Δεκαεφτά χρόνια πέρασαν από το καλοκαίρι του 2004.
Το καλοκαίρι που έμεινε στην Ιστορία σαν “το καλοκαίρι της Ελλάδας”.
Όταν μια μικρή χώρα στην εσχατιά του “πολιτισμένου κόσμου”,που σχεδόν κανείς σε Ευρώπη και Αμερική δεν υπολόγιζε,ούτε ακόμη και σήμερα βλέπει στον χάρτη,πέρα ίσως από μέρος όπου μπορεί να κάνει τις καλοκαιρινές του διακοπές.
Αυτή η χώρα εκείνο το μακρινό πια καλοκαίρι βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας!
Με έναν θετικό τρόπο.Έστω και για λίγο.
Όσοι ζούσαν τότε στο εξωτερικό καταλαβαίνουν πολύ καλά τι θέλω να πω:
Για πρώτη φορά οι ξένοι κοίταξαν τον Έλληνα με -κάποιο- σεβασμό.
Ευρωπαίοι και λοιποί.
Το Euro του ’04 ήταν η αναπάντεχη αρχή.
Η συνέχεια ήταν η Ολυμπιάδα,που οργανώθηκε εκείνο το καλοκαίρι από τη χώρα μας και κόντρα σε ό,τι πίστευαν και έλεγαν σε όλα τα ξένα Media,τελικά ήταν η πιο επιτυχημένη μέχρι τότε Ολυμπιάδα,με απόλυτη τάξη και ασφάλεια και δυο απίστευτης αισθητικής τελετές στην Έναρξη και τη Λήξη της.
Το “καλοκαίρι της Ελλάδας” μπορούμε να πούμε ότι ολοκληρώθηκε το …επόμενο καλοκαίρι με το χρυσό μετάλλιο της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ.
Εν ενεργεία Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο,Πρωταθλητές Ευρώπης στο μπάσκετ και στο ενδιάμεσο μια πετυχημένη Ολυμπιάδα!
Ο μύθος της “Ψωροκώσταινας” μόλις έμοιαζε να είχε καταρρεύσει.
Όχι όμως οριστικά όπως πιστεύαμε τότε.
Αφού ελάχιστα χρόνια μετά θα βρισκόμασταν στο επίκεντρο μιας οικονομικής κρίσης που ελάχιστη σχέση είχε με εμάς αλλά εμείς καταφέραμε να (αυτο)στοχοποιηθήκαμε διεθνώς διαλύοντας οριστικά ίσως το μύθο της μικρής,ζεστής και ωραίας χώρας που κοιτάζει στα μάτια τους μεγάλους.
Πού ήσουν εκείνο το βράδυ;
Υπάρχουν ημέρες λοιπόν σημαδιακές που όλοι ή σχεδόν όλοι θυμόμαστε ακόμη και χρόνια μετά,που βρισκόμασταν και τι κάναμε.
Μια τέτοια ημέρα,μια τέτοια βραδιά ήταν και εκείνη της 4ης του Ιούλη του 2004.
Προσωπικά ήμουν στο -τότε- σπίτι μου στην Αγκώνα της Ιταλίας με ένα ποδοσφαιρικό παρεάκι που αποτελούσαν ένας Σαλονικιός Αρειανός (Γιάννης),ένας Ηρακλειώτης Παναθηναϊκός (Άρης),ένας Γιαννιώτης …Ομιλίτης (Γιώργος).Ναι,όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο,υπάρχουν και Γιαννιώτες οπαδοί του ΟΦΗ,και φυσικά εγώ.
Στο γκολ του Χαριστέα απλά κοιταχτήκαμε και τότε ένας από την παρέα είπε το προφητικό:“Καταλάβατε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές και αυτή την βραδιά θα τη θυμόμαστε για πάντα”.
Όντως εκείνη την βραδιά τη θυμόμαστε 17 χρόνια μετά και θα τη θυμόμαστε όσο θα ζούμε.
Ακόμη και αν επαναληφθεί κάποτε,πράγμα πολύ δύσκολο.Τίποτα δε θα είναι σαν την 4η Ιούλη του 2004.
Θα θυμόμαστε πάντα πού βρισκόμασταν εκείνη την βραδιά,όπως και ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι,το “καλοκαίρι της Ελλάδας”,μαζί με μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια και μοιάζει σχεδόν αδύνατον να επιστρέψει ποτέ.
Σαν σκηνή από ταινία του Κουστουρίτσα,που η παρέα πίνει και τρώει,αποχαιρετώντας τη Γιουγκοσλαβία που απομακρύνεται στο ποτάμι…
ΥΓ. Τα χαιρετίσματα μου στα παιδιά εκείνης της παρέας. 4/7/2004
