Πριν λίγες μέρες κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τις «Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις». Ένα νομοσχέδιο που ο βασικός του πυρήνας θυμίζει άλλες εποχές και περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Εποχές όπου τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα ήταν στο γύψο, όπου η συλλογική κινηματική δράση και διεκδίκηση ήταν απαγορευμένη έννοια.
Μ’ ένα αυστηρό θεσμικό πλαίσιο η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιδιώκει τον «στραγγαλισμό» του δικαιώματος των εργαζομένων και των πολιτών στην απεργία και στη διαδήλωση.
Με τη γνωστή μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού, η κυβέρνηση δια στόματος και του ίδιου του πρωθυπουργού δηλώνει πως «δεν μπορούν οι λίγοι να ταλαιπωρούν τους πολλούς», πως «επιτέλους δεν μπορούν οι πολίτες να πληρώνουν τις καταστροφές των κινητοποιήσεων» και «δε γίνεται να διαταράσσεται η κοινωνικό- οικονομική ζωή»
Με βάση την παραπάνω επιχειρηματολογία προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
Αφού είναι λίγοι οι απεργοί, γιατί η κυβέρνηση φοβάται τις διαδηλώσεις;
Αφού υπάρχουν «ζημιές» σε κάποιες κινητοποιήσεις, όπως επικαλείται, γιατί δεν αναζητά τον υπαίτιο, αλλά νομοθετεί την ευθύνη στον οργανωτή της κινητοποίησης;
Αφού υποστηρίζει πως πολιτικά και κοινωνικά είναι μια φιλελεύθερη κυβέρνηση γιατί επαναφέρει το ιδιώνυμο;
Γιατί δίνει τόσο εκτεταμένες αρμοδιότητες στην αστυνομία εν έτη 2020;
Γιατί ποινικοποιεί με φυλάκιση τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις;
Και εν πάση περιπτώσει εφόσον για την κυβέρνηση πνέει ισχυρός άνεμος αισιοδοξίας για την οικονομία, γιατί βιάζεται να νομοθετήσει μέσα στο καλοκαίρι τον περιορισμό των συγκεντρώσεων ;