Δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια η θλίψη και η συγκίνηση που έχει προκαλέσει ο ξαφνικός, για όλους εμάς που δεν γνωρίζαμε τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας της, αδόκητος θάνατος της Φώφης Γεννηματά. Πλήθος κόσμου χωρίς κομματικό ή ιδεολογικό χρωματισμό συρρέει από το πρωί Τετάρτης στις 10 στη Μητρόπολη Αθηνών για το ολιγόωρο λαϊκό προσκύνημα μέχρι την εξόδιο ακολουθία και τον ενταφιασμό της στον οικογενειακό τάφο της οικογένειας Γεννηματά στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, που υπενθυμίζει την «κατάρα» των ανθρώπων να φεύγουν νέοι από τον καρκίνο.
Φίλοι και συμπολίτες, ανήκουν ή δεν ανήκουν στον πολιτικό χώρο που εκπροσωπούσε η Φώφη Γεννηματά, δηλώνουν σοκαρισμένοι. Στα σπίτια, στα καφενεία, στις παρέες δεν υπήρχε άλλη συζήτηση παρ’ εκτός του απίστευτου της είδησης της αποδημίας της Φώφης Γεννηματά. Και όλοι αναφέρονται στη δυναμική παρουσία που έδειχνε το τελευταίο διάστημα και στις δυναμικές ανακοινώσεις που έβγαζε μέσω με των συνεργατών της από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν και έδινε την ύστατη μάχη, όπως έκανε όλα τα τελευταία 13 χρόνια από τότε που διαγνώσθηκε για πρώτη φορά ο καρκίνος.
Άνθρωποι που συνεργάζονταν μαζί της στο ΚΙΝΑΛ μάς μίλησαν για την αγωνία της να παραμείνει ζωντανό το ενωτικό εγχείρημα που η ίδια ξεκίνησε από το 2015, όταν παρέλαβε το κόμμα της στο 4,68% και το πήγε μετά από μεγάλη προσπάθεια στο 8,10%. Το έκανε όμως με πυγμή αλλά και με τον ανθρώπινο τρόπο που προσέγγιζε τα πράγματα.
Φορέας βαρέος πολιτικού ονόματος, δημιούργησε τον δικό της χώρο στην οικογενειακή και προσωπική πολιτική της ιστορία. Δεν ήταν μόνο «η κόρη του Γεννηματά». Έγινε η Φώφη, χωρίς λούσα και λιμουζίνες. Με το fiat cinquecento να ξεκινάει τις πολιτικές της περιοδείςς στην αρχή της καριέρας της και με αυτό να πηγαίνει στο υπουργείο. Μια πολιτικός της διπλανής πόρτας που όμως δεν ξέχασε τις μεγάλες πολιτικές και οικογενειακές αξίες.
Συνηθίζεται στους επικήδειους αποχαιρετισμούς «ο νεκρός να δεδικαίωται» ούτως ή άλλως, από σεβασμό στην αποδημία προς το επέκεινα, στην αιώνια πια παντοτινή απουσία. Με τη Φώφη Γεννηματά όμως η δικαίωση δεν έρχεται μετά θάνατον. Μπορεί να μην πρόλαβε να υλοποιήσει όλους τους στόχους που ίσως να είχε θέσει, ωστόσο, σε ένα δυστοπικό πολιτικό και κοινωνικό τοπίο που βιώσαμε -συμβολικά το 2008 που ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση συμπίπτει με τη διάγνωση της ασθένειάς της, η Φώφη Γεννηματά κράτησε ψηλά τη σημαία της πολιτική αξιοπιστίας, δίνοντας το παράδειγμα.
Και το έκανε με αξιοπρέπεια και με το λαμπερό χαμόγελό της. Και τα ανεπιτήδευτα και αληθινά χαμόγελα δεν σβήνουν ποτέ…