Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Είναι η τρίτη φορά, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, που η Ελλάδα δεν προσκαλείται σε ένα από τα φόρουμ, που έχουν οργανωθεί για τον πόλεμο της Ουκρανίας. Την πρώτη ,στη διάσκεψη του Μονάχου, ενώ μερικές μέρες μετά ο Μακρόν συγκάλεσε συνάντηση ‘αλα καρτ’ με κάποια από τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τώρα ο Κιμ Στάρμερ επέλεξε ορισμένα μέλη του ΝΑΤΟ για το ίδιο ζήτημα. Προσκλήθηκαν οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Δανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας, της Πολωνίας, της Ισπανίας, της Φινλανδίας, της Σουηδίας, της Τσεχίας και της Ρουμανίας, καθώς και ο Καναδός πρωθυπουργός και ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών. Μαζί και ο Ζελένσκι φυσικά , αλλά όχι η Ελλάδα.
Και στις δυο περιπτώσεις μένουμε με την απορία και προσπαθούμε να εξηγήσουμε την απουσία ορισμένων χωρών, κυρίως της δικής μας. Η μη πρόσκληση, σε τέτοιες σημαντικές συναντήσεις, ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Μπορεί να είναι ένας κακός οιωνός, μπορεί και όχι. Αλλά αυτό θα μάθουμε από τη…νεκροψία.
Μόνο εικασίες κάνουμε προς το παρόν. Μια πρώτη, ίσως η πιο πρόχειρη ανάγνωση, είναι ότι η Ελλάδα επιστρέφει στο πραγματικό της μπόι. Είναι το μέγεθός της τέτοιο που δεν επιβάλλει , δεν μπορεί να επιβάλλει την παρουσία της σε τέτοιες συνδιασκέψεις. Αλλά θα πείτε είμαστε εμείς…μικροί και γιατί δεν είναι η Φινλανδία, η Δανία , η Ρουμανία; Είναι, αλλά θα σου πουν αυτοί βρίσκονται στο στόμα του λύκου και υπό αυτή την έννοια είναι…καλό που δεν είμαστε εκεί!
Μια άλλη εκδοχή, που αναφέρουν κυρίως οι επικριτές της κυβέρνησης, είναι ότι η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ενταχθεί σοβαρά σε ένα άξονα και δεν είχε τις καλύτερες διπλωματικές σχέσεις πχ με την Μεγάλη Βρετανία ή πήγε τόσο κόντρα στη Ρωσία. Δηλαδή εάν ήμασταν πιο κοντά -πόσο πια!- με τους Άγγλους θα μας καλούσαν; Ή αν κρατούσαμε μια πιο φιλοπουτινική ουδέτερη στάση τότε θα ήμασταν παρόντες; Αστεία πράγματα…
Αλλά και μέχρι πρόσφατα δεν λέγαμε ότι η…Γαλλία ήταν το alter ego μας; Δεν ήταν ο Έλληνας πρωθυπουργός εκ των βασικών συνομιλητών του Μακρόν και αγοραστών οπλικών συστημάτων από το Παρίσι ; Τι συνέβη και δεν μας κάλεσε ούτε ο Γάλλος πρόεδρος; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση ούτε σε αυτό. Κι επιμένω πως δεν υπάρχει σοβαρή απάντηση λέγοντας ότι πήγαμε…κόντρα στη Ρωσία ή φανήκαμε…αντιτραμπιστές -πριν τις εκλογές- και τώρα τα μεγάλα κράτη μας…εκδικούνται. Αστεία πράγματα…
Το πιο φαιδρό φυσικά επιχείρημα που άκουσα είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι σε γενική αποδρομή , το έχουν καταλάβει οι ξένοι ηγέτες και τον έχουν κάνει…πέρα. Είναι το ίδιο επιχείρημα, αλλά από την άλλη όψη , όσων λένε ότι…μπλέκουμε και δεν έπρεπε. Όταν δεν…μας μπλέκουν πάλι πρόβλημα; Δεν παίζεται έτσι το παιγνίδι στη διεθνή σκακιέρα.
Να το ξαναπούμε. Το ότι δεν είμαστε στην ακτίνα του προβληματικού κύκλου των κρατών που απειλούνται άμεσα από τη ρωσική αρκούδα είναι καλό. Είναι όμως αρνητικό το ότι δεν ξέρουμε από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στην ευρύτερη γειτονιά μας και τι αποφασίζεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Δεν ξέρουμε -και κανείς δεν ξέρει να μας πει – τι μας ξημερώνει. Θα μου πείτε γνωρίζουν αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή; Αστεία πράγματα…
Είναι αυτονόητο πάντως ότι η ελληνική κυβέρνηση οφείλει αυτοκριτικά να αναρωτηθεί γιατί δεν καλούμαστε και σοβαρά να το αντιμετωπίσει ανησυχώντας γιατί δεν μας λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν οι φίλοι μας. Χωρίς στρουθοκαμηλισμούς και υπεκφυγές τύπου Νταγιάν («Αν θέλεις να κάνεις ειρήνη, μη μιλάς με τους φίλους. Μίλα με τους εχθρούς σου») να δει τι πραγματικά φταίει και δεν υπολογίζουν τη γνώμη μας.
Ωστόσο, το ουσιαστικό και κύριο ερώτημα δεν είναι γιατί δεν μας καλούν σε αυτά τα ‘πάρτι’. Άλλο είναι το μείζον, το σοβαρό που πρέπει να μας ανησυχεί. Οι εξελίξεις αυτές και τα όσα συμβαίνουν στην Αμερική, το μπούλινγκ εναντίον του Ζελένσκι και η πίεση να παραδοθεί αυτός στον Πούτιν και να πάρουν οι Αμερικάνοι τις σπάνιες γαίες, ενώ τον οδήγησαν οι ίδιοι σε αυτό τον πόλεμο (το 1994 στη Βουδαπέστη είχαν πιέσει τους Ουκρανούς να δώσουν τα πυρηνικά τους κι αντ’ αυτού εγγυώνται την ασφάλειά τους!) προκαλούν εύλογη ανησυχία. Είναι φανερό πως κάποιοι αλλάζουν-σχεδιάζουν ξανά τον παγκόσμιο χάρτη. Κι εκεί καραδοκούν οι ύαινες που μυρίζονται αναθεωρητικό …αίμα.
Αλλά σε ό,τι μας αφορά δείχνουν ένα ακόμη πράγμα. Πως στην πιο δύσκολη ώρα είσαι…μόνος κι έρημος. Κι αυτό πρέπει κυρίως να το συνειδητοποιήσουμε εμείς που διαβλέπουμε τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα , όταν ο Τραμπ…πιέσει τον «δικό μας» ,όποιος και να είναι, ότι…δώσε τώρα το Αιγαίο, παραχώρησε νησιά , μην κάνεις σαν μικρό παιδί, δεν έχεις χαρτιά να παίξεις! Έρχεται η ώρα μας; Ή για να το πω πιο…κρητικά…Άκου χτύπους στα Χανιά, άκου τσι κι επά κοντά!
