Μια ιδιαίτερη κατηγορία οδηγών αποτελούν αυτοί που μας αναβοσβήνουν τα φώτα καθώς μας πλησιάζουν από πίσω με το αυτοκίνητό τους, προκειμένου να παραμερίσουμε και να μας προσπεράσουν – συνήθως με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ευδοκιμούν συνήθως στην αριστερή λωρίδα του εθνικού δικτύου, αλλά ενίοτε απαντώνται και σε επαρχιακούς δρόμους.
Οι πιο… μερακλήδες από αυτούς θα μας αναβοσβήσουν τα φώτα από μεγάλη απόσταση, προειδοποιώντας μας εγκαίρως για την έλευση της σπουδαιότητάς τους.
Οι πιο επίμονοι, πάλι, θα μας πλησιάσουν σε απόσταση μερικών εκατοστών και είναι ικανοί να κάψουν τις λάμπες τους από το άναψε-σβήσε, μέχρι να το πάρουμε απόφαση να βγούμε από το διάβα τους.
Δεν έχει σημασία αν εμείς εκείνη την ώρα επιχειρούμε επίσης προσπέραση ή αν βρισκόμαστε εντός του νόμιμου ορίου ταχύτητας, δίχως να πηγαίνουμε υπερβολικά αργά παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία.
Ούτε αν το άγχος και η πίεση που μας μεταφέρουν, δίχως κανέναν προφανή λόγο – τουλάχιστον στα αδαή μας μάτια, μπορούν να προκαλέσουν τροχαίο δυστύχημα με μοιραίες συνέπειες.
Μάλλον οι οδηγοί αυτοί αποτελούν μια ανώτερη οδική κάστα, ένα είδος γαλαζοαίματων του οδοστρώματος, στους οποίους ανήκουν οι εθνικές και επαρχιακές οδοί «κληρονομικώ δικαιώματι» .
Κι εμείς οι υπόλοιποι, ως ενοχλητικά κι ασήμαντα μυρμήγκια, πρέπει να παραμερίσουμε και να υποκλιθούμε μπρος στην οδηγική τους ανωτερότητα και στη μεγαλοπρέπεια της πολυσχιδούς τους προσωπικότητας.
Κάποιες φορές μάλιστα θα καρφώσουν και το περισπούδαστο βλέμμα τους με περιφρόνηση επάνω στις ταπεινότητές μας την ώρα που μας προσπερνούν, εμάς τα αδιάφορα σκουλήκια που τολμήσαμε να βάλουμε τις παρακατιανές μας ρόδες στον ίδιο τάπητα με τις δικές τους.
Και στη συνέχεια θα πατήσουν τέρμα γκάζι προς τον θάνατο, αναζητώντας και κανέναν καημένο για να τον πάρουν μαζί τους στον άλλο κόσμο.
