Άραγε πόσοι άνθρωποι ανά την επικράτεια απασχολούνται στο κομμάτι της επονομαζόμενης πολιτικής επικοινωνίας;
Η ερώτηση αφορά σε όλες τις σχετικές θέσεις: επικοινωνιολόγους και απασχολούμενους σε εταιρίες συμβουλευτικής, μετακλητούς υπαλλήλους σε κομματικά επιτελεία και βουλευτικά γραφεία, εκπροσώπους τύπου σε υπουργεία και υπηρεσίες, ακροβολισμένα τρολ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που πληρώνονται με την ανάρτηση, δημοσιογράφους και bloggers που βρίσκονται σε διάφορα payroll, παρατρεχάμενους υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών και πάει λέγοντας.
Αν το λογαριάσει κανείς, ο αριθμός πρέπει να είναι ιλιγγιώδης. Μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων στη χώρα ασχολούνται με το κομμάτι της –υποτιθέμενης- πολιτικής επικοινωνίας, οι περισσότεροι με παντελώς αντιπαραγωγικό και αντιδεοντολογικό τρόπο.
Σίγουρα, πάντως, οι απασχολούμενοι στην πολιτική επικοινωνία είναι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με την παραγωγή της πολιτικής.
Κι είναι όντως αντιφατικό οι μεσάζοντες, οι τελάληδες κι οι μεταπράτες της πολιτικής, να υπερτερούν σε αριθμό των διαμορφωτών της πρωτογενούς πολιτικής.
Η επικοινωνία ανέκαθεν υπήρξε βασικό πολιτικό εργαλείο. Δεν αρκεί να έχεις συγκροτημένο πολιτικό στίγμα και προτάσεις αλλά πρέπει να κάνεις τους πολίτες κοινωνούς του πολιτικού σου προγράμματος. Να τους ενημερώσεις για την ύπαρξή του, να το παρουσιάσεις με δελεαστικό τρόπο, να ζητήσεις την ωσμωτική τους συμμετοχή και να το θέσεις στην κρίση τους.
Στην Ελλάδα του σήμερα, όμως, μιλάμε για μια απόλυτη στρέβλωση των πραγμάτων: η επικοινωνία έχει αυτονομηθεί πλήρως από την παραγωγή πολιτικής.
Αν υπάρχουν ψήγματα πολιτικής που μπορούν να αξιοποιηθούν επικοινωνιακά, έχει καλώς· η ύπαρξη πολιτικής, παρόλα αυτά, δεν αποτελεί προϋπόθεση για την επικοινωνία. Η επικοινωνία είναι αυθύπαρκτη.
Δημιουργείται, έτσι, ένα αδιαπέραστο προπέτασμα καπνού μέσα στο οποίο στραγγαλίζεται η όποια απόπειρα αυθεντικής πολιτικής παραγωγής.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η επικοινωνία δεν υπηρετεί την πολιτική.
Η επικοινωνία έχει καταπιεί την πολιτική.
Ακόμη χειρότερα: πολιτική θεωρείται πλέον η ίδια η επικοινωνία.
Και ο δραματικός αυτός εκφυλισμός ήδη δημιουργεί οδυνηρά αποτελέσματα για τη Δημοκρατία.