Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής (30 Αυγούστου), στον αύλειο χώρο του 4ου Γυμνασίου – Λυκείου Ηρακλείου πραγματοποιήθηκε η γιορτή του Αθλητικού Ομίλου Θερίσσου με ζωντανή μουσική.
Ήταν πολύ ωραία ομολογουμένως. Αρκεί να μην έμενες κάπου εκεί κοντά και να μην σε ενδιέφερε να κοιμηθείς. Η γιορτή ξεκίνησε γύρω στις έντεκα το βράδυ και ολοκληρώθηκε γύρω στις έξι το πρωί. Με τα ντεσιμπέλ να μην πέφτουν ποτέ , ούτε καν μετά τις 4 το ξημέρωμα, όταν είχαν μείνει στον χώρο μονάχα εκείνοι οι λίγοι που μαζεύονται όρθιοι γύρω από τον λυράρη. Επαναλαμβάνω, στο κέντρο μιας από τις πιο πυκοκατοικημένες περιοχές του Ηρακλείου στήθηκε γλέντι μέχρι το πρωί, με εκκωφαντική μουσική και αν κατάλαβα καλά και με άφθονο αλκοόλ.
Δεν χρειάζεται να πω ότι ήταν πρακτικά αδύνατον για τους περιοίκους να κλείσουν μάτι. Προφανώς οι άδειες που δόθηκαν για την εκδήλωση δεν προέβλεπαν ότι επιτρεπόταν να γίνεται χαμός μέχρι να βγει ο ήλιος, ωστόσο δεν γνωρίζω αν κλήθηκε η αστυνομία. Υπάρχει η πληροφορία ότι κλήθηκε και την Παρασκευή αλλά και σε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, σε άλλες γειτονιές, χωρίς να κάνει το παραμικρό. Δεν είναι όμως επιβεβαιωμένη.
Το σίγουρο είναι ότι τα τελευταία χρόνια και ειδικά το φετινό καλοκαίρι, το φαινόμενο των γλεντίων/πανηγυριών που κρατούν ξάγρυπνες ολόκληρες γειτονιές, έχει πάρει διαστάσεις.
Πρόκειται βεβαίως για την απόλυτη έκφραση της κουλτούρας του “εγώ να περνώ καλά και όλοι οι υπόλοιποι να πάτε …για ύπνο (που δεν θα πάτε γιατί δεν μπορείτε να κοιμηθείτε αλλά βασικά χέστηκα).
Για καπετανιλίκι με άλλα λόγια , μασκαρεμένο σε γιορτή.
Η αδιαφορία όλων των εμπλεκομένων για τους άλλους ανθρώπους (υπήρχαν ηλικιωμένοι, υπήρχαν ασθενείς, υπήρχαν ακόμα και σκυλάκια που υπέφεραν όλο το βράδυ) και στην προκειμένη περίπτωση μα και σε δεκάδες αντίστοιχες, θα ήταν σοκαριστική αν δεν μας ήταν επίσης τόσο μα τόσο οικεία και αναγνωρίσιμη.
Τη βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους μας, στα μπαρ, στα χωράφια, στις πιο απλές περιστάσεις που μπορεί από το τίποτα να εξελιχθούν σε εξαιρετικά επικίνδυνες.
Σκεφτόμουν αν τα ίδια τραβάνε τόσα χρόνια στα χωριά με τα πανηγύρια και απλώς εμείς οι κάτοικοι της πόλης δεν το καταλαβαίνουμε.
Νομίζω ότι πρόκειται για διαφορετικές καταστάσεις αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Έτσι κι αλλιώς και εκεί τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο. Τα πανηγύρια στην πλατεία του χωριού όπου συμμετείχαν και τα αγαπούσαν οι περισσότεροι χωριανοί, είχαν μια παράδοση δεκαετιών πίσω τους και συνεισέφεραν στην κοινωνική συνοχή. Τα σημερινά γλέντια θυμίζουν όλο και περισσότερο μπουζούκια με λύρα και κατά κανόνα είναι η επιτομή της αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει, καλούνται οι φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ΕΛ.ΑΣ πρωτίστως. Μα κι όσοι δίδουν άδειες για τέτοιες εκδηλώσεις. Αν δεν μπορούν να ελέγξουν κατά πόσον τηρούνται οι όροι των αδειών, ίσως θα έπρεπε να εξετάσουν το ενδεχόμενο να μην τις αδειοδοτούν.
Το ευκταίο θα ήταν να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες: να καταλαβαίνουν πότε ενοχλούν και να πράττουν τα δέοντα.
Αλλά αυτό βέβαια, εκτός από ευκταίο είναι και ανέκδοτο.
Θλιβερό, μαύρο ανέκδοτο.