Ένα φαινόμενο που συχνά συναντούν πολλοί άνθρωποι είναι αυτό της επιθυμίας για γλυκό, ακόμη και όταν έχουν ήδη φάει. Η αίσθηση της πληρότητας είναι έντονη αλλά η επιθυμία για γλυκό παραμένει. Η έκφραση «το γλυκό πηγαίνει σε ξεχωριστό στομάχι» φαίνεται τελικά να έχει επιστημονική βάση, σύμφωνα με έρευνα του Max Planck Institute for Metabolism Research στη Γερμανία.
Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Science, αποκάλυψε ότι τα ίδια νευρικά κύτταρα που σχετίζονται με την αίσθηση πληρότητας είναι υπεύθυνα και για την επιθυμία για γλυκό. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, αν και τα ποντίκια είχαν φτάσει σε σημείο κορεσμού, εξακολουθούσαν να καταναλώνουν γλυκά.
Με καταγραφές από τον εγκέφαλό τους, παρατήρησαν ότι μια ομάδα νευρώνων (POCM) ενεργοποιείται όταν καταναλώνουν ζάχαρη. Αυτοί οι νευρώνες, πέρα από την απελευθέρωση σημάτων πληρότητας, εκκρίνουν και β-ενδορφίνη, η οποία ενισχύει την αίσθηση της ανταμοιβής, οδηγώντας τα να επιθυμούν τη ζάχαρη, ακόμη και όταν είναι ήδη χορτάτα.
Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της έρευνας είναι ότι η ενεργοποίηση αυτής της νευρικής οδού συνέβη μόνο όταν έτρωγαν ζάχαρη, όχι άλλα τρόφιμα. Μάλιστα, όταν οι ερευνητές εμπόδισαν την οδό, παρατήρησαν ότι σταμάτησαν να αναζητούν το γλυκό. Η αντίδραση αυτή εντοπίστηκε μόνο σε ζώα που είχαν ήδη φτάσει σε σημείο κορεσμού και όχι σε πεινασμένα. Επιπλέον, η μελέτη έδειξε ότι αυτή η αντίδραση ξεκινάει ήδη όταν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη ζάχαρης, ακόμη πριν την καταναλώσουν, ενώ η β-ενδορφίνη απελευθερώνεται ακόμα και σε εκείνα που δεν έχουν καταναλώσει ποτέ γλυκό.
Ενδεχόμενη συμβολή στη θεραπεία της παχυσαρκίας
Αναφορικά με τους ανθρώπους, οι ερευνητές πραγματοποίησαν εγκεφαλικές σαρώσεις σε εθελοντές και διαπίστωσαν ότι ενεργοποιείται η ίδια περιοχή του εγκεφάλου όταν καταναλώνουν ζάχαρη. Τα ευρήματα ενισχύουν την ιδέα ότι ο εγκέφαλός μας είναι προγραμματισμένος να μας ανταμείβει σε αυτές τις περιπτώσεις.
«Από εξελικτική άποψη, αυτό είναι λογικό: η ζάχαρη είναι σπάνια στη φύση αλλά παρέχει γρήγορη ενέργεια. Ο εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος να ελέγχει την πρόσληψή της όποτε αυτή είναι διαθέσιμη», εξηγεί ο Henning Fenselau, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας στο Max Planck Institute for Metabolism Research και της μελέτης.
Ως απόρροια των αποτελεσμάτων, θα μπορούσαν να ανοίξουν νέοι ορίζοντες σχετικά με τη θεραπεία της παχυσαρκίας. «Υπάρχουν ήδη φάρμακα που μπλοκάρουν τους οπιούχους υποδοχείς στον εγκέφαλο αλλά η απώλεια βάρους είναι μικρότερη από ό,τι με τις ενέσεις καταστολής της όρεξης. Πιστεύουμε ότι ένας συνδυασμός με αυτά ή με άλλες θεραπείες θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμος. Βέβαια, πρέπει να το διερευνήσουμε περαιτέρω», συμπληρώνει ο Fenselau.
