν τόσο σημαντική η πράξη της προσφοράς, δεν σκέφτηκα λεπτό τα έξοδα μετακίνησης. Όμως είναι διατεθειμένοι. Οι ενέσεις που χρειάστηκε να κάνω δεν υπάρχουν σε κανονικά φαρμακεία. Μου τις έγραψε η αιματολόγος στο ΠΑΓΝΗ και τις πήρα από φαρμακείο ή σημείο του ΕΟΠΥΥ. Εδώ στο Ρέθυμνο όταν πήρα 2-3 Ιουλίου που ήταν να τις ξεκινήσω μου είπε ότι για να τις παραγγείλω από Ηράκλειο ή Χανιά, θα κάνουν δύο βδομάδες να έρθουν. Και δεν ήθελαν να με βάλουν στη διαδικασία να πάω στο φαρμακείο στα Χανιά ή στο Ηράκλειο και έκανα μια εξουσιοδότηση ηλεκτρονικά και τις πήρε κάποιος αντί για εμένα από την Αθήνα και μου τις έστειλαν με κούριερ. Δεν υπάρχει καμία ταλαιπωρία. Η καθοδήγηση είναι συνεχής, όπως και το ενδιαφέρον για το πως αισθάνομαι από την ημέρα της διαδικασίας μέχρι σήμερα. Δεν έχω μετανιώσει λεπτό. Αντίθετα.
Είναι μια διαδικασία που θα προέτρεπα να την κάνουν κι άλλοι, εάν είναι υγιείς και δεν φοβούνται. Δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να σου τύχει. Είναι σημαντικό ότι αυτό μπορεί να σώσει αυτόν τον άνθρωπο. Υπάρχει η πιθανότητα να μην πάει και καλά, αλλά εάν πάει; Ούτως ή άλλως μου είπαν δεν είχε άλλη ελπίδα, αυτό είναι. Γιατί πάσχει από λευχαιμία».
