Πρώτο κείμενο της νέας χρονιάς και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το απαισιόδοξο των απόψεων μου.Η πραγματικότητα όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια.
Η κεντρική φωτογραφία του κειμένου αυτού είναι από τη Νάπολη της Ιταλίας,είναι από τα Χριστούγεννα του 2020 αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και από τα Χριστούγεννα του …1920,αν απλά την αποχρωματίζαμε και τη μετατρέπαμε σε μια ασπρόμαυρη vintage.
Ουρές πεινασμένων που περιμένουν το συσσίτιο της εκκλησίας.
Δημοσιευμένη στη “La Repubblica”,ιστορικό έντυπο της ιταλικής κεντροαριστεράς,που όμως είναι αρκετά …mainstream κι όχι τίποτα το εξτρεμιστικό.
Για να μη νομίσει κανείς ότι πρόκειται για την κλασική αντι-πληροφόρηση των “ακραίων”.
Εξάλλου ανάλογες φωτογραφίες βλέπουμε δημοσιευμένες και σε όλα τα σάιτ και εφημερίδες της πρώτης σειράς των ανεπτυγμένων χωρών.Φωτογραφίες από τους εξαθλιωμένους της “Corona-Crisis” στις ΗΠΑ, (βλ.φωτό από Λος Άντζελες) ή σε πόλεις της Ευρώπης.
Θα μου πει κάποιος: “Μα εδώ ακούστηκε ότι υπάρχουν πάνω από 300 άστεγοι στο Ηράκλειο…τση Κρήτης,στις μεγαλουπόλεις του πλανήτη τι να περιμένεις;”.
Όντως να περιμένω;
Να αλλάξουμε πολιτική ή μήπως να καταλάβουμε ότι ζούμε στον 21ο αιώνα,στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση και ότι όπως συνέβη και σε όλες τις προηγούμενες Βιομηχανικές Επαναστάσεις,έτσι και τώρα κάποιοι…”περισσεύουν”;
Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση
Θυμάμαι μια συζήτηση του Μπιλ Κλίντον με τον Λάρρυ Κινγκ (εκείνον με τις τιράντες),ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90,ο …Βασίλης ο Κλίντον μόλις είχε εκλεγεί,ήταν φρέσκος,λίμπεραλ κι ωραίος και τον ακούγαμε κι εμείς εδώ στις επαρχίες της Αυτοκρατορίας μήπως και διαφωτιστούμε λίγο.
Είχε πει λοιπόν ένα πολύ ωραίο.
Στην ερώτηση του Κινγκ για το τι ήταν αυτό που έκανε το δικό τους Σύστημα να επιβιώσει, ενώ εκείνο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού να καταρρεύσει (ήταν η εποχή λίγο μετά την Πτώση του Τείχους),ο Κλίντον απάντησε απλά και κατανοητά:
“Γιατί εμείς μπορέσαμε να αλλάξουμε, εκείνοι όχι.”
Προφανώς και ήταν έτσι.
Αυτό που λέμε “Δυτικό Σύστημα”,δηλαδή η Φιλελεύθερη Δημοκρατία,προχωρούσε με το δίπολο Κυβέρνηση-Αντιπολίτευση.
Το σχήμα δηλαδή Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση ήταν ενεργό.
Εσύ από την καρέκλα της εξουσίας αποφάσιζες κάτι,υπήρχε αμέσως ο αντίλογος και στο τέλος μετά από μια συζήτηση στην κοινωνία συνήθως γινόταν κάτι το ενδιάμεσο,πηγαίναμε δηλαδή στη σύνθεση.
Θέση λοιπόν,Αντίθεση,Σύνθεση.
Στο ανατολικό μπλοκ αντίθετα πολιτική έκανε αυστηρά το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος,με το Κόμμα να είναι ένα φυσικά,με έναν Ηγέτη,που συνήθως όσοι του πήγαιναν κόντρα (δηλαδή είχαν άλλες απόψεις,έστω και ελάχιστα διαφορετικές),σβήνονταν ακόμη κι από τις φωτογραφίες.
Η αδυναμία εξέλιξης ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην κατάρρευση.
Φοβάμαι ότι κάτι ανάλογο ζούμε και στη σημερινή “Δημοκρατία.02”.
Τη Δημοκρατία δηλαδή στην Εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.
Στην Έκδοση 2000.
Υπάρχει μόνο μία άποψη και καμία άλλη.
Εικόνα:”Δημοκρατία 0.2″-Ψίχουλα για τους πολλούς.Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Σύγκρουση
Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο,θα πρέπει να βγάλουμε από την εξίσωση τον “Κορωνοϊό”.Η ιστορία αυτή απλά επιταχύνει τις εξελίξεις.Οι πολιτικές που εφαρμόζονται τώρα στην Πανδημία,δεν εφαρμόζονται στην ουσία τώρα για πρώτη φορά.Υπάρχουν εδώ και πάνω από μια δεκαετία.Απλά τώρα θα τρέξουν ακόμη περισσότερο.
Δεύτερο σημείο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε.
Δεν υπάρχει σύγκρουση Δεξιάς-Αριστεράς.
Ούτε καν Πλουσίων-Φτωχών.
Αυτά είναι σε φάσεις που το σύστημα κυλάει ομαλά και συγκρούονται οι τάξεις για το ποιος θα πάρει και πόσα από την Ανάπτυξη.
Τώρα δεν υπάρχει καμιά Ανάπτυξη,τώρα παίζουμε τις …”Μουσικές Καρέκλες” και απλά προσπαθούμε όλοι να μην βγούμε εκτός παιχνιδιού.
Οι φτωχοί ντόπιοι βλέπουν τα μεταναστευτικά ρεύματα να απειλούν τις κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας τους.Οι μικροαστοί βλέπουν την περιοχή τους να μετατρέπεται σε Γκέτο και να χάνει η περιουσία τους την αξία της.
Οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι βλέπουν αντίστοιχα εξειδικευμένους εργαζόμενους από άλλες χώρες να παίρνουν τη δουλειά τους.
Ούτε καν αυτό που λέμε “ελίτ” δεν είναι ομοιογενές στα συμφέροντα του.
Ποτέ δεν ήταν.
Είναι άλλο το Βιομηχανικό Κεφάλαιο που κερδίζει από την παραγωγή προϊόντων ή το Εφοπλιστικό που κερδίζει από το εμπόριο τους και κάτι τελείως διαφορετικό το Τραπεζικό,που κερδίζει δανείζοντας (στην πραγματικότητα φτιάχνοντας) χρήμα και στην παρούσα φάση έχει μαζέψει τεράστια ποσά,που δε συνεχίζει να δανείζει γιατί δεν βγάζει κέρδος,από έναν υπερχρεωμένο Κόσμο,που δε σηκώνει περαιτέρω δανεισμό.
Τα κεφάλαια όμως σαν το νερό δεν μπορούν να μένουν “στάσιμα”.
Κάπου πρέπει να επενδυθούν.
Αν λοιπόν χρεοκοπήσουν κράτη και αναγκαστούν να ξεπουλήσουν υποδομές,να υποχωρήσουν σε διάφορους τομείς της οικονομίας (παιδεία,υγεία,ασφάλεια) για να αφήσουν χώρο στα κεφάλαια αυτά που τώρα είναι στάσιμα;
Κι αν χρεοκοπήσουν πολλές άλλες ιδιωτικές εταιρίες,μικρές ή μεγάλες που επιχειρούν στην πραγματική οικονομία και δημιουργηθεί κι άλλος χώρος για επενδύσεις;
Κι αν η φτωχοποίηση ενός σημαντικού μέρους των πολιτών δημιουργήσει καινούργιο χώρο για μπίζνες;
Αν εσύ που είχες ένα σπίτι,το έχανες.Αυτομάτως ένα περιουσιακό σου στοιχείο θα περνούσε σε άλλα χέρια και εσύ θα γινόσουν ο νέος πελάτης-ενοικιαστής,που θα έψαχνες για σπίτι και που προφανώς θα σου το νοίκιαζε ο νέος ιδιοκτήτης,δηλαδή αυτός που σου το πήρε.
Άρα γιατί να θέλει εσύ να του αποπληρώσεις το δάνειο,αν μπορεί να σε έχει να του το νοικιάζεις για πάντα;
Σε τέτοιες ιστορικές περιόδους,όπου το διεθνές κεφάλαιο συγκρούεται με το εθνικό,με τους ντόπιους πλούσιους δηλαδή που πουλάνε και παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες,τα συμφέρονται του απλού λαού ταυτίζονται με εκείνα της ντόπιας πλουτοκρατίας (που θα έλεγε και το ΚΚΕ).
Γιαυτό να μη φαίνεται σε κανέναν παράξενο που ο Σαλβίνι ή η Λεπέν ή ο Τραμπ αγαπιέται από τα λαϊκά στρώματα ή που για το Brexit ψήφισαν οι Εργατικοί,ψήφισαν οι Εθνικιστές,ψήφισε και η Βασίλισσα Ελισάβετ.
Απλά θυμηθείτε λίγο τι είχε συμβεί στο Μεσοπόλεμο.
[Εικόνα: Πόσο είναι το κόστος ενός νοικοκυριού σε ποσοστό επί των εισοδημάτων του;
Η χώρα μας είναι στην πρώτη θέση πια με μια απίστευτη άνοδο της τάξης του 32% για τα χαμηλότερα εισοδήματα.Και οι πλειστηριασμοί δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα.]