«Μήνυμα ελπίδας» προς τους εθισμένους που κατάφεραν να κάνουν το επόμενο βήμα αλλά και για όσους παλεύουν καθημερινά, έστειλε μέσα από τον Περιφερειακό Τηλεοπτικό Σταθμό CRETA και στην εκπομπή Πρώτη Θέση, ο Αντώνης Πουλάκης, με αφορμή την επιστημονική ημερίδα που θα πραγματοποιηθεί στο Επιμελητήριο Ηρακλείου, αύριο Παρασκευή.
Όπως εξομολογήθηκε ο κ. Πουλάκης, ο ίδιος είχε την πρώτη του επαφή με το αλκοόλ όντας μαθητής Δημοτικού Σχολείου. «Μερικά γραμμάρια σε ένα ποτήρι της ρακής, κρασί αγνό και μου άρεσε. Κατά κάποιο τρόπο εκβίασα μια θεία μου, που δεν είχε παιδιά και μου έβαλε σε ένα ποτηράκι της ρακής. Μου άρεσε σαν ουσία και από τότε το έψαχνα, όποτε μου δίνονταν η ευκαιρία. Γιατί στο σπίτι δεν έπινε κανείς. Όπου το έβρισκα έπινα μια γουλιά. Τελείωσα το Δημοτικό, μετά πήγα Γυμνάσιο. Δεν μου άρεσε η γεύση, αλλά είχα την εντύπωση ότι γινόμουν μεγαλύτερος σε ηλικία, αρεστός στην παρέα, παρά το γεγονός ότι τότε μικρά παιδιά δεν έμπαιναν σε παρέες μεγάλων».
Ο κ. Πουλάκης, σημείωσε πως στην ηλικία των 16 ετών ο ίδιος έκανε παρέα με άνδρες που πλησίαζαν τα 50, με αφορμή το αλκοόλ. «Στα 17 μου έπινα ίσα και όμοια – καμία φορά ίσως και παραπάνω από αυτούς. Όχι καθημερινά, διότι δεν υπήρχαν τα χρήματα, αλλά όταν το έβρισκα δεν το άφηνα. Τα χρόνια περνούσαν μετά έφυγε ο πατέρας μου και δεν υπήρχε βοήθεια. Έκανε η μητέρα μου όσα μπορούσε».
Σύμφωνα με τον κ. Πουλάκη, τα χρόνια περνούσαν και μαζί τους αυξάνονταν οι ποσότητες αλκοόλ, που ο ίδιος κατανάλωνε. «Αυτό που έπινα στα 18, δεν με έφτανε στα 20. Έκανα οικογένεια, λίγο πριν γεννηθούν οι κόρες μου προσπάθησα να ανακαλύψω τι συνέβη και κάπου εκεί ήδη είχα εθιστεί, συνεχιζόταν ο ανήφορος και η κατανάλωση».
Ωστόσο, η φύση του επαγγέλματος του, δεν του επέτρεπε την κατανάλωση αλκοόλ. «Ήμουν στα καράβια και έπινες ότι έλεγε η ελληνική νομοθεσία. Δεν γινόταν αλλιώς, θα έχανα τη δουλειά μου. Το έκοψα το 2009, στα τελευταία ξέμπαρκα μου όμως οι ποσότητες ήταν τεράστιες. Όταν επέστρεφα μετά από 10 ημέρες, ήμουν σε μια 24ωρη βάση, δηλαδή μόνο όσο κοιμόμουν δεν έπινα».
Οι επιπτώσεις του αλκοόλ, είχαν ήδη αρχίσει να αφήνουν σημάδια στις σχέσεις που είχε ο κ. Πουλάκης με την οικογένεια του. «Το αλκοόλ κάνει κακό σε όλο μας το κορμί, εμένα δεν με χτύπησε εκεί γιατί έκανα αυτές τις τεράστιες διακοπές λόγω της δουλειάς. Κάνει κακό όμως και στις σχέσεις της οικογένειας. Την οικογένεια μου την είχα διαλύσει. Είχα φτάσει σε σημείο να μη ξέρω αν κοιμήθηκα και πόσο, αλλά την ώρα που άνοιγα τα μάτια μου έπρεπε να πιώ έστω και μια γουλιά για να λειτουργήσω» και πρόσθεσε:
«Το δυστύχημα ήταν ότι κάθε χρόνο, περνούσα στερητικό σύνδρομο και για 3 ημέρες έτρεμα, ίδρωνα και ότι έβαζα στο στομάχι μου, το έκανα εμετό. Την 4η ημέρα, ήμουν καλύτερα. Ήταν μια ανάγκη, ένα στοίχημα που έπρεπε να υπερβώ διαφορετικά θα έχανα τη δουλειά μου και έτσι, δεν θα σπούδαζαν οι κόρες μου».
Όπως περιέγραψε ο κ. Πουλάκης, μόλις ο ίδιος πατούσε τα πόδια του στη στεριά «πήγαινα στο ίδιο πάντα ξενοδοχείο. Ξεμπάρκαρα και το πρώτο ποτό το ξεκινούσα στο πρώτο ξενοδοχείο που θα πηγαίναμε ή στο πρώτο αεροδρόμιο. Πολλές φορές ερχόμουν στην Ελλάδα και ήμουν ήδη τακτοποιημένος. Γυάλιζαν τα μάτια μου, είχα ξεσυνηθίσει την ουσία. Ήμουν πάντα πολύ κοντά εκεί όπου κατανάλωναν αλκοόλ, κοντά σε ταβέρνες, ρακάδικα. Το αυτοκίνητο ερχόταν κάτω από το ξενοδοχείο αλλά δεν οδηγούσα, πήγαινα μόνο με ταξί».
Σε μια διαρκής μάχη με τον εαυτό του, ο κ. Πουλάκης τόνισε πως είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να βάλει ένα τέλος και θυμάται την ημερομηνία που άλλαξε τη ζωή του. «Είχα κάνει προσπάθειες από μόνος μου, το μεγαλύτερο διάστημα ήταν 5 ημέρες. Δεν μπόρεσα παραπάνω να πάω. Κάποια στιγμή είδα στην τηλεόραση, τη λέξη αλκοολισμός και έμεινα εκεί να παρακολουθώ το βίντεο. Θυμάμαι ακόμη αρκετά. Ειδοποίησα κάποιον να μου φέρει ένα χαρτί και ένα στυλό. Επικοινώνησα με το Αλκοολογικό Ιατρείο, για τα ραντεβού και μου είπαν ότι λόγω καλοκαιριού η πρώτη ημερομηνία για ραντεβού ήταν στις 11 Σεπτεμβρίου».
Έτσι και έγινε. Ο κ. Πουλάκης ενημέρωσε τις κόρες του για όσα είχαν συμβεί, λέγοντας χαρακτηριστικά πως: «Δεν πίστευαν ότι υπήρχε περίπτωση, ο μπαμπάς να κόψει το ποτό. Ήρθε η μια κόρη μου μαζί, την επόμενη εβδομάδα ήρθε και η άλλη. Πέσανε κλάματα μέσα στο ιατρείο πολλά. 10.00 η ώρα ήταν το ραντεβού και μέχρι τις 09.00 έπινα. Όταν ειπώθηκαν όλα, με καθοδήγησαν, μου έδωσαν μια αγωγή για το στερητικό σύνδρομο και στο τέλος ο κ. Μουζάς, έβγαλε το μπλοκάκι του και μου έγραψε το επόμενο ραντεβού».
Πλέον, μετά από 13 χρόνια, 5 μήνες και 28 ημέρες ο κ. Πουλάκης στέλνει το πιο αισιόδοξο μήνυμα σε όσους μάχονται καθημερινά, να ξεπεράσουν τον εθισμό τους. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. «Έχω τρία εγγόνια, ξέρουν ακριβώς την κατάσταση που υπήρξε ο παππούς. Κάθε χρόνο συμμετέχουν στην τούρτα που κόβω όταν κλείνω ένα χρόνο αποχής. Ακούω ένα μπράβο παππού! Τα πρώτα γενέθλια μου, δεν τα θυμάμαι, αλλά αυτά είναι ανεξίτηλα για μένα».
Δείτε ολόκληρη τη συζήτηση με τον κ. Πουλάκη:
