Αιμόφυρτη, ετοιμοθάνατη γυναίκα μπαίνει σε ταξί αναφωνώντας «με σκότωσε, με σκότωσε». Ο οδηγός της άνοιξε την πόρτα και της είπε «κυρία μου, περάστε έξω».
Ανθρώπινο είναι, δε λέω. Τα χάνεις εκείνη την ώρα. «Εσείς, δηλαδή, τι θα κάνατε;», όπως ρώτησε κι ο ίδιος.
Εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα. Σε θεωρητικό επίπεδο, είναι εύκολο να απαντήσει κανείς. Ο οδηγός, πάντως, έκανε δηλώσεις στα κανάλια.
Ταραγμένος άνδρας σε προφανή κλονισμό και αδυναμία εγκλωβίζεται σε κοσμηματοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης τον σκοτώνει στο ξύλο.
Ανθρώπινο κι αυτό, δε λέω. Τα χάνεις εκείνη την ώρα. «Εσείς, δηλαδή, τι θα κάνατε;» ρωτάγανε πάμπολλοι σχολιαστές του facebook εκείνες τις ημέρες.
Εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα. Σε θεωρητικό επίπεδο, είναι εύκολο να απαντήσει κανείς. Ο κοσμηματοπώλης, πάντως, έκανε δηλώσεις στα κανάλια.
Ανθρώπινη είναι η οποιαδήποτε αντίδραση. Από την παγωμάρα και την αμηχανία μπρος στο κακό ή το επείγον, ως τη συνειδητή αδιαφορία για κάποιον που πεθαίνει δίπλα μας ή τη δολοφονική ενέργεια.
Και το να σαπίσεις στο ξύλο, φορώντας κουκούλα και κρατώντας ρόπαλο, μερικούς φουκαριάρηδες την ώρα που παίζουν μπάσκετ, ανθρώπινο είναι κι αυτό.
Και το να μπήξεις ένα μαχαίρι στην καρδιά ενός αγνώστου επειδή σε διέταξε η Οργάνωση, ανθρώπινο είναι κι αυτό.
Και το να πιάσεις ένα καλάζνικοφ και να γαζώνεις αγνώστους επειδή δεν πιστεύουν στον Θεό σου, ανθρώπινο είναι κι αυτό.
Άλλωστε η αποκτήνωση είναι αποκλειστικά ανθρώπινη ιδιότητα. Κανένα άλλο ζωντανό δε σκοτώνει ή επιτίθεται, παρά μόνο για να επιβιώσει. Ποτέ για άλλον λόγο.
Ανθρώπινη, λοιπόν, η αδιαφορία, ανθρώπινη κι η αποκτήνωση.
Το παράδοξο είναι ότι μετά νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε και δηλώσεις στα κανάλια.
Αυτό μάλλον δεν είναι ανθρώπινο, μιας και τα κανάλια εμφανίστηκαν χιλιάδες χρόνια μετά τον άνθρωπο.
Εγώ δεν ξέρω αν μετά την ενδεχόμενη αδιαφορία ή την αποκτήνωσή μου θα έκανα δηλώσεις στα κανάλια. Σε θεωρητικό επίπεδο, είναι εύκολο να απαντήσει κανείς.
Εσείς, δηλαδή, τι θα κάνατε;