Με μια συναισθηματική αναφορά σε όλους τους συντρόφους και συνοδοιπόρους ξεκίνησε την ομιλία του στη χθεσινή Νομαρχιακή Συνέλευση του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής ο Φραγκίσκος Παρασύρης.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον Λάμπρο Αντωνόπουλο και τον Ανδρέα Σπυρόπουλο, στα νέα μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής, στελέχη της νέας γενιάς που επωμίζονται μεγάλο βάρος για την πολιτική και οργανωτική πορεία του κόμματος.
Παράλληλα, αναφέρθηκε προσωπικά στα στελέχη που βρισκόταν στη γεμάτη αίθουσα του Ξενοδοχείου ΙΒIS, «είστε οι άνθρωποι που είχα την τύχη πολλούς απ’ αυτούς να τους συναντήσω αυτά τα χρόνια, να τους γνωρίσω προσωπικά και να καταλάβω τόσο εγώ από τα χρόνια της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, όσο και όλοι, είτε από την ΠΑΣΠ, είτε στο συνδικαλισμό, είτε στην αυτοδιοίκηση, ότι όλοι μαζί μοιραζόμαστε μια κοινή παράδοση, αγωνιστικότητας και επιδίωξης για πρόοδο. Και νοιώθω ότι σήμερα στην αναγεννητική φάση που βρίσκεται το Νέο ΠΑΣΟΚ, ότι οι άνθρωποι αυτοί παραδίδουν στη γενιά μας, τη γενιά των 30άρηδων και 40άρηδων, μαθήματα πολιτικής με μια βαριά κληρονομιά, η οποία όμως μας ενώνει. Διότι τι άλλο είναι αυτό πέρα από το κοινό παρελθόν, το κοινό παρόν και ανάγκη για ένα κοινό μέλλον. Κι αυτό συμβολίζεται στο πρόσωπο του Προέδρου μας του Νίκου Ανδρουλάκη».
Δύο διαφορετικοί κόσμοι αποκρυσταλλώθηκαν στη ΔΕΘ
«Στον απόηχο της ΔΕΘ», υπογράμμισε ο Φραγκίσκος Παρασύρης, «αποκρυσταλλώθηκαν οι άξονες, οι απόψεις και τελικά αναδείχθηκαν οι διαχωριστικές γραμμές δύο διαφορετικών κόσμων. Απ’ τη μια πλευρά ένας πρωθυπουργός σε εμφανή πλέον πανικό από τα αδιέξοδα και τα εμπόδια που ολοένα και φουντώνουν, σε μια πλήρως αντιθεσμική πορεία γύρω από το σκάνδαλο των υποκλοπών, προσπαθώντας όμως να διατηρηθεί στην εξουσία. Κι από την άλλη ένας πρώην πρωθυπουργός που με την παρουσία θύμισε άλλες εποχές, λαϊκισμού και υποσχεσιολογίας, που δημιούργησε πάλι περισσότερο ερωτήματα και φόβους καθώς ακόμα δεν αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις όσων υπόσχεται χωρίς μέτρο».
Το πεδίο που δημιουργείται για το ΠΑΣΟΚ
«Σε αυτές τις πολιτικές συμπληγάδες δημιουργείται το δικό μας πεδίο. Το ΠΑΣΟΚ που οφείλει να απαντήσει και να καλύψει το κενό μεταξύ αυτών των δύο αντιλήψεων, να καλύψει το μεσαίο χώρο, το χώρο της λογικής, χωρίς μύθους, πειραματισμούς και ανευθυνότητα».
Κυρίαρχο ζητούμενο η πολιτική αυτονομία
«Όχι με όρους εκλογικούς ή κομματικούς αλλά προγραμματικούς. Η πολιτική αυτονομία πρέπει να ενισχυθεί να γίνει προγραμματική αυτονομία και αυθυπαρξία, με ένα πρόγραμμα διακριτό, δημοκρατικό, εξισορρόπησης των θεσμικών λειτουργιών με ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό που θα απαντά στις πραγματικές ανάγκες της χώρας και θα ορίζει το μέλλον των επόμενων γενιών.
Μόνο η πολιτική αυτονομία αποκτά περιεχόμενο και δίνει την καλύτερη απάντηση όχι μόνο στο πολιτικό κενό και στην ευθύνη που έχουμε να το καλύψουμε, αλλά και στο ερώτημα που καλούμαστε καθημερινά να απαντήσουμε: για το τι θα κάνουμε μετά τις εκλογές».
Τι θα κάνουμε μετά τις εκλογές;
«Κι επειδή αυτήν την ερώτηση καλούμαστε να την απαντούμε καθημερινά θέλω να κάνω μια επισήμανση σε όλους τους ευαίσθητους της μιας και της άλλης πλευράς. Να τους μιλήσω για την υπευθυνότητα του χώρου μας, και να τους απαντήσω ότι το ζήτημα των συνεργασιών το προσεγγίζουν με επιδερμικότητα.
Να τους υπενθυμίσουμε, επομένως, ότι το 2016 ψηφίστηκε η απλή αναλογική με το πρόσχημα της αντιπροσωπευτικότητας και της κουλτούρας συνεργασιών που έπρεπε να αναπτυχθεί, όπως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, όλη η προσπάθεια ήταν προσχηματική, διότι το 2019 στη Συνταγματική Αναθεώρηση το άρθρο για το σχηματισμό κυβερνήσεων ούτε προτάθηκε ούτε αναθεωρήθηκε. Γεγονός που σημαίνει ότι μόλις σε 3 μέρες πρέπει να σχηματιστούν κυβερνήσεις συνεργασίας.
Κανένας δεν θυμήθηκε τότε να πει ότι με βάση τον εκλογικό νόμο τα κόμματα δεν μπορούν ουσιαστικά να συνεννοηθούν για αποτελεσματική κυβέρνηση με ατζέντα διακριτή. Αλλά μοιράζονται καρέκλες κι οδηγούμαστε πάλι σε έναν νέου τύπου κοινοβουλευτισμό με συνεργασίες ελαστικών συνειδήσεων που τελικά καταλήγουν σε ελαστικότητα των θεσμών και αλλοίωση των θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος. Παρουσιάζονται, λοιπόν, ως υπεύθυνοι και ευαίσθητοι όταν έχουν οδηγήσει τη χώρα σε αυτό το συνταγματικό παράδοξο να απαιτούμε κυβερνήσεις συνεργασίας 3 ημερών και να ζούμε την αποκλίνουσα πορεία μεταξύ της συνταγματικής τάξης και της πολιτικής πρακτικής ως απολύτως ορθή πολιτική διαδικασία».
