Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Το ένα ρεκόρ μετά το άλλο έσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή και ίσως όχι μόνο. Ακόμη και στην τελευταία πράξη του δράματος που παίχτηκε χθες έγινε το εξής απίστευτο: Να μην πάρει κανένας υποψήφιος την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά να αναδειχθεί αρχηγός από τον πρώτο γύρο γιατί ήταν έτσι τα αποτελέσματα με το 49,5% που ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει την καθαρή νίκη του. Ο Φάμελος νίκησε χωρίς να κερδίσει, ο Πολάκης έχασε βγαίνοντας κερδισμένος και σου λέει… δεύτερη ήττα δεν αξίζει.
Έτσι λήγει μάλλον η πιο μεγάλη περίοδος κρίσης για ένα κόμμα που ξεκίνησε από τα χαμηλά πριν 15 χρόνια, καβάλησε το κύμα του λαϊκισμού και της αγανάκτησης, δημιούργησε προσδοκίες, έγινε κυβέρνηση, έκανε ό,τι έκανε και… κατάφερε όντας στην Αντιπολίτευση να χάσει τη μισή σχεδόν δύναμή του.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένας παγκοσμίως άγνωστος ήρθε και τους πήρε σε ένα βράδυ το κόμμα, τον άντεξαν ένα χρόνο και μετά με διαδικασίες παλαιάς Σοβιετίας τον καθαίρεσαν.
Στο μεσοδιάστημα έγιναν και άλλες διασπάσεις, το κόμμα χωρίστηκε σε αποκόμματα, διελύθη εις τα εξ’ ων συνετέθη και χθες έγινε μια μεγάλη προσπάθεια από τους εναπομείναντες να κρατήσουν τα κλειδιά του «μαγαζιού».
Οι 70.152 που προσήλθαν στις κάλπες -κι ας διαφωνεί ο Αντώναρος- υπό άλλες συνθήκες και συγκρινόμενες με άλλες εποχές ή άλλα κόμματα θα έμοιαζαν με… ανέκδοτο. Αλλά τηρουμένων των αναλογιών, με αυτούς τους υποψήφιους και με βάση τις πολιτικές συνθήκες που κατέληξαν να κάνουν εσωκομματικές εκλογές είναι άθλος.
Ειδικά εάν αυτός ο αριθμός μελών και φίλων λειτουργήσει ως μαγιά για το επόμενο διάστημα. Την επόμενη μέρα της ανασύνταξης ενός χώρου που ήθελε να δώσει τον τόνο της δημοκρατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Ούτε για το ένα έπεισε , ούτε για το άλλο τελικά. Και υπό αυτό το πρίσμα πολλοί αναρωτιούνται εάν πραγματικά αυτή η επόμενη μέρα θα είναι και η τελευταία τους ευκαιρία.
Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς το ποτήρι ασφαλώς. Αισιοδοξία χρειάζεται, αλλά με τους 70.000 περίπου ψηφοφόρους δεν πας για μεγάλα πράγματα. Ακόμη και αν η διαδικασία της μαζικής και ανοιχτής ψηφοφορίας είναι λάθος, που είναι, δεν μπορείς να αρνηθείς και να αλλάξεις την πραγματικότητα. Αυτό γίνεται 25 σχεδόν χρόνια τώρα από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα κόμματα που βρίσκονται σε τροχιά εξουσίας.
Το πρώτο στοίχημα αυτής της επόμενης μέρας είναι να μείνουν… ενωμένοι. Χαμογελάτε; Πως είναι δυνατόν μετά από τόσες διασπάσεις να ζήσουν κι άλλες; Κι όμως είναι! Αριστερά είναι αυτή, το έχει στο DNA της! Αλλά είναι και τα πραγματικά στοιχεία. Ο Φάμελος ως αρχηγός δεν έχει δείξει δείγματα γραφής μεγάλου ηγέτη. Σοβαρός, μετρημένος, μετριοπαθής, αλλά ούτε χαρισματικός είναι ούτε μεγάλο άστρο έχει. Από την άλλη θα έχει σταθερά απέναντί του έναν ανθυποψήφιο που εξελίχθηκε σε ισχυρό δεύτερο πόλο και δεν φημίζεται για τη δική του μετριοπάθεια παρά το… rebranding που επιχείρησε το τελευταίο διάστημα. Ο Πολάκης την έχει δει αρχηγός και δεν το κρύβει και σε κάθε περίπτωση θα βρίσκει ευκαιρία να αμφισβητεί την εκλεγμένη ηγεσία. Το είπε ξεκάθαρα: Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ είναι μαζί μου. Προβλέπω ότι λίγο θα μείνουν μαζί και αμέσως θα ξεκινήσει νέα περίοδος εσωστρέφειας. Μπορείτε άλλωστε να φανταστείτε τον Φάμελο να ξεκινά συζητήσεις ιδεολογικού χαρακτήρα με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά, για παράδειγμα, και να…συμφωνεί ο Πολάκης; Εγώ προσωπικά όχι!
Όπως και να έρθουν τα πράγματα πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μια παράταση ζωής έστω και από την εντατική. Πολλοί αντίπαλοι ικανοποιούνται με αυτή την κατάρρευση, αλλά ταυτοχρόνως θλίβονται με την κατάντια του χώρου. Παρά το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε στα σύγχρονα χρόνια τον σπόρο της διχόνοιας και του διχασμού, σαν άλλη μεταπολεμική δεξιά, ίσως δεν άξιζε ένα τέτοιο τέλος. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Και είναι δύσκολο να γυρίσει το ματσάκι. Ο τελευταίος που κατάφερε να κάνει το over ημίχρονο under τελικό ήταν ο μακαρίτης Μάκης Ψωμιάδης. Για τον Φάμελο δεν το βλέπω!