Με ενδιαφέρον ξεφυλλίζω τον συστημικό Τύπο αυτού του Σαββατοκύριακου.
Βλέπω ότι σε αρκετές από τις εφημερίδες του συγκεκριμένου χώρου υπάρχει επιτέλους σαν σοβαρή πιθανότητα η εκλογή της Λεπέν στη Γαλλία.
Λογικό μετά τους δημοσιογραφικούς εξευτελισμούς που έχουν υποστεί,οι εφημερίδες μας και τα μίντια γενικότερα τα τελευταία χρόνια,να φυσάνε πια και το… γιαούρτι.
Ποιος θα ξεχάσει τα “έγκυρα” γκάλοπ που έβγαζαν πριν το ελληνικό Δημοψήφισμα του 2015,τις κοινωνικές ομάδες που δήθεν ήταν “υπέρ του ΝΑΙ”;
Το λιβανιστήρι στον Ντάιζελμπλουμ και όλα τα παραλειπόμενα που έφεραν τελικά το “double score” του ΟΧΙ πάνω στο ΝΑΙ;
Ποιος μπορεί να ξεχάσει επίσης τις “έγκυρες” προβλέψεις των ίδιων Μέσων στο Δημοψήφισμα του Brexit.Τότε που πήγαμε για ύπνο με το “Οι Βρετανοί πολίτες είναι υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση”,για να ξυπνήσουμε με ένα BREXIT από εδώ μέχρι το Λονδίνο;
Ποιος θα ξεχάσει ακόμη τις προβλέψεις για τις αμερικανικές εκλογές του 2016,τότε που τις πρώτες πρωινές ώρες στα ελληνικά Media η Χίλαρι είχε πιάσει ήδη στασίδι στο Λευκό Οίκο και όταν βγήκε ο ήλιος είδαμε όλοι τον Τραμπ να πανηγυρίζει;
Επειδή λοιπόν το αστείο έχει επαναληφθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια,τώρα για πρώτη φορά παρατηρείται από τον συστημικό Τύπο μια προσπάθεια να μην καταρρεύσει εντελώς η αξιοπιστία του.
Όχι ότι δεν παίρνουν ανοιχτά το μέρος του Μακρόν.
Αυτό είναι δεδομένο.
Απλά όσον αφορά την έκβαση των εκλογών στη Γαλλία κρατούν μικρό καλάθι.
Αρχίζουν να συζητούν και το ενδεχόμενο μιας προέδρου από τη “λαϊκιστική Δεξιά”,όπως αποκαλούν στην καλύτερη περίπτωση το χώρο της Λεπέν ή “Ακροδεξιά” όπως τον αποκαλούν οι πιο φανατικοί του συστήματος των Αγορών.
Εμείς φυσικά και δε χαιρόμαστε με την άνοδο της Λεπέν και της κάθε Λεπέν,ειδικά σε χώρες- πυρηνικές δυνάμεις,όπως η Γαλλία.Αλλά ούτε και φοράμε πλερέζες.
Απλά βλέπουμε το φαινόμενο σαν το αποτέλεσμα μιας εξέλιξης που θα κατέληγε αργά ή γρήγορα εκεί,όπως κατέληξε και στο Μεσοπόλεμο στα Καθεστώτα του Μουσολίνι,του Χίτλερ,του Μεταξά,του Φράνκο,του Σαλαζάρ,του Ατατούρκ και όλων των άλλων αντίστοιχων Ηγετών που σφράγισαν με την παρουσία τους την εποχή εκείνη.
Δεν πιστεύουμε στα “ιστορικά λάθη” αλλά στο ότι η Ιστορία έχει κάποιους κανόνες,βασικότερος εκ των οποίων είναι ότι όταν οι συνθήκες επαναλαμβάνονται,τα αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να μην επαναλαμβάνονται και αυτά.
Όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και αυτός είναι ο λόγος που κάνει την Ιστορία μια ιδιαίτερη επιστήμη γιατί δεν μπαίνει σε κουτάκια όπως οι υπόλοιπες,όμως σε κάθε περίπτωση η δυναμική των πραγμάτων κάπου επαναλαμβάνεται.
Η κατάρρευση των Δυνάμεων της Αγοράς
Για να υπάρχει φιλελεύθερο μοντέλο της αγοράς προφανώς θα πρέπει να υπάρχει …αγορά.
Δηλαδή άνθρωποι με εισοδήματα που θα τα χρησιμοποιούν για να παίζεται το “παιχνίδι”.
Αυτή η συνθήκη σε κάποιες ιστορικές περιόδους -σε εκείνες της ευμάρειας- υπάρχει σε σημαντικό βαθμό.Σε άλλες ιστορικές περιόδους -όπως κακή ώρα σαν τη δικιά μας- δεν υφίσταται.Γιατί απλά ο πλούτος έχει μαζευτεί σε πολύ λίγα χέρια.
Άρα θα πρέπει να έρθουν στα πράγματα δυνάμεις που θα βοηθήσουν στην αναδιανομή του πλούτου,σε κάποιο βαθμό.Αυτές οι δυνάμεις σίγουρα δεν είναι εκείνες που ευνόησαν στη δημιουργία της τεράστιας ανισορροπίας. Αυτό λέει τουλάχιστον η λογική.
Έτσι έχουμε μπει σε μια κατάσταση,από την οποία εδώ και πάνω από μια δεκαετία δεν μπορεί να βγει ο Ανεπτυγμένος Κόσμος.
Δε μιλάμε για την Ελλάδα που είναι το ακραίο της παράδειγμα.Μιλάμε γενικά για το δυτικό κόσμο.Απόδειξη ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα το πρόβλημα,όπως παρουσιάζονταν κάποτε από τους εγχώριους τηλε-διανοούμενους,είναι το ότι από τη μία χώρα στην άλλη εκλέγονται πολιτικοί που δεν είναι οι αγαπημένοι των Αγορών.
Σαλβίνι στην Ιταλία,Τζόνσον στην Βρετανία,Τραμπ στις ΗΠΑ,Όρμπαν στην Ουγγαρία …ακόμη και ο Τσίπρας με τον Καμμένο στην Ελλάδα.
Γενικά όπου στήνεται κάλπη σκεπτικιστές πολιτικοί (ας τους χαρακτηρίσουμε έτσι) ανεξάρτητα αν τοποθετούνται Δεξιά ή Αριστερά,παίρνουν πολύ σοβαρά ποσοστά,που σε αρκετές περιπτώσεις τους δίνουν και την εξουσία.
Όμως ακόμη και όταν χάνουν,όπως ο Τραμπ στις ΗΠΑ στις τελευταίες εκλογές ή η Λεπέν σήμερα στη Γαλλία,δεν παύει να έχουν ένα μεγάλο μέρος της αποδοχής της κοινωνίας.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Κλείνουμε λοιπόν με την -ας πούμε- πρόβλεψη ότι τελικά η Λεπέν δε θα πάρει την Προεδρία στη Γαλλία.Όχι γιατί δεν έχει ρεύμα αλλά γιατί η Γαλλία είναι ένας πολύ κεντρικός παίκτης του παγκόσμιου Συστήματος,μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ,που μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε νέα δεδομένα στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα.
Σε κάθε περίπτωση όμως,ακόμη και με μια ενδεχόμενη νίκη Μακρόν,οι Δυνάμεις της Αγοράς θα έχουν υποστεί ένα ακόμη πλήγμα στο προφίλ τους.