Τη βασική μου εκπαίδευση ως Δόκιμος Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού την έκανα πριν χρόνια στη Σχολή Μηχανικού.
Σε όλες τις σχολές Δοκίμων συνηθίζεται, όταν πηγαίνουν οι εκπαιδευόμενοι σε παράταξη, να τραγουδούν εμβατήρια. Προφανώς το ίδιο συμβαίνει και στις μονάδες Ειδικών Δυνάμεων.
Στη Σχολή Μηχανικού, το «Μακεδονία ξακουστή» το τραγουδούσαμε δέκα φορές την ημέρα. Άλλωστε δεν είναι και κανένα υπερεθνικιστικό άσμα, όπως άλλα.
Όταν όμως κάναμε εκπαίδευση, δεν τραγουδούσαμε τίποτα. Είχαμε μονάχα το νου μας να μάθουμε και να εφαρμόσουμε πιστά, τα πράγματα που έπρεπε.
Άλλωστε ήταν αδιανόητο, την ώρα που απασφάλιζε κάποιος μια νάρκη –έστω και εκπαιδευτική, να μην είναι απόλυτα συγκεντρωμένος. Πόσο, μάλλον, να τραβά βίντεο τον εαυτό του τραγουδώντας και να το αναρτά σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
Τα κινητά, ως γνωστόν, απαγορεύονται ακόμη και μέσα στις σχολικές αίθουσες – προφανώς απαγορεύονται και στον στρατό, την ώρα της εκπαίδευσης. Το ξέρει οποιοσδήποτε έχει περάσει απλώς μια μέρα σε ένα στρατόπεδο.
Αν κάποιος αξιωματικός ή υπαξιωματικός με τσάκωνε την ώρα της αποναρκοθέτησης να τραβάω επιπόλαια βίντεο τον εαυτό μου – τραγουδώντας ή μη, θα βρισκόμουν εκτός Σχολής Μηχανικού με συνοπτικές διαδικασίες.
Άσχετα αν το ρεπερτόριό μου ήταν κάποιο εμβατήριο ή ένα σουξέ του Βασίλη Τερλέγκα.
Η τιμωρία μου θα ήταν υπεύθυνη και πατριωτική στάση. Θα προστάτευε εμένα, τους συναδέλφους μου αλλά και τον Ελληνικό Στρατό. Γιατί καμιά ζωή δεν πρέπει να μπαίνει σε κίνδυνο σε καιρό ειρήνης, δίχως λόγο. Δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο απ’ την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Κι ας μην ξεχνάμε πως ζούμε σε μια χώρα με δημογραφικό πρόβλημα.
Δυσκολεύομαι να φανταστώ τι θα έλεγαν στους δικούς μου οι αξιωματικοί του στρατού, αν με παρέδιδαν σ’ αυτούς ανάπηρο ή νεκρό· σίγουρα πάντως όχι κάτι του στιλ «να είστε περήφανοι, γιατί το παιδί σας μπορεί να πήγε τσάμπα σε καιρό ειρήνης, αλλά πήγε τραγουδώντας εμβατήρια».
Αυτά θα τα έλεγαν οι χρήστες του facebook.
Γιατί άλλο να κάνεις μπάντζι στην Αράδαινα κι άλλο να είσαι στον στρατό· εκεί κάποιοι είναι υπεύθυνοι για την εφαρμογή των κανόνων και υπόλογοι για οτιδήποτε σου συμβεί.
Για το παλικάρι απ’ τα Σφακιά δεν έχω κάτι να πω, πέρα από το ότι μου έγινε συμπαθής διαβάζοντας τα γραπτά του κείμενα. Αν μη τι άλλο, θέλει θάρρος να διαχωρίζεις τον πατριωτισμό απ’ τον φασισμό, κι αυτός το έκανε με παρρησία σε μια απ’ τις αναρτήσεις του.
Κατά τα λοιπά, στη χάβρα των μέσω κοινωνικής δικτύωσης έχουμε χάσει από καιρό τη νόρμα μας και την ικανότητα να διακρίνουμε το ουσιώδες απ’ το δευτερεύον.
Έτσι η απερισκεψία αποκαλείται πατριωτισμός και η ευσυνείδητη εφαρμογή των κανόνων βαφτίζεται προδοσία.
Η ποινή για τη μη τήρηση συγκεκριμένων κανόνων εμφανίζεται ως ποινικοποίηση του εθνικού φρονήματος στις Ειδικές Δυνάμεις! Και επάνω σε αυτή τη διαστρέβλωση πολιτικολογούν ακόμη και κόμματα εξουσίας.
Ας ξανασκεφτούμε τι είδους πρακτικές θέλουμε να εφαρμόζουν οι αξιωματικοί του στρατού, όταν οι ζωές των δικών μας παιδιών βρεθούν να εξαρτώνται από αυτές.
Γιατί για το παιδί του άλλου, η κριτική είναι εύκολη.
