Δε θυμόμουν να έχω τα γενέθλιά μου εκείνη την ημέρα, ομολογώ ότι με αιφνιδίασε το μήνυμα. Μόλις συνδέθηκα στο facebook και η κοκκινωπή ένδειξη στο εικονίδιο των μηνυμάτων με καλούσε να διαβάσω το καινούργιο εισερχόμενο. «Λευτέρη, δημιουργήσαμε ένα βίντεο με μερικές από τις αναμνήσεις σας. Απ’ όλους μας εδώ στο facebook, χαρούμενα φεϊσμπουκογενέθλια!»
Ολόχαρο για την περίσταση, το facebook «γιόρταζε» την επέτειο της εγγραφής μου, αποκαλώντας την «γενέθλια». Ίσως και να ‘χει δίκιο· μήπως σαν τότε δε γεννήθηκε το ηλεκτρονικό μου προσωπείο, πριν από κάποια χρόνια; Κι αλήθεια, πόσοι και πόσοι άνθρωποι δε γνωρίζουνε περισσότερα πράγματα για τη διαδικτυακή μου περσόνα παρά για τον πραγματικό εαυτό μου; Πόσοι έχουν, άραγε, «επικοινωνήσει» κατά καιρούς με το ολόγραμμά μου, ενώ ταυτόχρονα με προσπερνούνε στο δρόμο, δίχως ν’ αναγνωρίζουνε τη φυσική μου παρουσία; Πόσοι αγνοούνε τη φωνή μου, το μπόι μου, τα τικ μου και την κορμοστασιά μου, ενώ γνωρίζουνε πού έφαγα, τι ήπια, με ποιον διασκέδασα, πότε δήλωσα θλιμμένος και πότε πανηγύρισα μια νίκη της ποδοσφαιρικής ομάδας μου;
Το facebook, σαν ηλεκτρονική μου μήτρα, γιορτάζει τα «γενέθλιά» μου, λοιπόν, εξισώνοντάς τα με τα φυσικά μου γενέθλια. Άλλωστε, ακόμα κι αν κάποια στιγμή αποδημήσω, ο (αυτονομημένος) λογαριασμός μου στο facebook ίσως να συνεχίσει να υπάρχει· να δέχεται μηνύματα, ειδοποιήσεις, σχόλια, να του αφιερώνονται τραγούδια και καρτούλες και να γιορτάζει «γενέθλια», μέχρι να τον «πεθάνει» το facebook. Σε πόσους, άλλωστε, δεν έχει συμβεί ήδη;
Το δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης γνωρίζει και τις «αναμνήσεις» μου. Μάλιστα, τις αξιολογεί και σταχυολογεί σε βίντεο όσες αυτό κρίνει ότι αξίζουνε τον κόπο. Με προσκαλεί να τις δούμε «παρέα», εμένα, τον πραγματικό Λευτέρη, ώστε να μετενσαρκωθούν από ηλεκτρονικά ίχνη που είναι και να μου εντυπωθούνε σαν αληθινές μου αναμνήσεις. Δε χρειάζεται εγώ να θυμούμαι πια, το κάνει το λογισμικό για εμένα.
Άλλωστε, λογισμικά έχουν από καιρό αναλάβει να σκέφτονται για εμένα και να μου δίνουνε μασημένη την πνευματική μου τροφή· το πολύ πολύ εγώ να την αναμασήσω, με την ψευδαίσθηση πως είναι πρωτογενής, δική μου σκέψη. Ίσως κάποια μέρα ένα λογισμικό να ερωτεύεται, να θυμώνει, να καβγαδίζει, να συμφιλιώνεται, να ταξιδεύει, να ονειρεύεται, ν’ απογοητεύεται και να ενθουσιάζεται για εμένα.
Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, βρε facebook. Κι αφού μου ‘κανες δώρο το βίντεο με τις «αναμνήσεις» μας, θα σου «ανεβάσω» κι εγώ αυτό το χρονογράφημα, να με θυμάσαι.
Από το αρχείο του Λευτέρη Κουγιουμουτζή στην «Εφημερίδα των Συντακτών»
