“Smetto Quando Voglio”/”I can quit whenever I want” (o αγγλικός τίτλος),είναι ιταλική τριλογία ταινιών του Sydney Sibillia,που προβλήθηκαν την τριετία ’14-’17.
Πλοκή
Ο Pietro Zinni είναι 37χρονος Ιταλός ερευνητής στη Νευροβιολογία.
Όμως αυτό δεν αρκεί για να του δώσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.
Τα φέρνει δύσκολα βόλτα,ζώντας στη Ρώμη με την κοπέλα του που είναι κοινωνική λειτουργός.
Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμη χειρότερα όταν για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τις δικές του ικανότητες,χάνει την χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου και πρακτικά μένει στον δρόμο.
Τότε σκέφτεται να βγάλει λεφτά φτιάχνοντας …smart drugs.
Χάπια από αυτά που καταναλώνει στα Clubs η νεολαία και που ενώ είναι ψυχότροπα, δεν βρίσκονται στη λίστα των απαγορευμένων ουσιών του κράτους.
Τουλάχιστον όχι μέχρι να τα βρει η ειδική ομάδα της Αστυνομίας και να τα περάσει κι αυτά στον κατάλογο των απαγορευμένων ουσιών.
Γι’αυτή την μπίζνα που θα του αποφέρει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ,χρειάζεται τους καλύτερους.
Στρατολογεί έτσι μια σειρά από φίλους του,όλοι με διδακτορικά σε διάφορες επιστήμες,από Μακροοικονομία και Στατιστική,μέχρι Χημεία Φαρμάκων,Ανθρωπολογία,Κλασσική Φιλολογία και Αρχαιολογία,που όλοι τους όμως ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας.
Άλλοι δουλεύουν “μαύρα” σε βενζινάδικα τις νύχτες,άλλος στα έργα του Δήμου της Ρώμης,άλλος σε Τσίρκο και ο…Master της Χημείας στη λάντζα Κινέζικου Εστιατορίου,όπου το όνειρο του είναι σε έξι μήνες -αν όλα πάνε καλά- να γίνει κανονικός σερβιτόρος των 700 ευρώ και του ενός ρεπό την εβδομάδα.
Πρόκειται για μια Μαύρη κωμωδία,ίσως την καλύτερη της τελευταίας 20ετίας για το ιταλικό σινεμά,που έγινε σίκουελ με άλλα δύο φιλμ.
Αφού πρώτα η “Συμμορία των Επιστημόνων” κατέληξε στη φυλακή για να δικαιωθεί στο τέλος της τρίτης ταινίας.
Τα παιδιά της Μεσαίας Τάξης
Κεντρικό σημείο του σεναρίου,που έκανε την Τριλογία του “Smetto Quando Voglio” να κάνει τεράστια επιτυχία,είναι το κυρίαρχο ζήτημα των τελευταίων 20-30 ετών στις δυτικές κοινωνίες.
Αφού πρώτα αυτές μετατράπηκαν σε κοινωνίες της Μεσαίας Τάξης,δηλαδή τα εργατικά στρώματα συρρικνώθηκαν (στην Ελλάδα,απουσία σοβαρού βιομηχανικού τομέα,κυρίως οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι) και έγιναν μαζικά μικροαστοί ή και σε κάποιες περιπτώσεις όποτε η εποχή το επέτρεπε και μεσοαστοί,με τη λογική ότι ο πρωτογενής τομέας λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης δεν χρειαζόταν πια τόσα πολλά εργατικά χέρια,ενώ τα φτηνά βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα οι ανεπτυγμένες χώρες μεταπολεμικά τα εισήγαγαν από τον Αναπτυσσόμενο Κόσμο,στη συνέχεια και από ένα σημείο και μετά το σύστημα δεν μπορούσε πια να δώσει ανάλογες θέσεις εργασίας στα παιδιά της (διευρυμένης) Μεσαίας Τάξης,που το ίδιο δημιούργησε.
Παιδιά που συνήθως είχαν σπουδάσει,είχαν σίγουρα περισσότερες δεξιότητες από τα αντίστοιχα των παλαιότερων γενεών αλλά βρέθηκαν να είναι εκτός αγοράς εργασίας.
Με μισθούς της πείνας,συνθήκες επισφαλούς εργασίας και κυρίως σε τομείς που καμία σχέση δεν είχαν με αυτό που σπούδασαν (βλ.Φιλμ) ή αυτό που θα ήθελαν να κάνουν.
Πρόκειται δηλαδή με λίγα λόγια για το κυρίαρχο εδώ και χρόνια πρόβλημα των Ανεπτυγμένων Κοινωνιών,που στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Νότου παίρνει διαστάσεις πανδημίας (χειρότερης και από αυτής του Covid).
Από την τοξικότητα της κοινωνίας της εποχής μας και την αύξηση της βίας,μέχρι τα διάφορα “άλλα ντ’αλλων” κινήματα τύπου “Αντιεμβολιαστές”,”Εισβολείς στο Καπιτώλιο” κτλ η πραγματική αιτία είναι μία:
Το Σύστημα δείχνει να έχει κολλήσει στη…λάσπη.Δεν μπορεί να προσφέρει εξέλιξη στους πολλούς.Δεν πάει ούτε μπρος,ούτε πίσω…
