Του Γιάννη Χαμαλάκη
H Eθνική ήταν (πολύ) καλύτερη και έχασε από την Σκωτία. Συμβαίνει, θα ξανασυμβεί. Σε όλες τις ομάδες, σε όλα τα αθλήματα. Δεν υπογράφει κανείς την επιτυχία με βάση την απόδοση. Όμως, τι πραγματικά μας ενδιαφέρει; Και τα δύο ε; Καλώς ήλθατε στην Ελλάδα!
Στην Ελλάδα είμαστε άριστοι στο να φτιάχνουμε είδωλα. Ακόμα καλύτεροι στο να τα γκρεμίζουμε, άλλωστε δεν πέρασε πολύς καιρός από την ατάκα του Παπανικολάου που έγινε viral.
Πάμε στα ειδικότερα. Στον Κωνσταντή Τζολάκη. Στα 22 του χρόνια, ο τερματοφύλακας από τα Χανιά με συμμετοχές σε ευρωπαϊκά ματς, σε συλλογικό επίπεδο και με τη Εθνική, με διθυραμβικά σχόλια τα τελευταία δύο χρονια, μια καριέρα που μόλις ξεκινάει στην πραγματικότητα.
Όμως μετά από δύο -τρεις μέτριες έως κακές εμφανίσεις, γίνεται ο στόχος και η απόδειξη ότι τα λάθη του τερματοφύλακα μετράνε διπλά. Λες και δεν μιλάμε για έναν νεαρό παίκτη, αλλά για τον… Μπουφόν στα 40 του. Ήταν «το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου», έγινε «δεν κάνει γι αυτό το επίπεδο». Αυτή είναι η απόσταση που χωρίζει τον ήρωα από τον αποδιοπομπαίο τράγο στη χώρα μας.
Η δήλωση της ΕΠΟ, που έσπευσε να τον υπερασπιστεί ήταν αφορμή για νέες “φωτιές”. Και ναι, μπορεί να λείπει η μετριοπάθεια, αλλά λείπει και η βασική κατανόηση του πώς ωριμάζει ένας παίκτης, πόσο μάλλον ένας τερματοφύλακας. Ένας κίπερ υψηλών προδιαγραφών, ένα παιδί που δουλεύει, φανερά βελτιωμένος, ο οποίος κάνει ΚΑΙ λάθη.
Πίσω από την κριτική, υπάρχει μια αρρωστημένη λαχτάρα να δούμε τους παίκτες μας να «πέφτουν», σαν να μας ενοχλεί που κάποιος πιτσιρικάς εξελίσσεται. Λες και μάς φταίει που προσπαθεί.
Δεν είναι όλοι έτοιμοι στα 22. Αν δεν αντέχουμε να βλέπουμε νεαρούς παίκτες να μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους, τότε το πρόβλημα δεν είναι ο (κάθε) Τζολάκης αλλά ο καθρέπτης μας.
