Οι πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές και το αποτέλεσμα τους, δημιούργησαν ένα νέο πολιτικό, κοινοβουλευτικό τοπίο, από το οποίο προέκυψε ήδη η εκλογή της Ρομπέρτα Μέτσολα στην Προεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ούρσουλα Φορ Ντε Λάϊνεν στην θέση της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτές οι πρώτες θεσμικές συμφωνίες και επιλογές μέσα από μια φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία, έχουν απέναντι τους λαϊκιστικά, αντιευρωπαϊκά κόμματα, με κυριότερους εκφραστές το κόμμα της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία και το αντίστοιχο κόμμα του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, με το ακροδεξιό AFD στην Γερμανία να επιδιώκει αναβαθμισμένο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Η Ευρώπη, ανέκαθεν προχωρούσε τους βηματισμούς της για την διαδικασία της ένωσης της, μέσα από ένα μίγμα υπερεθνικών και διακυβερνητικών κατευθύνσεων. Κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, η ενίσχυση του ενωσιακού κεκτημένου, πρέπει να γίνεται με τρόπο που να διευρύνει την δημοκρατική του νομιμοποίηση. Η Ευρώπη που αντιμετωπίζει πολεμικές συγκρούσεις, τόσο στα εδάφη της, όσο και στο περιφερειακό επίπεδο, προχωράει ενίοτε με παραδοξότητες, διαιρέσεις, αλλά και με συμβιβασμούς, των οποίων η παρουσία είναι εμφανής από την ιδρυτική πράξη των 6 κρατών-μελών.
Η Ευρώπη οφείλει να προχωρήσει την ενοποίηση της, μέσα από διαφορετικές, ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές και γεωγραφικές αναφορές. Στις τρείς δεκαετίες που έχουν περάσει από το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και την απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από αυτόν, στο κέντρο της Ευρώπης, ο σημερινός ρωσικός αναθεωρητισμός αποτελεί απειλή για την ίδια την δημοκρατία.
Στις χώρες της ευρωατλαντικής προσέγγισης υπάρχουν και κυβερνήσεις, όπως της Ουγγαρίας, που δημιουργούν αστερίσκους, τόσο σε σχέση με την ρωσική επιθετικότητα, όσο και με την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Σε αυτή την περίοδο, που υπάρχουν φαινόμενα εκδήλωσης δυσπιστίας, αστάθειας, αναιρέσεων, ακόμα και διαιρετικών προστριβών, διαμετρικών θέσεων, που στα Δυτικά Βαλκάνια υπάρχουν εστίες αστάθειας και έντασης, που στην Βόρεια Αφρική και στην Μέση Ανατολή, σε χώρες όπως η Λιβύη και η Συρία εξακολουθούν να μαίνονται εμφύλιες συγκρούσεις, κατακερματισμοί, το ευρωπαϊκό διακύβευμα είναι η Ευρώπη να μπορέσει να ενδυναμώσει την κατεύθυνση της πολιτικής υπερεθνικής ενοποίησης, να επαναφέρει τον οραματισμό των πρώτων χρόνων της. Να ενδυναμώσει τον Γαλλογερμανικό άξονα, που προσδιόρισαν οι ηγετικές προσωπικότητες του Καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ και του Γάλλου Προέδρου Σαρλ Ντε Γκώλ.
Από τις αρχές της 10ετίας του ’50, η οικοδόμηση της Ευρώπης, περιλαμβάνει διάφορα υλικά στην αρχιτεκτονική της, άλλα που ενισχύουν την εξέλιξη αυτή, άλλα που την αυτοεγκλωβίζουν σε στενούς εθνοκεντρικούς προσδιορισμούς. Η κοινοτικοποίηση της Ευρώπης, πρέπει να επιστρέψει σε όλα εκείνα τα σχέδια που διαμόρφωσαν την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, πάνω σε υπερεθνικές, ομοσπονδιακές βάσεις. Από τις σκέψεις του Ριχάρδου Κουντενχόβε-Καλλέργη για την Πανευρώπη, σκέψεις που αποτυπώθηκαν μετά το τέλος του καταστροφικού πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Το δημοκρατικής έμπνευσης φεντεραλιστικό/ομοσπονδιακό σχέδιο «Για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη» του Αλτιέρο Σπινέλι από την εξορία του στο νησί Βεντοτένε το 1941.
Όλες οι μεγάλες ιστορικές αναφορές της εξέλιξης της Ευρώπης μας καλούν σήμερα να επαναδιατυπώσουμε την αξία της Κοινότητας που οικοδομήθηκε για να αφήσουμε πίσω μας τις συγκρούσεις και τους πολέμους, τους εθνικισμούς που βιώσαμε οι Ευρωπαίοι κυρίως στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους. Είναι ο επικίνδυνος επιθετικός αναθεωρητισμός της Ρωσίας, που με την εισβολή στην ανεξάρτητη Ουκρανία, κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μέσα από το φιλόδοξο σχέδιο για την ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια.
* Tο άρθρο έχει γραφεί για το Creta24.gr